Het doek lijkt gevallen voor de PlayStation Vita. De door mij oh zo geliefde handheld heeft al in geen jaren meer een triple A-release gezien en lijkt steeds meer in de vergetelheid te raken. Toch is er een handjevol uitgevers die de spelcomputer nog van nieuwe content blijft voorzien. Uitgevers zoals Idea Factory, die met Edo Blossoms zijn Hakuoki-duologie ten einde brengt.
Mocht je nog nooit van Hakuoki gehoord hebben, dan valt je dat niet kwalijk te nemen. De originele game is immers nooit in Europa uitgebracht en de tien maanden geleden verschenen port voor de Vita was behoorlijk obscuur, zelfs voor zij die graag romantische visual novels spelen. Dit is echter gelukkig geen belemmering gebleken voor Idea Factory.
Op goed vertrouwen
Normaal zou ik een recensie beginnen met een korte samenvatting van het begin van de game en een nog beknoptere uitleg van het verloop van het verhaal. In het geval van Edo Blossoms gaat dat echter moeilijk worden. De game heeft namelijk meerdere verhalen, die gecentraliseerd zijn rondom de verschillende heren die je in de vorige game om je kleine vingertje kon winden. En afhankelijk van wiens route je gevolgd hebt, begint het spel daardoor compleet anders.
Omdat het benoemen van deze openingen al een grote spoiler is voor de dertig eindes van de vorige game, Kyoto Winds, opteer ik om niet specifiek in te gaan op het verloop van deze verhalen. Dat betekent echter niet dat we ze onbesproken kunnen laten. Een visual novel als Hakuoki is immers weinig meer dan verhaal. Ik moet jullie dan ook, tot mijn grote spijt, verzoeken om het een en ander van mij aan te nemen, zelfs als ik het niet kan onderbouwen met voorbeelden.
Nog steeds hier?
In de originele Hakuoki volgden we de avonturen van Yukimura Chizuru, een meisje dat naar Kyoto reist om haar vermiste vader te vinden, maar per abuis in aanraking komt met een nogal dubieuze groep krijgers die zich de Shinsengumi noemen. Door een samenloop van omstandigheden groeit Chizuru uit van een gevangene in het Shinsengumi-hoofdkwartier, tot een vertrouweling van enkele van diens hooggeplaatste leden, waardoor ze beetje bij beetje meer leert over wat er achter de schermen speelt.
Kyoto Winds vertelde een intrigerend verhaal over het politieke klimaat van Japan in de negentiende eeuw en combineerde dit met morele dilemma’s en bovennatuurlijke gebeurtenissen die meer vragen opriepen dan dat de game kon beantwoorden. Fans van de serie wachten dan ook al jaren smachtend op dit vervolg, die de eindjes aan elkaar zou moeten knopen en eindelijk wat prangende vragen zou moeten beantwoorden. En dat doet het ook. Helaas doet het echter ook maar weinig meer dan dat.
Een verplicht nummertje?
Een verhaal in Edo Blossoms duurt in de meeste gevallen een kleine twee á drie uur om te doorlopen, hetgeen enkel acceptabel is doordat het er meerdere zijn. Maar zoals je kon verwachten, kun je in een dergelijke tijdspanne slechts zoveel realiseren. Design Factory heeft er zorg voor gedragen dat je na het doorspelen van alle verhalen geen vragen meer hebt die onbeantwoord zijn gebleven, en daarvoor dank ik ze. Maar dat is niet voldoende om een volledig nieuwe game te kunnen verantwoorden. Een aanzienlijk deel van de nieuwe ontwikkelingen is voorspelbaar en vluchtig, en nieuwe karakters hebben nauwelijks impact op het verloop. Edo Blossoms voelt hierdoor op momenten meer als een DLC-pack met eindes die bij de oorspronkelijke release had moeten zitten, dan als een volwaardig vervolg dat voortbouwt op het bronmateriaal.
Wat hierbij van belang is, is de nuance die de woorden op momenten met zich meebrengen. Het niveau van de verschillende verhaallijnen ligt namelijk nogal ver uit elkaar. De verhaallijn van Hijikata, een van de favorieten van fans en mijn eerste keuze, viel bijvoorbeeld behoorlijk zwaar tegen. De gebeurtenissen zag je van mijlenver aankomen en het uiteindelijke punt waarop de knorpot zijn hart opent voelt als een anticlimax. Sanans verhaal daarentegen is een stuk boeiender en gewaagder, wat het moeilijk maakt om Edo Blossoms al zijn geheel te beoordelen. Na het doorspelen van alle verhalen valt echter op dat het vooral de romantiek tussen Chizuru en je kerel naar keuze is die een grote rol speelt. Natuurlijk zijn nog altijd de intriges van Japan in een burgeroorlog aanwezig, maar die zijn vooral somber en dienen als een podium voor een opbloeiend liefdesverhaal.
Of Edo Blossoms goed is, hangt dan ook vooral af wat je erin zoekt. Wil jij wegkwijnen bij dromerige samoerai met een figuur waar sommige mannen tegenwoordig pillen voor gebruiken? Dan zal Edo Blossoms een vergelijkbare of misschien zelfs betere ervaring bieden dan Kyoto Winds. Met twaalf begeerlijke vrijgezellen, die geen van allen op elkaar lijken qua persoonlijkheid óf uiterlijk, zal menig vrouw haar virtuele vlam opgelaaid zien worden. Maar kwam je voor de wereld en de drama, dan is deze game vermoedelijk niet waar je op gehoopt had.
Voor de rest is deze Hakuoki-game eigenlijk niet bijster veel anders dan zijn voorganger. De GUI is hetzelfde, de art en de voice acting zijn van dezelfde hoge kwaliteit en wederom zijn er tientallen eindes om vrij te spelen, waardoor de replaywaarde hoog ligt.
Conclusie
Na het spelen van Hakuoki: Edo Blossoms kan ik het maar moeilijk een vervolg noemen van Kyoto Winds. Het spel is een voortzetting van het verhaal en voelt meer als de tweede helft van hetzelfde boek, ook al is de toon gaandeweg veranderd. En dat brengt mij in dubio. Edo Blossoms voelt hierdoor namelijk te vaak niet als een echte nieuwe game, maar als een uitbreiding van diens voorganger. Je betaalt echter wel de prijs van een nieuwe game. Of dat het waard is zal dan ook vooral afhangen van wat je erin zoekt: het verhaal van de Japanse burgeroorlog en de Shinsengumi of het verhaal van Chizuru en haar oogappel. Zoek je het eerste, dan gaat Edo Blossoms ongetwijfeld tegenvallen. Zoek je het tweede, dan is het een veilige aankoop voor gamers die het eerste deel doorgespeeld hebben. Wees dus bedachtzaam.