De reactie van de meeste mensen die de trailer van Hatoful Boyfriend zagen was iets in de trend van: ‘’Bizar’’. Mijn eerste reactie na het zien van de trailer was echter: ‘’Bizar…dit moet ik spelen!’’. En toch krijgt de game het voor elkaar om me een grotere verrassing te bieden dan het duiven daten waar het mee adverteert.
In het begin lijkt er niets aan de hand. Ons verhaal begint wanneer het nieuwe semester start op St. PigeoNation’s Institute, een prestigieuze school waar jouw karakter aan studeert. Je ontmoet je jeugdvriend, een nieuwe klasgenoot, een luie leraar en wat andere opvallende figuren. Al deze karakters zijn intelligente duiven, iets wat ik van tevoren al wist. Maar toch is er iets dat me niet lekker zit, al lukt het me niet direct de vinger op de zere plek te leggen. En dan valt het kwartje…
De verkeerde doelgroep
…Hatoful Boyfriend is een dating sim voor vrouwen! De duiven waar je een relatie mee kunt beginnen zijn allemaal mannen en als klap op de vuurpijl ben jij niet zomaar een vrouw, maar een zoöfiele menselijke vrouw. Dit betekent dat jij je als menselijke vrouw aangetrokken voelt tot dieren, in dit geval vogels. En hoewel dat doet vrezen voor de rest van de game, blijft het gelukkig allemaal vrij onschuldig. Wie hoopt op bestialiteiten kan zijn of haar heil dan ook beter ergens anders zoeken.
Hatoful Boyfriend begon ooit als een 1 april-grap, maar heeft onbedoeld wel een interessant idee in het genre geïntroduceerd. Je kunt immers zeggen wat je wilt, maar wanneer je een dating sim speelt zul je ongetwijfeld de route kiezen die je bij de persoon brengt die in jouw ogen het meest begeerlijk is. En bij deze keuze speelt het uiterlijk een sleutelrol. Maar dat gaat niet op als alle beschikbare partners duiven zijn (tenzij je zelf een zoöfiel bent natuurlijk), waardoor het karakter van de personages als enige leidraad kan dienen. En dan moet je je afvragen wat je zoekt in een persoon als het uiterlijk niet meer relevant is. Een vraag die moeilijker te beantwoorden is dan je denkt.
Meer is minder
Het feit dat die vraag moeilijk te beantwoorden is, is niet volledig aan jou als speler te wijten. Dating sims hebben gebruikelijk ongeveer vijf tot acht karakters die je kunt daten, met elk hun eigen uitgebreide verhaallijn van ongeveer vier tot zeven uur. Hatoful Boyfriend voert echter het aantal eindes op naar veertien (zover ik heb kunnen vinden), hetgeen wel ten koste is gegaan van de lengte. In een á twee uur speel je een verhaallijn uit, wat natuurlijk veel te kort is om een karakter echt diepgang te geven, zelfs in de wat vreemdere verhalen. En dat is best wel problematisch voor een game waarin je het van de persoonlijkheid van karakters moet hebben, al helemaal als het een visual novel betreft.
Visual novel zijn immers precies wat de naam doet vermoeden: verhalen. De gameplay wordt beperkt tot het klikken door lappen tekst en het maken van keuzes die het verloop beïnvloeden. Maar als die tekst niet genoeg weet te boeien, zul je ook echt niet de moeite gaan nemen om alle vertakkingen van het verhaal te lezen. Dan mag de game nog zo grappig en vreemd zijn, de lol was er voor mij vrij snel af.
Maar dan komt er opeens toch nog een duveltje uit het doosje. Want na het versieren van alle duiven in de game en het doorlopen van hun vreemde, ontroerende maar vaak ook onvoorspelbare verhalen, komt er opeens een extra mode vrij. Een mode die een hele hoop vragen beantwoordt, maar vooral ook een mode die een heel ander pad op gaat en je aandacht toch nog even weet vast te grijpen, maar ook weer veel te snel voorbij is.
Conclusie
Hatoful Boyfriend neemt een krankzinnig idee en neemt er nog verder een loopje mee. Maar eens de originele verbazing wegebt en de je de game in een helder licht kunt zien is al snel duidelijk dat deze duif geen vogelshow zal winnen. De game en diens cast hebben te weinig diepgang en de kans is groot dat je al afgehaakt bent voordat je stukjes gaat zien die wél de moeite waard zijn. En helaas zijn dat er niet al te veel.