Het einde van een trilogie is altijd wel iets speciaals, zeker als de eerste twee titels barsten van de kwaliteit. Voor de God of War franchise is dat moment inmiddels ook aangebroken. Terwijl Santa Monica Studio de afgelopen drie jaar er alles aan heeft gedaan de verwachtingen ter hoogte van Mount Olympus in te kunnen lossen, zaten wij te denken aan hoe Kratos zijn zoektocht naar wraak zou kunnen waarmaken. Dat dit op bloederige en zeer gewelddadige wijze zou gebeuren, stond al vast, maar of God of War III ook een afsluiter is die de getergde Spartaan verdient?
De omstandigheden zien er alvast gunstig uit: Ares ligt al lang en breed in zijn graf, de Sisters of Fate zijn niet meer en Kratos die de Titanen en de Blade of Olympus dit keer wel aan zijn zijde heeft staan. Het uiteindelijke doel? Afrekenen met alle overgebleven Griekse goden inclusief Zeus. Terwijl de Titanen met Kratos in de frontlinie bezig zijn met de beklimming van de bijna drie kilometer hoge berg, staan Poseidon, Hades, Helios en Hermes klaar om hun wapens in de strijd te gooien. En dan begint het gevecht pas echt.
Precies dus het open einde van God of War II, met als grote verschil dat de opening van deel 3 nu in-game is in plaats van CGI. De kans is groot dat je na de korte intro al even op adem moet komen, simpelweg omdat deze al zo'n beetje alles in het hack and slash genre wegblaast. Niet dat je daarvoor de kans krijgt, want direct daarna sta je al tegenover een twintigtal vijanden die nog geen kennis hebben gemaakt met alles wat Kratos in deel 2 met de Blades heeft kunnen doen. Het aantal vijanden dat tegelijkertijd op het beeldscherm verschijnt is flink omhoog geschroefd en dat is alleen maar bevorderlijk voor de intensiteit van de gevechten. Bovendien is de mogelijkheid om bepaalde vijanden vast te grijpen en vervolgens als een soort stormram te gebruiken een welkome toevoeging om daarna zonder al te veel problemen de wat grotere wezens te lijf te gaan.
Eenmaal de eerste horde genomen te hebben, ziet Kratos en voelen de Titanen dat de zojuist in de diepte gesprongen Poseidon zijn voornaamste troef naar bovenhaalt. Iets wat lijkt op een gigantische slang grijpt de titaan Gaia, waarop Kratos zich nog altijd bevindt, en de giganten op de achtergrond vast. Tja, de god van de zee in combinatie met water is nou eenmaal niet de ideale situatie. Enkele honderden meters van Zeus verwijderd wordt het uitschakelen van Poseidon prioriteit nummer 1. Maar nog voordat je van plan bent de meest directe oplossing te zoeken, doorboort een Leviathan (het huisdier van Poseidon en een combinatie van een paard en een krab) Gaia's rechterarm. Wat volgt is een gevecht die zowel horizontaal, verticaal en ondersteboven wordt voortgezet. De God of War franchise stond altijd al bekend om zijn geweldige leveldesign, maar bewegende levels op een nog nooit eerder vertoonde schaal? Episch is wel het minste wat we er over kunnen zeggen.
Nadat de Leviathan met een brute finishing move is afgemaakt, grijpt Kratos zich vast een een stuk rots, waarna de game even een korte pauze neemt door de actie af te wisselen met de succesformule zoals we die gewend zijn uit de vorige God of War-games. De puzzels, het platformen en het vechtsysteem zullen voor de fans van de reeks heel vertrouwd aanvoelen, maar daarentegen pakken ook de vele subtiele aanpassingen en vernieuwingen opvallend goed uit. In ieder geval beter dan je oorspronkelijk zou verwachten. Zo is elk wapen nu gekoppeld aan een magische aanval die je door een simpele druk op de R2-knop kunt activeren. De rest van de magie zit vast aan de nieuwe item bar, een metertje dat na enkele seconden weer is volgelopen en voorkomt dat omgevingspuzzels een dilemma worden. Tel daarbij de degelijke nieuwkomers in het wapenarsenaal op, en je hebt een vechtsysteem dat voor het nodige spektakel zorgt. De orkestrale muziek die op de juiste momenten wordt opgevoerd maakt alles er nog eens beter op.
Maar terug naar de opening. Aangezien het al enkele seconden doodstil is, weet je dat het volgende bloedbad nooit ver weg kan zijn. Je vermoeden blijkt al snel te kloppen wanneer je plotseling bijna wordt verpulverd door opnieuw een Leviathan. Door snel op rondje te drukken verplaatst het gevecht zich vervolgens naar de inmiddels flink mishandelde Gaia. Terwijl de oppertitaan niet anders kan dan hopen dat Kratos zo snel mogelijk met de Leviathan afrekent, grijp jij de mogelijkheid om een van de poten van het beest af te hakken en die vervolgens in zijn zwakke plek te rammen. Een korte klim naar Gaia's hoofd later duikt Poseidon dan eindelijk op en zie je pas echt waartegen je al die tijd hebt gevochten.
En daarmee is misschien wel het beste openingslevel ooit ook meteen het hoogtepunt van de game. Aan de ene kant wel jammer, want nadat Kratos opnieuw zijn krachten verliest, duurt het een hele tijd voordat je zelfs maar een titaan tegen het lijf loopt. Eerlijk gezegd hadden we wat meer soortgelijke gevechten verwacht toen Stig Asmussen het had over complete levels die zich zouden afspelen op bewegende titanen. Dat we nu misschien een beetje onrealistisch zijn, is dan weer de verdienste van Santa Monica Studio. Soms laat God of War III dingen zien die we hiervoor nog niet voor mogelijk hadden geacht. Sommige baasgevechten, waaronder dus Poseidon, zijn daar het perfecte voorbeeld van.
De rest heeft zoals eerder gezegd veel weg van God of War I en II, met als grootste verschil (technische prestaties buiten beschouwing gelaten) de balans tussen puzzels en gevechten. Niet alleen lijkt het aantal puzzels in vergelijking met de voorgaande titels te zijn teruggeschroefd, ze zijn op enkele uitzonderingen na ook nog eens veel te simpel. Dat betekent aan de andere kant natuurlijk ook dat de actie nooit te lang wordt onderbroken, dus voor het gemak laten we het gebrek aan (moeilijke) puzzels maar in het midden. We hebben daarentegen meer problemen met de gedeeltes die wel erg misplaatst aanvoelen. Sommige puzzels uit God of War III lijken opvallend veel weg te hebben van games uit andere genres, waaronder Echochrome en Guitar Hero, maar over de ene (Echochrome) is duidelijk beter nagedacht dan de andere (Guitar Hero). Hetzelfde geldt zo nu en dan voor de actie: net iets te vaak gooit de game willekeurige vijanden op je af en tegen het einde ergerde we ons dood aan de frustrerend moeilijke gevechten (wij speelden de game op hard oftewel titan) die vanwege verkeerde designkeuzes gewoon niet leuk zijn.
Gelukkig zijn deze momenten op één hand te tellen. Gedurende de tien uur durende rit word je getrakteerd op stuk voor stuk extreem gewelddadige finishers die dankzij de terugkeer van de quick time events op een filmische wijze op het beeldscherm verschijnen. Hierbij is de rol van de nog altijd oncontroleerbare camera er eentje om niet te onderschatten. En aangezien de face buttons tijdens de quick time events nu aan de randen van het beeldscherm opduiken, is het nu ook mogelijk je puur te concentreren op hoe Kratos zijn vijanden tot een hoopje as verwerkt. En dat op een manier dat je bijna medelijden met ze zou krijgen. Bijna... De details besparen we je maar voor deze keer.
Je hoeft niet gestudeerd te hebben om te zien dat het geweld wordt ondersteund door een grafische engine die zijn weerga niet kent. Niet alleen barsten Kratos en de verzameling mythologische vijanden van de details, elk nieuw bezocht gebied zul je met de nodige verbazing doorlopen. Al is het maar vanwege de abnormale belichting, de gebeurtenissen op de achtergrond of de grote berg grafische effecten. Samen met Uncharted 2: Among Thieves ongetwijfeld de mooiste PS3-game tot nu toe. Ben je klaar met God of War III, dan speel je nog verscheidene extra's vrij waaronder de bekende challenges en een aantal uur aan beeldmateriaal waarin het team van Santa Monica Studio uitleg geeft over het ontwikkelingsproces. En zo hoort het ook.
Conclusie
De prestatie die Santa Monica Studio hier heeft neergezet is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend. God of War III is bruut, episch en soms onvoorstelbaar mooi. Laat het duidelijk zijn dat Kratos zich nu pas van zijn donkerste kant laat zien en dat extreem geweld nog nooit op zo'n realistische wijze in een game is weergegeven. Dat het definitieve einde van de trilogie niet in aanmerking komt voor een (nog) hogere score, is enkel te wijten aan een gebrekkige uitwerking in sommige gedeeltes. Maar laat dat je vooral niet afschrikken om God of War III in huis te halen, want de witte anti-held weet alle concurrentie van zich af te slaan. Als er al sprake was van concurrentie uiteraard.