De voortekenen waren positief. Ik ben namelijk een absolute fan van Frostpunk, een city-builder waarin de speler lastige dilemma's krijgt voorgeschoteld. Deze dillemma's hebben linksom of rechtsom altijd gevolgen voor de samenleving, iets wat ook een belangrijk gameplay-element in Gord zou moeten zijn. Gord zou tegelijkertijd gruwelijker zijn en een meer mythologische weg behandelen, eveneens twee dingen waar mijn hart zeker sneller van gaat kloppen. Tel daarbij op dat Gord ten opzichte van mijn lieveling Frostpunk wel RTS-combat heeft en u snapt waarom ik naar deze titel uitkeek, maar laten we bij het begin beginnen, want wat biedt Gord nu eigenlijk?
Het spel is lastig in een genre te vangen. Er is overduidelijk een RTS-gedeelte, aangevuld met city management. De ontwikkelaar beweert echter stiekem ook een RPG te hebben gebrouwen. Kan dat wel allemaal samen? Ik geloof van wel, maar het is niet samengekomen in deze game. In Gord bouw je nederzettingen in een dark fantasy-wereld, gebaseerd op Slavische folklore. Als steward van de koning ga je met een groep slaven door uiterst gevaarlijke gebieden heen, gevuld met simpele vijanden als wolven en alligators, maar ook door horrors. Horrors zijn misschien wel het lichtpuntje van deze game, maar kent tegelijkertijd ook zijn donkere kant.
Bouwen maar... toch?
In Gord bouw je gelijknamige nederzettingen in duistere omgevingen. Deze nederzettingen beginnen met het bouwen van een palissade. Deze palissade mag maar beperkt groot zijn. Vanuit deze palissade voltooi je missies. Je verkent de omgeving en slaat aanvallen af, dat is in essentie waar het om gaat. De palissade is direct waar de schoen wringt, want uitbreiden is niet meteen in het spel een optie. Dit zorgt ervoor dat je de gebouwen die je tot je beschikking hebt heel goed moet plaatsen en zeker niet altijd naar je zin. Simpelweg omdat de ruimte dat niet toelaat. De hoekige gebouwen zorgen ervoor dat er veel ruimte verloren gaat tussen de ronde palissade, waardoor het al snel een puinhoop wordt. Later in de game krijg je de mogelijkheid om de Gord uit te breiden, wat dit probleem enigszins oplost, maar het echte probleem van Gord is dat je geen voldoening haalt uit je nederzettingen. Gord blinkt namelijk absoluut niet uit in het city building aspect. Er zijn weinig gebouwen en de inwoners van de Gord zijn al even inspiratieloos. Elke inwoner van de Gord kent eigen karakterkenmerken die worden weergegeven op een gigantische character sheet, wat zo een derde van je beeld opslokt. Doordat 1/4 van je beeld ook nog eens vertelt wie er in je nederzetting wonen, blijft er weinig beeld onaangeroerd. Het switchen van items tussen jouw inwoners gaat ook via ditzelfde scherm, wat totaal niet handig in elkaar zit. Je zult de game echt moeten pauzeren, want de omgeving wacht niet op het uitwisselen van jouw wapens en items. Dit moet anno 2023 toch subtieler en vooral sneller kunnen?
Daarnaast zullen de inwoners ook niet slagen voor de gemiddelde IQ-test. Ze moeten continu bij de hand genomen worden. Enige vorm van zelfstandigheid lijkt ver te zoeken. Micromanagement is iets waar veel spelers naar op zoek zijn, maar het moet wel voldoening geven en zorgen voor diepgang. Nu had ik meer het idee dat ik een mantelzorger was voor een dozijn verstekelingen.
Aanvallen dan maar?
Als de game als city builder dan tegenvalt, kan dat worden gecompenseerd met andere aspecten? De inwoners van jouw Gord kun je de omgeving laten verkennen en uiteraard ook monsters laten aanvallen. Dit is echter weinig diepgaand. Je beschikt over mêlee en ranged units en een x-aantal spreuken die je op vijanden kunt loslaten. Het haalt het echter niet bij RTS-games als Age of Empires of Supreme Commander. Niks omsingelen of vijanden in een hinderlaag lokken. Het is klikken en overheersen. Of terugtrekken wanneer je een foute inschatting hebt gemaakt. De meest epische gevechten zouden moeten plaatsvinden wanneer je besluit een Horror aan te vallen. Deze gigantische mythische wezens vragen om een offer, zoals bijvoorbeeld een kind. Wanneer je besluit geen offer te leveren, zul je op de aanval moeten overgaan. De game waarschuwt dat dit niet al te veel kans van slagen heeft, maar je probeert het toch. Het blijkt niet onmogelijk, maar je hebt ook het gevoel geen eerlijke kans te krijgen. Doordat je te weinig tactische mogelijkheden hebt, kun je de Horror niet raken waar je wil. Geen plannetje bekokstoven om het te verrassen.
Tegelijkertijd klinkt het brengen van een offer (in dit geval een kind) ook geen fijne keuze. Dit is onderdeel van de dilemma's die jou aan het denken moeten zetten. Het offeren van een kind bleek echter vrij weinig impact te hebben om mijn samenleving, die al snel weer overgingen op de orde van de dag.
Het is de folkloristische setting die de game nog bestaansrecht geeft. De horrors zien er tof uit en ook het sfeertje is goed gecreëerd. Daarnaast is er een specifiek personage dat ook wel, mede door de voice actor, de show weet te stelen. Maar de setting en de voice actor kunnen een game niet dragen. Dat moet de gameplay doen.
Conclusie:
Gord was een game met veel potentie, maar veel is er helaas niet mee gedaan. De gekozen setting en de manier waarop dit is weergegeven, zijn veelbelovend. Er had echter voor een andere stijl van gameplay gekozen moeten worden. Het city building aspect is erg flets en ook het RTS-gedeelte weet geen potten te breken. Ook qua inventory management zijn er vreemde keuzes gemaakt. Ondanks het feit dat de folklore mijn hart sneller deed kloppen, is er te weinig dat mij aan deze game gekluisterd houdt. Zonde.