Nadat we in de filmversie van G.I. Joe: The Rise of Cobra zijn bedolven door special effects en superschurken, kan een gelijknamige game natuurlijk niet uitblijven. Aan Double Helix Games de onmogelijke taak om binnen korte tijd een sciencefiction prent om te zetten tot een spectaculaire interactieve ervaring, die ook nog eens de hele rit kan blijven boeien. Jammer genoeg is er van enig spektakel nooit sprake.
Dat G.I. Joe: The Rise of Cobra een stuk schroot eerste klas is, heb je vast allang gemerkt. Het gelazer begint allemaal met een confrontatie tussen het JOE-team, de goedzakken, en de COBRA, de typische slechteriken. Het geklets dat volgt is ofwel geen touw aan vast te knopen, of te saai om naar te luisteren, zeker wanneer je niet beschikt over de nodige basiskennis van het G.I. Joe-universum. Het verhaal is in filmgames niet bepaald het belangrijkste criterium, maar hier is de uitwerking zo slecht dat de dialogen al na vijf minuten op je zenuwen beginnen te werken.
De hoop op een goede afloop blijkt tien minuten later al weer ongegrond. Voor elke missie krijg je de mogelijkheid om twee personages te selecteren. In totaal kent de game zestien verschillende speelbare karakters, met elk hun eigen aanvallen. Tot nu toe niks aan de hand, al zullen er na het irritante deuntje tijdens de laadschermen waarschijnlijk toch wat bedenkingen opkomen. Die bedenkingen worden alleen maar sterker na het eerste gevecht: G.I. Joe moet een third-person shooter voorstellen, maar het bewegen van de camera of het vrij richten van je vizier zit er niet in.
Doordat je constant wordt doodgegooid met allerlei type vijanden, kent The Rise of Cobra een ongelofelijk repetitief karakter. Op het ontwijken van lasers, raketten en vliegende mijnen na kun je de game praktisch uitspelen door constant de schietknop in te drukken. Het richten gaat namelijk geheel automatisch, maar de frustratie steekt al snel de kop op wanneer je blijkt te schieten op een met punten gevulde doos, in plaats van één van de domme vijanden. Met twee of meer vijanden tegelijkertijd op het scherm is het dan ook onbegrijpelijk dat je doormiddel van de linker stick van doelwit moet verwisselen. Om dan nog maar te zwijgen over het besturen van voertuigen. De gameplay is met andere woorden net zo baanbrekend als een gemiddelde flashgame. De aanwezigheid van offline co-op kan hier helaas niets aan veranderen.
Er wordt door het toevoegen van transformaties nog geprobeerd de fans een beetje tevreden te stellen, maar ook hier faalt de game hopeloos in. Wanneer je genoeg punten hebt vergaard, kun je met een druk op de knop tijdelijk veranderen in een onsterfelijke robot, die zowel op gebied van schietkracht als snelheid superieur is aan de standaard personages. Vervolgens lijkt je televisie (of geluidsboxen) dankzij de achtergrondmuziek plotseling twee keer zo hard te staan (?). Overigens is de rest van het geluid, en dan vooral de voice-acting, van een zeer bedenkelijk niveau. Dat laatste kan ook gezegd worden over de technische kant van de game: of je je nou bevindt in sneeuw-, woestijn- of jungle-gebieden, elk level voelt leeg en vooral zwaar ongeïnspireerd aan. Heb je genoeg gelezen? Mooi. Ik heb er namelijk geen zin meer in.
Conclusie
Wij vragen ons af of games überhaupt nog slechter kunnen zijn. Dat G.I. Joe: The Rise of Cobra eind dit jaar meestrijdt om slechtste game van het jaar, is in ieder geval wél zeker. Aangezien deze titel meer weg heeft van een matige XLA of PSN game, zou een budgetprijs hier veel beter op zijn plaats zijn geweest. Maar of je überhaupt wel hiermee aan de slag wilt gaan…