Wie denkt aan Xbox, denkt aan Halo. Het geestenkindje van Bungie is sinds 2001 synoniem aan de gamingconsole van Microsoft. Dat Bungie in 2007 nieuwe oorden ging verkennen betekende dan ook niet het einde van Halo, maar juist een nieuw begin onder de vlag van 343 Industries. De kersverse studio zette met Halo 4 voorzichtige stappen in een nieuwe richting, terwijl het met Halo 5: Guardians definitief hun eigen stempel op de franchise drukt. De hamvraag is nu of 343 koers kan houden of het beste rechtsomkeert kan maken.
Halo 5 begint enige tijd na de gebeurtenissen van Halo 4. Cortana is niet meer en de Master Chief werkt nu samen met zijn voormalige strijdmakkers van Blue Team om UNSC-locaties te beschermen tegen de Prometheans en restanten van de Covenant. Tijdens één van die missies krijgt hij echter een visioen, waarin Cortana hem gebiedt naar een zekere menselijke kolonie te komen. Chief zou de Chief niet zijn als hij zijn onderbuikgevoel zou negeren en klakkeloos bevelen op zou volgen. En zo deserteert Blue Team om Cortana terug te halen.
Twee karakters, twee missies
Iedereen die de afgelopen tijd niet onder een steen heeft gelegen, weet dat we in het vijfde genummerde Halo-deel niet enkel met Master Chief spelen. De UNSC stuurt namelijk een team achter de Master Chief aan om hem terug te sleuren. Dit team is Fireteam Osiris, onder leiding van de tweede hoofdrolspeler: Spartan Locke.
Spartan Locke is het karakter waar je het leeuwendeel van de game mee zult spelen, iets wat niet bij alle Halo-fans in goede aard zal vallen. Locke en Chief verschillen echter nauwelijks qua speelstijl en gezien de verhaalopbouw is het een logische keuze om niet alles vanuit het oogpunt van de Chief te vertellen. Beide karakters hebben bovendien wat nieuwe trucjes in hun arsenaal om het net wat interessanter te maken.
Mijn favoriet is de Spartan Charge, waarmee je tijdens het rennen vijanden op een flinke schouderbeuk kunt trakteren. Sta je echter boven ze, dan kun je de pijn neer laten komen met een ground pound. Daarnaast kan je Spartan zich nu optrekken aan randen en enkele ontwijkende manoeuvres uitvoeren. Dual wielden schittert echter helaas nog altijd door afwezigheid, en dat is niet de enige Halo-traditie die we moeten missen.
Vlees noch vis
Halo is één van die zeldzame shooterfranchises die mensen niet enkel kopen voor de multiplayer. Het Halo-universum is door de jaren heen uitgebreid met comics, boeken en zelfs een anime. Vele fans volgen de game-serie dan ook puur voor het verhaal. Het verhaal dat 343 Industries in Guardians opvoert is echter wat tegenvallend in vergelijking met de eerdere games in de serie. En op zich is dat niet verwonderlijk.
Halo 5 zit namelijk als het tweede deel van een trilogie in een spagaat. Enerzijds bouwt het voort op de funderingen die Halo 4 gelegd heeft en anderzijds bouwt het op naar de klapper die Halo 6 moet gaan worden. Een eigen hoogtepunt mist het echter, waardoor ik aan het einde van de campaign, hoe goed de gameplay ook was, onvoldaan achterbleef.
Met zijn allen
Met de singleplayer-sectie van de game achter me, dook ik in de multiplayer, welke is opgedeeld in twee delen. Het eerste deel is de klassieke multiplayer zoals we die van first-person shooters kennen. Hierin kunnen we kiezen uit vijf modi, waaronder de klassiekers Team Arena en Free-For-All. Verder is er Slayer, waarin met een regelmatige interval krachtige wapens op een vaste plek op het veld spawnen. Dit wordt aangevuld door SWAT, waarin elke kogel hoogstwaarschijnlijk je einde betekent en Breakout, een mode die Team Arena combineert met Capture The Flag..
Het tweede deel van de multiplayer is Warzone, wat bestaat uit klassiek Warzone of Warzone Assault. In klassiek Warzone moet je zo snel mogelijk genoeg punten verzamelen. Dit kan je doen door vijanden uit te schakelen, maar ook door de AI Prometheans en Covenant die zo nu en dan binnenvallen te doden. Bovendien kun je een insta-win krijgen door de basis van het andere team binnen te vallen en hun core te vernietigen. Dit kan echter alleen wanneer jouw team alle gebouwen op de map heeft ingenomen.
Om deze gebouwen draait het ook in de Assault-variant van Warzone. Hierin moet je een basis innemen, dan wel verdedigen. Neem je als aanvaller alle gebouwen in, dan win je. Maar weet je als de verdedigende partij ook maar één gebouw lang genoeg te beschermen, dan is de winst voor jouw team. Dit klinkt oneerlijk, maar in de praktijk bleek het qua balans wel goed te zitten. Omdat het verdedigende team in een kluitje zit in het gebouw dat ze moeten beschermen, zijn ze veel makkelijkere doelwitten dan de aanvallers die van overal kunnen komen.
Alles wordt beter met kaarten
Warzone onderscheidt zich op twee manieren van de vijf andere multiplayermodi die Halo 5 rijk is. De eerste is het aantal spelers, want waar je in Free-For-All, SWAT, Team Arena, Slayer en Breakout ten alle tijden met acht spelers bent, kan de groep in Warzone uitgroeien tot minimaal achttien en maximaal vierentwintig spelers. Daarnaast is Warzone de enige mode waarin je REQ’s kunt gebruiken.
REQ’s zijn Halo’s variant van hetgeen dat meestal perks wordt genoemd. Door objectives te volbrengen, vijanden te doden of gewoon goed samen te werken kun je in Warzone punten vergaren, welke je kunt inwisselen om bijvoorbeeld betere wapens op te roepen, een voertuig te claimen of jezelf van een power-up te voorzien. Je dient deze REQ echter wel eerst in bezit te hebben.
REQ’s zitten namelijk in packs en die krijg je door middel van simpelweg spelen en het voltooien van uitdagingen, zoals: dood X-aantal vijanden met een bepaald wapen. Daanaast kun je in de in-game store bronzen, zilveren en gouden REQ-packs kopen met zowel in-game punten als harde pegels. Hoe je je REQ’s ook verdient, de inhoud is willekeurig. Een beetje geluk helpt je dan ook al een heel eind op weg. Sommige REQ’s zijn namelijk permanent, denk hierbij aan andere soorten Spartan armor, helmen en skins voor je wapens. Om alles te krijgen zal je dan ook heel wat REQ-packs moeten kopen en als gevolg ook heel wat multiplayer moeten spelen. Op zich is dan geen straf, al waren wat meer maps zeer welkom geweest. Twintig maps is immers niet meer zo indrukwekkend wanneer je ze over zeven modi verdeelt. In de maanden na release moeten er echter nog vijftien bijkomen, welke allemaal gratis aangeboden zullen worden.
Conclusie
Zoals alles waar het Halo-logo op prijkt is Halo 5: Guardians een heel degelijk product. De gameplay-mechanieken zijn robuust, de multiplayer gebalanceerd en er zijn voldoende nieuwigheden om zich te onderscheiden van de voorgangers. Toch mist Guardians een hoogtepunt, een écht memorabel moment om de game te dragen, waardoor het je als speler hongerig achter laat naar dat moment suprême. Het feit dat het aantal maps in de multiplayer in eerste instantie daarbij ook te wensen over laat draagt niet aan dit gevoel
PS: we willen dual wielden terug!