Door de aard van de genres zijn de roguelike en -lite games die ik niet vaak recenseer. Een opvallende uitzondering hierop was eerder dit jaar Dandy Ace, die best beviel maar stiekem wel naar meer smaakte. Dus toen Hades voor de PlayStation 5 zich aandiende, was de tijd om te tafelen aangebroken.
Zoals de naam Hades al impliceert, is voor inspiratie voor deze game gekeken naar het Griekse pantheon aan goden. De God van de onderwereld heeft een zoon die na een schokkende ontdekking besluit om de gevangenis die hij thuis noemt te verlaten. Dit tot het ongenoegen van zijn vader, die niet enkel niet zijn zoon wil zien vertrekken, maar ook zijn ondoordringbare wereld als het even kan ondoordringbaar wil houden. En dus werpt hij obstakel na obstakel op om zoonlief Zagreus van zijn doel weg te houden.
Vallen en opstaan
Je zult het vast al geraden hebben, maar Zagreus is het karakter dat wij in Hades onder de knoppen krijgen. Deze rebellerende tiener trekt de Griekse versie van de hel in, met als doel de aarde te bereiken. Een doel dat wel meer zielen zullen hebben en wat daarom niet zo makkelijk te bewerkstelligen is. Verwacht dus geen lineair avontuur. In plaats daarvan doet het spel meer denken aan een elastiek.
Zagreus begint elke ontsnappingspoging met een wapen naar keuze, een voorwerp dat hem op weg helpt én de hulp van een willekeurig familielid. Hierbij kun je denken aan donderflitsen van Zeus, hoge crit-schade van Artemis of sneller voetenwerk dankzij Hermes. Afhankelijk van je speelstijl kan deze rol van de dobbelsteen een run een stuk makkelijker of moeilijker maken, wat natuurlijk een fundamenteel onderdeel van het genre is. Maar wat Hades op positieve wijze onderscheidt van genregenoten, is dat er geen enkele zogenaamde Boon is die je van tevoren verdoemd. De ene bonus zal je beter liggen dan de andere, maar ik heb enorm lekkere runs gehad met Boons die totaal niet aansluiten op mijn gebruikelijke speelwijze. Dit ligt deels aan het feit dat je altijd keuze hebt uit meerdere Boons, maar ook omdat Boons een toevoeging zijn op je startarsenaal, waardoor je altijd een zelfde basis hebt om op voort te bouwen. Hierdoor kun je het elastiek steeds wat verder oprekken.
Maar dan word je teruggetrokken
Niet elke ontsnappingspoging zal een succes zijn en vaker wel dan niet zul je je aan het einde ervan terugvinden in de kamers van huize Hades. Dit gebrek aan vooruitgang kan heel demotiverend zijn – zelfs al zou je bij een roguelite moeten weten waaraan je begint –, maar Hades doet veel goed om dat tegen te gaan. Gedurende je runs zul je verschillende valuta verzamelen, die je allen op verschillende wijze kan inzetten om toekomstige pogingen op tastbare wijze beter te maken. Dertig procent extra schade tegenover vijanden die je van achteren raakt is immers een stuk duidelijker merkbaar dan 1.14% extra schade tegenover vijanden die paars ondergoed dragen en Chinees halen op dinsdagavond.
Wat deze opzet zo fijn maakt, is dat daardoor gefaalde pogingen niet als verspilde tijd voelen. Met Darkness kun je permanente upgrades kopen, Nectar kan worden gebruikt om nieuwe dialogen en daarbij voorwerpen en verhaal vrij te spelen en Gems kunnen worden ingezet om de opbouw van de dungeon een beetje te tweaken in jouw voordeel. Er zijn meer voorbeelden te noemen, maar ze zelf ontdekken is een deel van het avontuur, daar dit is hoe het verhaal zich op niet-lineaire wijze ontvouwt. En hoewel dat zeker niet de motiverende factor voor de meeste spelers zal zijn, draagt het wel bij aan het spelplezier. Want plezier zul je zeker hebben.
Playmatige perfecte
Roguelike – en -lite zijn door de aard van hun opzet relatief pittig (op zijn minst) en Hades is daar geen uitzondering op. Mijn overtuiging is dat een game waarbij een hoge moeilijkheidsgraad centraal staat qua handling moet zijn opgepoetst tot perfectie, zodat een game over echt enkel en alleen te wijten is aan de speler. Slechts weinig games die ik heb gespeeld, hebben dat daadwerkelijk weten te realiseren, waarbij heer en meester From Software zeker niet gespaard blijft. Supergiant Games heeft het echter weten klaar te spelen. Ik heb zestien pogingen nodig gehad om te ontsnappen aan de onderwereld en heb in die tijd geen enkel moment gehad waarop ik dacht dat de game me meer tegenwerkte dan gameplay-gewijs de bedoeling was. Zagreus blijft niet steken achter objecten, bugs waren in geen velden of wegen te bekennen en de controls waren snel en responsief. Áls ik al ergens over moet klagen, dan is het het stemmenwerk, dat ik persoonlijk vrij vlak vond. Maar dat is wel een hele kleine smet op deze natte droom. Meer runs zullen dus nog ongetwijfeld volgen in de toekomst, al was het maar om de visuals weer eens te bewonderen.
Conclusie
Hades mag je dan wel steeds terugtrekken naar de start van zijn avontuur, maar het keer op keer beleven is zeker geen straf te noemen. Van de grafische aankleding tot aan hoe je sterker wordt en de vele combinaties aan power-ups; het spel weet steeds weer te prikkelen, zelfs als je de onderwereld al verlaten hebt. Het enige kritiekpunt wat ik heb is dat de voice acting me niet aansprak, maar daar is dan ook alles mee gezegd.