Als een ware god stap ik het gebouw binnen. Ik word begroet en ze verwijzen me beleefd naar een zitplaats. Er komt een vriendelijke dienaar naast me staan. Hij geeft me een hele lijst met gerechten waar ik uit mag kiezen. Later zijn er al twee menu’s, vijf glazen wijn en een dessert langs mijn mond gepasseerd. In halfdronken en verzadigde toestand schuiven ze me een plateautje onder mijn neus. Vanaf dat moment dringt het door. Een god hoeft niet te betalen voor zijn eten, maar dat ben ik ook niet. Trouwens, ik heb geen geld. De zelfverheven god wordt gedegradeerd tot slaaf van de afwas. Nog maar 124 borden te gaan… Wat een domper op het bezoeken van een Grieks restaurant.
Geen eetgelegenheden voor Kratos, hij heeft het te druk met mythische wezens af te slachten. Dat heeft hij al vaker gedaan, zowel op de PlayStation 2 als 3 én op PlayStation Portable. Op dit laatste platform zijn er twee God of War-games uitgekomen die de ondertitels ‘Chains of Olympus’ en ‘Ghost of Sparta’ meekregen. We krijgen hier een dubbele portie van, aangezien de twee titels opnieuw zijn uitgegeven voor de PlayStation 3. De graphics mogen dan wel opgepoetst zijn, toch blijven de spellen exact hetzelfde. Is dat negatief bedoeld? Natuurlijk niet.
De verhalen van beide titels zijn nog steeds interessant genoeg om het ongeveer veertien uur vol te houden. In Chains of Olympus mag Kratos het licht terugbrengen in de duisternis die Morpheus, de god van de duisternis, heeft gecreëerd. De andere goden zitten daardoor vast in een langdurende slaap. Vervolgens trekt onze getatoeëerde geweldenaar er in Ghost of Sparta op uit om zijn verloren broer Deimos te zoeken.
Dat Kratos zijn belevenissen niet over rozen gaan, mag onder de fans al duidelijk zijn. In vele boeiende en gevarieerde omgevingen krijgt hij het regelmatig aan de stok met mythologisch gespuis. Onder andere Cyclopen, Minotaurs, Helhonden en andere wezens rijgt hij zonder verpinken aan zijn messen. De orbs die je met gevechten, dingen stukmaken en het openen van kisten verdient, kunnen allemaal dienen om je wapens te verbeteren. Zo speel je meer combo’s vrij zodat je je slachtpartijen naar een hoger niveau kunt tillen.
Na een gevecht kun je altijd even bijkomen, waarna je er later weer hard tegenaan kunt gaan. Afhankelijk welke van de twee games je aan het spelen bent, mag je naarmate je vordert, vele andere soorten wapens gebruiken en ze afwisselen met magische aanvallen. Het geheel wordt allemaal strak in beeld gebracht. De overzetting naar HD is daar een belangrijke factor in. Dit maakt dat de collectie een lust is om naar te kijken. Als je dacht dat de titels er op PSP al goed uitzagen, dat denk je beter nog eens na voor je de HD-versies opstart. Graphics als God of War III moet je natuurlijk niet verwachten, maar wel mooie opgepoetste beelden. Het ziet er allemaal net een tikkeltje verfijnder uit dan hun draagbare versies.
Dat mag dan wel allemaal goed zijn, maar is er een meerwaarde om ook deze collectie te halen als je ze al op de PSP hebt gespeeld? Niet echt, behalve wanneer je het allemaal nog eens wilt overdoen. Toch zijn ze zeker aan te raden als je niet genoeg kan krijgen van Kratos’ avonturen, mits je niet bekend bent met de gebeurtenissen uit de beide games. De verhalen van God of War I, II en III worden hierin verder uitgespit en voor fans is dat altijd leuk.
Conclusie
De God of War: Collection Volume II is een uitstekende overzetting van beide God of War-games op PlayStation Portable. In HD zien ze er nog een stuk beter uit dan voorheen. Chains of Olympus en Ghost of Sparta hebben beide een boeiend verhaal dat Kratos’ leven verder uitspit. Alles is op en top wat je van de serie zou verwachten. De omgevingen zijn lekker gevarieerd, de gevechten zijn heerlijk gewelddadig en je hebt voldoende wapens en magische aanvallen ter beschikking om af te wisselen. Als je beide titels al hebt gespeeld, is er eigenlijk geen echte reden om ze ook voor PlayStation 3 in huis te halen.