Futamata Ren'ai: Two Times the Trouble

Het makkelijke antwoord zou zijn dat je dan Koga Nao krijgt, de hoofdpersoon van erotische visual novel Futamata Ren’ai: Two Times the Trouble; echter krijgt hij daarmee niet de nuance die hij verdient. Al ruim een jaar had Nao zijn zinnen gezet op Nobuta Yua, de knapste meid van zijn school en een schoonheid die zijn dagelijkse verklaring van zijn liefde als weinig meer ziet dan een simpele begroeting. Pas wanneer hij hiermee stopt, wordt haar interesse gewekt en besluit ze dat de tijd om hem aan het lijntje te houden voorbij is. Het enige probleem is dat hij op dat moment net een relatie is aangegaan met Toiro Kirame.

Kirame is een uitwisselingsstudent die naar Japan is gekomen om de cultuur op te snuiven. Een van de plekken waar ze dit besluit te doen, is in een bar waar ze Nao tegen het lijf loopt, alvorens zich klem te zuipen. Nao probeert haar ergens in veilige handen achter te laten, maar wordt door iedereen afgewimpeld, waardoor hij noodgedwongen poogt mee haar naar zijn studentenhuis te nemen. Zover komt het niet wanneer ze over hem heen kotst en ze toevlucht moeten nemen in een hotel, waar hij in slaap valt.

Je kunt hem nog niet kwalijk nemen ook

Kirame, eens ontwaakt en kijkende naar de situatie waarin ze naakt is (omdat haar met kots en urine bevuilde kleren door Nao gewassen zijn), trekt de conclusie dat Nao haar in haar dronken bui ontmaagd heeft. Volledig overstuur en niet gevoelig voor enige vorm van uitleg, dwingt ze Nao een relatie met haar aan te gaan, welke pas mag eindigen als ze opnieuw seks hebben gehad, maar waarvoor wel ‘’de juiste stappen’’ moeten worden doorlopen. Onze hoofdpersoon zit dus plots vast aan een partner waar hij niet om gevraagd heeft, terwijl zijn crush eindelijk ingaat op zijn avances. Je kunt het hem niet kwalijk nemen dat hij van twee walletjes gaat eten.

Deze toch al rommelige situatie wordt enkel complexer wanneer Kirame en haar vriendin intrekken in hetzelfde studentenhuis. Tot overmaat van ramp krijgt een vriendin van Yua lucht van jouw acties én raken de verschillende meiden in jouw omgeving, waaronder de twee die je date, bevriend met elkaar. De common route is dan ook het best te omschrijven als een tikkende tijdbom, daar je weet dat er een punt gaat komen dat dit gaat knallen.

Gezellig kibbelen

Wanneer die bom ploft, wordt het einde van de common route ingeluid, maar je bent de nodige uurtjes verder voor je daar bent. ASa Project neemt ruim de tijd om diens cast voor te stellen, welke een stuk meer variatie hebben dan ik gewend ben van games als deze. Dit zou ik moeten omschrijven als een goed ding, maar tegelijkertijd maakte het me ook een tikje huiverig.

In het verleden recenseerde ik ook Renai X Royale. De naam geeft het misschien al weg, maar deze is van dezelfde developer en dat is er ook aan te merken. ASa Project moest niets hebben van de perfecte waifu’s die vele dating sims introduceren en koos er in plaats daarvan voor om menselijke karakters neer te zetten met duidelijke gebreken. Helaas waren die echter zo prominent dat het de game negatief aantastte. Met Two Times the Trouble lijkt het in het begin in dezelfde valkuilen te vallen, maar het weet zich goed te herpakken. Ja, er zijn verschrikkelijke karakters, met name Yua, maar ze zijn het nooit zonder reden en eens hun band met Nao sterker wordt, wordt het gal spuwen meer elkaar plagen zonder elkaars gevoelens te sparen; iets wat prima mogelijk is in een goede relatie.

Een beetje van alles

Het gevolg is een bijzonder gevarieerde en bovendien gebalanceerde cast. De twee hoofdrolspeelsters zijn in zekere zin elkaars tegenpolen. Kirame is blond, verlegen, introvert en naïef. Ze wil niets liever dan een liefhebbende relatie en is bereid zich volledig toe te leggen op degene die haar hart weet te stelen.

Daar tegenover staat Nobuta Yua. Zij is 100% Japans en voldoet aan dat traditionele schoonheidsbeeld…tot ze haar mond opentrekt. Ze is arrogant, zelfingenomen, pessimistisch en gelooft dat een partner alles moet doen om haar te plezieren. Immers is liefde eigenlijk onder haar stand.

Aan de zijlijnen staat Umino Miyako, de huisgenoot en jeugdvriendin van Nao, waarvan niemand precies begrijpt wat haar relatie is tot onze hoofdpersoon. Daar hoort hij, voor alle duidelijkheid, ook bij. Zij wordt vergezeld door Mikoshiba Rui, een frienemy van Yua, welke ontdekt waar Nao mee bezig is en besluit hem te helpen. Aanvullend hierop zijn er nog twee kleine subroutes en twee heldinnen in de extra’s, maar hun routes zijn meer gag routes dan wat anders en wegen daarom verder niet mee.

Met persoonlijkheden en motivaties die zo haaks staan op elkaar, kan het niet anders dan dat het gaat botsen. Ook dit gaf me flashbacks aan Renai X Royale, waar nagenoeg elke conversatie ontaarde in een catfight. Wederom werd ik echter aangenaam verrast. Nao is een bijdehante, tactloze eikel die het niet kan laten om mensen op te jutten. Hierdoor wordt hij meestal het doelwit als de meiden zich aan elkaar irriteren, waarbij termen als fuckboy, asshole en prick vaker vallen dan de sweet nothings die we zo gewend zijn van dit soort spellen. Gaandeweg zie je echter dat wanneer de vrouwen hem beter leren kennen, ze beter ermee om leren gaan en de dynamiek in positieve wijze veranderd. Schunnige grappen en inside jokes voeren de boventoon en slaan zeker niet allemaal aan, maar ook zelden de plank volledig mis.

Dedication

Waar de game zijn goede én slechte kanten écht naar voren komen, is in de character routes. In de meeste games, eens je hebt gekozen wiens route je wil bewandelen, zie je de andere karakters niet tot nauwelijks meer. Hier blijven ze echter relevant en reageren ze heel anders aan de hand van wie je kiest. Dit resulteert soms in heerlijke momenten, waarin de dames moeten worstelen met gevoelens van vriendschap en jaloezie die met elkaar vermengd zijn. Niet alle routes zijn even sterk, vooral die van Rui vond ik persoonlijk niet bijzonder, maar ze zijn wel divers genoeg dat ze, net als de karakters hun persoonlijkheden, voelen als echt op zichzelf staande gebeurtenissen, in plaats van een variatie van elkaar.

Dit trekt zelfs door naar de slaapkamer, al kun je die wel enkel zien na het installeren van de patch die je kunt vinden op de website van NekoNyan, welke de H-scenes ontgrendeld. Hiervan heeft de game er dertig als je de gag routes meetelt en zelden lijken ze op elkaar buiten het feit dat ze profiteren van de uitzonderlijk hoge productiewaarden die de rest van de game al demonstreert. Combineer dit met het uitzonderlijke lage prijskaartje van nog geen twee tientjes en Futamata Ren’Ai krijgt een beduidend hogere score dan de vorige titel van ASa.

Conclusie:

Een bijzonder menselijke cast, humor die sterker wordt naarmate het spel vordert en een uitstekende audiovisuele presentatie maken van Futamata Ren’Ai een heel wat betere game dan zijn spirituele voorganger. Niet elke route is even sterk en de gag routes kan je zelfs niet meetellen, maar als je alles naast elkaar zet, is de lijst met pluspunten veel langer dan de minpunten.