Dat ik de PS Vita bij release ging halen stond van tevoren al vast. Alleen al omdat ik gewoon elke console en handheld in bezit wil hebben. Maar dit had ook andere motivaties. De PS Vita pre-order box die je gratis kreeg (je betaalde er dertig euro voor maar die gingen van de prijs voor de Vita af) bevatte limited editon earphones, kortingsbonnen en belangrijker nog, Frobisher Says.
Frobisher Says is eigenlijk een knotsgekke versie van Simon Says. Frobisher geeft je een opdracht in de vorm van een minigame en het is aan jou deze tot een goed einde te brengen. De minigames zelf liggen dichter bij Warioware dan bijvoorbeeld Mario Party. Enkele voorbeelden van opdrachten zijn: Zoek een gigantische pudding met een krokodil in een jurk, zoek iets roods of bestuur een wolk om de fanfare in het water te laten vallen.
De game kent twee spelmodi. De eerste is klassiek, waarin je punten scoort op snelheid. De tijd die je krijgt per minigame wordt telkens korter, waardoor je het steeds lastiger wordt gemaakt. Leuker vond ik de tweede mode, de afvalrace, waarin je een punt scoort voor elke minigame die je volbrengt. Om de spanning hier erin te houden worden sommige minigames steeds lastiger terwijl andere je steeds minder tijd geven. Mijn persoonlijke record ligt nu op 33, wat gezien de tiende plaats op de wereldranglijst van 42 niet slecht is.
Naarmate je de game meer speelt, zul je steeds meer minigames vrijspelen, maar ook op bepaalde data spelen of een bepaalde minigame succesvol afsluiten kan dit effect hebben. Omdat vrijwel elke minigame leuk is, voel je steeds te drang nogmaals te spelen. Het zegt wat als ik de vele toptitels die ik nu binnenkreeg met moeite kon spelen, omdat ik liever nog één potje Frobisher Says ging doen.
Wat Frobisher Says zo verslavend maakt is een combinatie van factoren. Ten eerste is er de gestoorde aard van de minigames, ten tweede is het de verwende kwast van een Frobisher die commentaar levert (Ah das beter, het was eerst afschuwelijk – Verf schieten) maar als belangrijkste is het hoe werkelijk elke functie van de Vita op een originele manier uitgebuit wordt.
Wat je met de knoppen kan doen hoef ik niemand uit te leggen, maar denk eens aan de volgende dingen. Gebruik de front-cam om naar mooie dames te lachen, de rear-cam om een foto te maken van een object in de gevraagde kleur, touchscreen om lekken te dichten en het reartochpad om langs Cheesch (krokodil?) te sluipen. Dit klinkt op zich al origineel maar is pas het topje van de ijsberg. Want sommige minigames gebruiken ook de Friendlist waar je bijvoorbeeld avatars met namen van mensen in je Friendlist moet zoeken of een digitale ansichtkaart sturen. De motionsensor kan worden gebruikt om een regenwolk te sturen, een waaier te wapperen of een eenhoorn op een eenwieler over een kronkelige regenboog te balanceren.
Hoewel ik poog de genialiteit van de concepten in Frobisher Says te schetsen in bovenstaande alinea, moet ik eerlijk bekennen er geen eer aan te doen. Frobisher Says is namelijk iets wat je zelf moet ervaren om het te begrijpen. Want zeg nou zelf, als het enige echte minpunt van een game een gebrek aan Trophy ondersteuning is, dan moet je het proberen, helemaal omdat het gratis is.
Conclusie
Frobisher Says heeft nu al een goede kans op een plekje in mijn top drie van beste games uit 2012. Als Kingdom Hearts: Dream Drop Distance en Pokémon Black 2 en White 2 niet zouden verschijnen zou het waarschijnlijk zelfs meedingen voor de eerste plaats. De reden hiervoor is de sfeervolle mix van genialiteit en gestoordheid. Ik heb medelijden met iedereen die geen PS Vita pre-order box heeft aangeschaft en dus nog even moet wachten voordat ze met Frobisher Says aan de slag mogen.