Een mailtje met een titel. Sil (eindredacteur) vraagt of iemand van ons zin heeft om Fury Unleashed te recenseren. Tsja, kan! Eerst even kijken wat het is, de titel zegt mij heel weinig. Ik verwachtte van alles te zien maar niet een cartooneske artstyle met gameplay die direct doet denken aan Metal Slug en Contra. Hell yeah, hier heb ik wel zin in! Ik gun mijzelf weinig bedenktijd en geduld want in afwachting van de code, speel ik al meerdere malen door de demo heen. Dit bracht mij iets wat ik al lange tijd niet meer gespeeld had en dan ook nog eens in de vorm van een roguelite, één van mijn favoriete genres. Hoe kan ik hier dan nog een objectieve tekst van maken?
In Fury Unleashed speel je met, hoe kan het ook anders, Fury. Een superheld uit de koker van de fictieve striptekenaar John Kowalsky. Kowalsky is de draad een beetje kwijt en belandt in een creatieve crisis. De fans vinden de verhalen niet bijster intrigerend meer en missen de creatieve vondsten van weleer. Fury ontdekt tijdens zijn stripavonturen wat er speelt en hoe zijn eigen toekomst spoedig ten einde zal zijn en besluit zijn maker te helpen. Eerst zal hij nog driemaal de titelrol moeten spelen in drie stripavonturen, waar de wereld ten onder lijkt te gaan aan vleesetende planten, neonazi’s en aliens. Another day at the office.
Stripboeken
Elk level (er zijn er drie) bestaat uit een stripboek met drie hoofdstukken. Een hoofdstuk wordt weergegeven door twee bladzijdes gevuld met kaders, zoals een stripboek er ook uit hoort te zien. Je begint links bovenin bij het eerste plaatje en via openingen in de omlijning van de kaders eindig je na enig zoekwerk rechts onderin bij het laatste kader van het betreffende hoofdstuk, waarna een net iets te lang laadscherm je weer even uit de flow haalt. Elk kader bestaat uit een willekeurig gegenereerde kamer met hierin enkele vijanden en in mindere mate lootboxes of shops. Een typische roguelite. Door het verslaan van de vijanden verzamel je goude en zwarte inktdruppels. De goude kan je uitgeven voor beter wapentuig, terwijl de zwarte inktdruppels je ervaringspunten geven, waardoor je tussen de runs door je karakter middels een skilltree beter kan uitbalanceren. Leuke bijkomstigheid is dat je hiermee gerust kan experimenteren, want alle punten zijn op elk willekeurig moment opnieuw te verdelen.
Tot zover niet heel bijzonder. De game heeft geen bijzondere synergieën tussen de wapens en ook is het arsenaal aan wapens niet bijster groot als je dit vergelijkt met genregenoten. Een beter getalletje qua damage output is een no-brainer, die pak je op en neem je mee. Want, en dat moet echt gezegd worden, de game weet het schieten tot een ware throwback naar de hoogtijdagen van de 2D shooters te maken. Met een haast constante barrage aan kogels spring en vlieg je door de kamers heen. De flow en pacing van deze levels is heerlijk. Bij het binnentreden van een kamer schiet je de gevaarlijkste vijanden aan stukken, gooi je een granaat in de hoek om ander gespuis weg te blazen, klief je met een hakmes iemand die te dichtbij komt nog even doormidden en spring je op de vijand onder je om de hele kamer leeg te hebben. Dit alles terwijl de vijandige kogels ook ontweken moeten worden.
Combo’s
Dit brengt mij gelijk bij een ander belangrijk gameplay-element. Het aaneenrijgen van combo’s. Deze game stimuleert het om je combo-meter zo hoog mogelijk te krijgen. Alleen dan krijg je meer goude en zwarte inkt en voegt ook de schaarse rode inkt zich als health bij de drops. Daarnaast ontvang je per vijf kills een schild, waarmee je niet alleen je combo maar ook je healthbar beschermt tegen een misser. Ja, de combo vereist soms ook enig risico, maar het is des te fijner als je weer een kamer hebt leeggeveegd met een hogere combo-meter als toen je de kamer inging. Alhoewel de muziek in deze game beperkt blijft bij tot een handjevol tracks, worden deze wel intenser naarmate je meer kills aan elkaar kan blijven plakken.
De game is niet makkelijk. Op de normale moeilijkheidsgraad ‘hard’ merk je al dat er veel van je reflexen gevraagd wordt. Je zult een flink aantal malen het loodje moeten leggen, terwijl je de patronen van de verschillende vijanden probeert te herinneren. De game stopt hier niet en biedt na het uitspelen twee nóg lastigere settings aan. Uit respect voor mijn controller en mijn gesteldheid, heb ik het bij de normale stand gehouden. Ook bevat de game een easy mode waarmee je tijdens het spelen de settings kan tweaken. Zo is het mogelijk om de health power-ups krachtiger te maken en de inkomende schade te reduceren tot minimaal 10%.
De game barst van potentie en genot als het aankomt op het spelen zelf, alleen lijkt het ook een parodie op zichzelf. John Kowalsky had inderdaad geen inspiratie meer, waardoor alle avonturen van Fury op elkaar lijken. De drie verschillende stripboeken verschillen weinig van elkaar. Heb je er één gezien, dan heb je ze alle drie gezien. Ook de baasgevechten, hoe tof ze er ook uitzien, hebben doorgaans hetzelfde patroon. Dit is jammer. Na het spelen van de demo (het eerste stripboek) verheugde ik mij enorm op de volledige game, die uiteindelijk meer van hetzelfde leek te bieden. Dit neemt niet weg dat de game zowel alleen als lokaal coöp zeer vermakelijk blijft om een keer doorheen te schieten.
Conclusie
Fury Unleashed is een lekkere roguelite 2D shooter met constante chaos en een fijn combo-systeem. Een unieke titel in het roguelite-genre die uitblinkt in zijn fijne setting, grafische stijl en heerlijke schietactie maar letterlijk tekort komt in een hoop zaken daaromheen.