Haze

Free Radical Design is na een aantal waanzinnige delen van Timesplitters gaan werken aan een nieuwe shooter, exclusief voor de PlayStation 3. Als groot fan van Timesplitters was ik natuurlijk ontzettend benieuwd naar deze shooter, maar de eerste beoordelingen uit het buitenland waren niet al te best. Toen ik Haze ontving had ik dus niet al te hoge verwachtigen, maar dat was niet helemaal terecht. Haze is namelijk een leuke game geworden.

Na een behoorlijk installatieproces kun je beginnen als Shane Carpenter, die werkt voor de Mantel Corporation. Deze organisatie is in oorlog met een rebellengroepering en het gaat allemaal om een bepaald goedje: nectar. Deze nectar zorgt ervoor dat je als soldaat beter kan presteren. Hier kun jij in het begin gebruik van maken. Echter blijkt het doel van de oorlog niet al te best te zijn, waardoor Shane besluit over te stappen naar de rebellen. Met deze rebellen kom je dus tegenover je voormalige team te staan. Hier heb je niet meer de beschikking over de nectar, maar je kunt wel trucs uithalen met de nectar van de tegenstanders zoals een overdosis veroorzaken. De rebellen kennen nog meer van dit soort slimme trucjes, waardoor de gameplay nog leuker wordt.

De game is als het ware één groot level. Af en toe zie je ingame scènes waarin je even rustig om je heen kunt kijken, maar vaker dan dat zul je niet onderbroken worden. Laadschermen zijn er niet te vinden, tenzij je dood gaat en opnieuw vanaf het checkpoint moet beginnen. In dit hele grote level is de gameplay ook behoorlijk afwisselend. Het gros van de game zul je weliswaar aan het knallen zijn, maar zo nu en dan rijd je op een voertuig, schiet je vanuit een helikopter of ga je met een raketwerper een tank te lijf. Al deze afwisseling is welkom en zorgt mede voor een leuk geheel.

Na de singleplayer, die een kleine tien uur in beslag neemt, is er nog genoeg te doen. Je kunt de game nog eens coöperatief uitspelen. Daarnaast is er een erg leuke onlinemodus. Hierin kun je de gebruikelijke deathmatch en team deathmatch spelen. Daarnaast is er ook een team assault waarin je bepaalde missies kunt voltooien. In deze speelstand zul je stukken uit het verhaal na spelen. Het leuke van Haze is dat er twee partijen aanwezig zijn. De verschillen tussen de twee zijn erg groot en beide hebben hun voordelen. Zo zijn de trucs van de rebellen heel erg interessant, maar werkt de nectar van de Mantel Corporation ook erg lekker. De onlinemodus zorgt in ieder geval voor een aanzienlijke verlenging van de gameplay.

Het klinkt nu alsof ik razend enthousiast ben over Haze, maar er zitten nog een aantal gebreken in de game. Grafisch gezien is het niet bepaald het neusje van de zalm. Op sommige momenten overheerste het gevoel dat de game oorspronkelijk bestemd was voor de vorige generatie. Waarom? Omdat de omgevingen er vaak kaal uitzien, vooral op voertuigen en omdat de animaties niet echt goed zijn. Vijanden verdwijnen ineens als je ze doodschiet en teamgenoten verschijnen van het één op het andere moment alsof ze uit de grond komen. Daarnaast doen de vijanden soms erg apart. Ze staan soms verdwaast om zich heen te kijken of gaan heel moeilijk dood. Dit en nog een aantal andere slordigheden zijn helaas aanwezig in dit spel. Overigens is op sommige punten het grafische aspect wel weer erg mooi. De audio in het spel is ook niet echt super. Vooral de stemmen en dialogen zijn heel irritant. ‘Remember your Promise to Merino!’ is één van de zinnen die je continu hoort in een heel irritant dialect.

Conclusie

Haze is niet helemaal geworden wat ik had gehoopt. Ik had een shooter van het niveau Timesplitters willen zien, maar Haze is een aantal niveaus lager. Op sommige punten voelt de game gewoon gedateerd aan en dat komt mede door de slordigheden die ik eerder noemde. Toch overheerst er een positief gevoel, omdat de gameplay gewoon ontzettend goed staat. Er is voldoende afwisseling en het is gewoon lekker knallen. Vooral de onlinemodus biedt veel plezier na het voltooien van de singleplayer.