Hello Lady!

‘’To be or not to be’’ De zin, gesproken door prins Hamlet in het iconische toneelstuk van William Shakespeare, is er een die vrijwel iedereen in de Westerse wereld zal herkennen. De invloed van de schrijver achter verhalen als Romeo & Juliet en King Lear reikt echter vele malen verder dat dan, getuige het feit dat ook oosterse verhalen niet zelden naar de Engelsman verwijzen. En in het geval van Hallo Lady!, nog wel iets meer dan dat.

In deze game zijn er mensen met speciale gaven. Deze zogenaamde HMI’s gebruiken de krachten van Halo’s om zichzelf, hun omgeving of anderen te beïnvloeden en zo dingen te bereiken waar een normaal mens nog niet eens van durft te dromen. Zoals het de mens betaamd, is die bang voor hetgeen dat die niet begrijpt of kan controleren, en dus leven HMI’s ondanks hun gaven niet zelden in angst. Één man zag echter een ander pad.

A story as old as time

Die man was Kurofune Mikado, oprichter en directeur van The Academy voor HMI’s. Overtuigd van hun potentie om de mensheid te leiden in het volgende stadium van onze evolutie, heeft hij Halo-gebruikers van over het hele land verzameld om ze te coachen en ze te stimuleren om ‘’nobel’’ te worden. Hiermee is hij een prominent figuur geworden in internationale politieke kringen en een naam die voor menig student aan zijn school gelijk staat aan een redder van Bijbelse proporties, die ze naar het paradijs op aarde heeft gebracht. Hello Lady is echter niet zijn verhaal.

In plaats daarvan volgt deze visual novel het avontuur van Narita Shinji, een nieuwe student aan The Academy, die persoonlijk door Kurofune is uitgenodigd vanwege zijn enorme potentieel. Hij is namelijk een Etoile-klasse HMI, waarmee hij een van de zes mensen is die deze hoogste rang kreeg toegewezen, en bovendien de eerste man die deze titel mag dragen. Hij is ook een man met een eigen agenda, die niets liever wil dan Kurofune met zijn eigen handen omleggen uit de rauwe emotie die men wraak noemt. En dus begint een dans des doods.

Goedenavond, o schone jonkvrouwen

Zoals in de werken van vroeger, is ook het wraakverhaal van Hello Lady niet zo simpel dat het met een simpele moord kan eindigen. Narita wil niet enkel Kurofune en zijn kompanen omleggen, maar dat doen nadat hij ze alles heeft ontnomen wat ze koesteren. In een poging om hun levens van binnenuit te ontmantelen, moet hij daarom de schijn van een normale student ophouden. Iets wat makkelijker gezegd dan gedaan blijkt.

Narita is namelijk een nogal absurd iemand. Hij is arrogant en flamboyant, maar heeft de intelligentie en vaardigheden om dat te mogen zijn. Hij is iemand die een HMI van de hoogste orde verslaat met niets meer dan techniek, maar het ontbeert hem het gezonde verstand dat je niet zomaar een vrouw haar boezem kan grijpen, enkel omdat je het mooi vindt. Kortom: hij is een wandelende ramp met krachten voor de andere Etoile’s, die tot overmaat van ramp een vertrek met hem moeten delen. Maar ook voor de speler is hij verre van aangenaam, met name in het begin.

Het probleem met Narita’s persoonlijkheid, is dat hij zelden iets duidelijk en / of concreet kan zeggen. Behalve in gevaarlijke situaties, moet hij van elke interactie een filosofisch spektakel maken. En hoewel hij daarbij soms goede dingen zegt, was het voor zowel de karakters in-game als voor mij als speler op momenten uitputtend om te moeten dealen met zijn pretentieuze geneuzel.

Pompen of verzuipen

Pompeuze wreker of niet; aan het eind van de dag is Narita ook een jonge man die zijn woonvertrek deelt met vijf jonge vrouwen. En tenzij je ‘’die andere kant’’ op wandelt, betekent dit dat je op zijn minst seksuele gedachten gaat hebben over jouw huisgenoten. Of Narita daar op handelt of niet, hangt grotendeels af van jouw keuzes, maar wie het verhaal tot een goed einde wil brengen, zal een van de dames moeten verleiden. Of eigenlijk zes van ze. Om paden goed in elkaar over te laten lopen, moet je ze namelijk op een specifieke volgorde beleven, hetgeen de reden is dat de game routes blokkeert tot je de voorliggende verhalen hebt gelezen. Dat kan spijtig zijn als jouw dame naar keuze ergens aan het einde zit, maar daar Hello Lady! veel meer verhaal bevat dan je doorsnee eroge, is het makkelijk om dit te vergeven.

Wat dit echter nog makkelijker maakt, is dat de individuele verhalen van de dames uitmuntend zijn. Geen een van de meiden blijkt te voldoen aan het beeld dat je in de common route krijgt (het stuk verhaal voor je een vrouw kiest en die altijd gelijk is), waardoor het lezen van de verbluffende dertig uur aan materiaal geen straf is. Grotendeels tenminste. Enkel de True Ending, het zevende en laatste verhaal wat je gaat beleven, liet mij met een onaangename nasmaak achter. Hierin is de invloed van Shakespeare duidelijk voelbaar, daar het eindigt in een bittersweet ending dat je als speler onvoldaan achterlaat. De game maakt ook niet bepaald een geheim van deze inspiratiebron, daar de Halo’s allen de namen van zijn spelen dragen en de manier om ze te activeren citaten van diezelfde werken zijn. Er is ongetwijfeld een publiek voor dergelijke tragedies, maar wie een happy ending zoekt, zal zich beter voelen bij de andere zes verhaallijnen.

Over die verhaallijnen gesproken

Dat die verhaallijnen zich focussen op zes vrouwen binnenin het spel, was al even aangestipt, maar tenzij jij voornemens bent de all ages-versie van Steam te plukken, wil je ook iets anders daarover weten. Hello Lady! is aan het eind van de dag immers meer dan een flinke visual novel met een grotendeels sterk verhaal; het is ook een erotische game waar mensen op een andere manier willen ‘’scoren’’ dan in een FPS of sportspel.

De karakterspecifieke routes van deze eroge duren drie tot vijf uur per stuk, waarbij je een tot drie 18+-scènes tegemoet kunt zien van tien á vijftien minuten per stuk. Dus hoewel prominent aanwezig, is het zeker niet de focus van het spel, zoals bij een nukige bijvoorbeeld wel geval is. Dit kun je ook wel een beetje zien aan de scènes zelf, die slechts enkele still images bevatten die maar zelden wijzigen en waarin de geslachtsdelen onherkenbaar zijn gemaakt door mozaïek. Hele mooie still images overigens, die bovendien, net als de rest van de game, zijn voorzien van volledige voice acting die slechts zelden teleurstelt. Maar als je doel is om voornamelijk snel aan je trekken te komen, is Hello Lady! misschien niet echt wat je zoekt. Je bent immers behoorlijk lang bezig en krijgt er relatief weinig voor terug.

Conclusie

Als een visual novel pur sang is Hello Lady! een enorm verhaal met meerdere eindes, dat voornamelijk naar onderen wordt getrokken door een finale die gevoelsmatig nauwelijks aansluit op de rest van het spel en een hoofdpersoon die simpelweg vermoeiend is. Als een dating sim is het een zesdelig genot met heel verschillende opties en verhalen, waar iedereen minimaal één route gaat vinden die hem of haar trekt. En als een eroge is het een beleving met enorm veel opbouw, maar ondermaatse beloning voor de moeite. In dit geval geldt echter dat het geheel meer is dan de som der delen, daar goede aspecten de slechte ruimschoots compenseren. Behalve het einde, dat blijft gewoon matig. Maar buiten dat is de game een uitstekende visual novel met diepgaande karakters en een licht pikant sausje op zijn tijd.