Een klassensysteem is een fundamenteel onderdeel van nagenoeg elke MMORPG die in de afgelopen jaren is verschenen. Vanaf het moment dat je jouw karakter aanmaakt en de eerste punten gaat verdelen, moet je overwegen welke rol je later wilt gaan vervullen. Wil je op de frontlinie vechten voor eer en glorie? Dan ga je voor een DPS of tank. Blijf je liever op afstand om vijanden af te schieten, dan ga je voor zoiets als een Black Mage of een Archer. Wil je echter onzelfzuchtig je teamleden helpen, dan word je een White Mage, oftewel een healer. En zoals Healer’s Quest bewijst, is dat een behoorlijk ondankbare taak.
Healer’s Quest vertelt je het verhaal van een groep van vijf avonturiers die samen besluit op pad te gaan om een queeste voor de koning tot een goed einde te brengen. Als de voorhoede van deze groep dienen Tanky, de narcistische ridder die vecht voor glorie en faam, en Grumpy, een barbaar met een kort lontje, giftige darmproducten en een voorliefde voor goud, die respectievelijk de rol van tank en DPS vertolken. Achter hun staan Beauty, een mannelijke boogschutter die zowel qua uiterlijk als gedrag op een vrouw lijkt en aan niets anders denkt dat XP farmen, en Murky, de zelfuitgeroepen sterkste magiër die aan niets anders denkt dan vrouwen. En dan kom jij; de healer. Nadat je bij toeval op een staf voor witte magie bent gestuit, word je door je teamleden in deze rol gedwongen, hetgeen in mijn playthrough niet met liefde ging. Niet omdat ik de game niet leuk vond, maar omdat de character creator me de mogelijkheid gaf om een sadistische healer te maken die niet wil helpen, maar wil doden en martelen.
For the lolz
Deze bizarre optie is slechts een van de dingen waaruit al snel blijkt dat Healer´s Quest zichzelf niet al te serieus neemt. Er gaat zelden een minuut voorbij waarbij de karakters in je party géén opmerking maken over elkaar, de ontwikkelaar van het spel of de game-industrie in het algemeen. Zo discussiëren ze vrolijk over het stereotype vrouw in RPG’s, dat een altijd ruim bovengemiddelde borstenpartij heeft, concluderen ze dat je trollen het beste kunt negeren, en dreigt Beauty voortdurend om de andere teamleden te rapporteren wanneer hij zijn zin niet krijgt.
Dat de game vol zit met grappen en grollen mag overigens niet verrassen. Ontwikkelaar Rablo Games omschrijft het spel zelf als een ‘’lichtzinnige comedy RPG’’, wat bevestigt dat de humor een essentieel onderdeel is van de ervaring die Healer’s Quest heet. Het is dan ook mooi dat de grappen in veel gevallen leuk genoeg zijn om tenminste een gniffel te kunnen verantwoorden, al waren er maar bar weinig momenten waarbij ik écht moest lachen om wat er op mijn scherm getoverd werd. Vooral de running gags werden te vaak herhaald, waardoor ze al snel aan kracht moesten inboeten.
Anderzijds zijn er overigens ook maar weinig voorbeelden te noemen waarbij de grappen de plank finaal missloegen, dus de indruk die de humor achterlaat is overwegend positief te noemen. Maar Healer’s Quest is meer dan zijn humor.
Al die balkjes
In de rol van de healer betreed je met je team gevechten die met jouw hulp tot een goed einde moeten worden gebracht. Het zou echter nogal saai zijn om beurt na beurt verschillende healing spells te kiezen en te gebruiken. Rablo Games opteert daarom voor een real-time combat-systeem, waarbij je razendsnel moet reageren op wat er op je scherm gebeurt.
De healer kan maximaal vier spreuken actief gebruiken, welke verstopt zitten onder de eerste vier cijfertoetsen. Hoe ze precies werken verschilt echter van spreuk tot spreuk. Spreuken als Double Heal en Heal 1st Line worden geactiveerd door simpelweg de corresponderende toets in te drukken, mits ze niet in cooldown zijn, terwijl je voor spreuken die je moet richten het moet selecteren om vervolgens op het doel te drukken. Het is opvallend genoeg echter nog de standaard heal-spreuk die voor de meeste hoofdpijn zorgt.
Deze heeft namelijk niet enkel de vereiste dat je een doel kiest, maar heeft ook een meter die toont dat de staf oververhit kan raken. Je kunt dus niet non-stop healen, zelfs al heb je nog voldoende mana. Hierdoor is het gebruiken van minder ingewikkelde alternatieven. hoewel heal in theorie de beste spreuk in je arsenaal is, vaak prettiger. Dat geldt vooral wanneer je die alternatieven hebt voorzien van de nodige upgrades én richting het einde van de game, wanneer de gevechten soms frustrerend hectisch worden door de vele statuseffecten waarmee vijanden je bombarderen. Want hoewel Healer’s Quest zich lichtzinnig noemt, is het geen game waar je even doorheen schiet.
Uitdaging
Tijdens de tien uur die ik gespendeerd heb aan het verhaal, heb ik enkele momenten gehad waarbij mijn team overduidelijk niet klaar was om de opgeworpen hindernis te overwinnen. En in de meeste RPG’s betekent dit flink grinden. Maar in Healer’s Quest kan één level een wereld van verschil maken en duurt het nooit lang voor je weer verder kunt met je avontuur. De leercurve is dus zo afgesteld dat je bij een gemiddelde playthrough – ik speelde gewoon op normal – nooit te makkelijk door de game heen zult blazen, maar tevens nooit een uitdaging tegenkomt die je niet binnen de kortste keren kunt overwinnen. En dat is maar goed ook, want Healer’s Quest is geen game waarin je wilt treuzelen.
Niet enkel is de game een stuk minder leuk zonder de grappen en grollen, die je niet krijgt als je moet grinden, maar de wereld zelf is niet bijster interessant om te verkennen. Grafisch gezien doet de game sterk denken aan een waskrijttekening, wat het de nodige charme geeft, maar daar kun je natuurlijk ook maar zoveel mee doen, vooral in de overworld. Je raakt dan ook al snel op een gebied uitgekeken. Zoals gezegd zijn zulke momenten echter schaars en kort, waardoor ze het eindoordeel nauwelijks beïnvloeden.
Conclusie
Healer’s Quest is absoluut geen perfecte game. De wereld niet erg boeiend om te verkennen, het einde van het spel is meer frustrerend dan uitdagend en running gags verliezen snel hun impact. Toch is het gros van de humor leuk genoeg om je geamuseerd te houden, terwijl deze hele andere kijk op het spelen van een healer een interessant platform biedt om op voort te bouwen. Na tien uur heb je het echter toch wel gezien, dus het is te hopen dat een volgend project wat meer diepgang heeft.