Wanneer mensen het hebben over games met die typische Nintendo-magie, hebben ze het vaak over Super Mario, The Legend of Zelda en Kirby. En hoewel ook ik ben opgegroeid met deze games, waren het de Pikmin die mij dat wonderlijke gevoel gaven. Pokémon: Colosseum, Sonic Adventure Battle 2 en Pikmin waren de drie games die mij ertoe bewogen om een GameCube te kopen, terwijl ik bij de aankondiging van Pikmin 3 direct een reservering plaatste voor een Wii U. Meer avonturen met Olimar juich ik dan ook altijd toe, zelfs al is het een spin-off.
Hey! Pikmin begint zoals de eerste Pikmin dat jaren geleden deed. Olimar verongelukt terwijl hij door het heelal reist en stort neer op een onbekende planeet. Het geluk wilt dat de planeet ‘’toevallig’’ bezaaid is met Pikmin, kleine kleurige mannetjes waar onze astronaut al verschillende malen mee te maken heeft gehad, die zoals altijd maar wat graag een handje helpen.
Anders maar hetzelfde
Waarschijnlijk klinkt het nu alsof Hey! Pikmin in zijn geheel een herhalingsoefening is van de eerste drie games in de serie. Het tegenovergestelde is echter waar. In zekere zin is deze 3DS-game namelijk het meest vernieuwende deel tot op heden. Waar Pikmin een tot drie namelijk strategy games waren met een aantal grote levels die in metroidvania-stijl verkend moesten worden, is Hey! Pikmin een vrij rechttoe rechtaan 2D platformer in de wereld van Pikmin.
In de huid van Olimar verken je ruim dertig levels, waarbij je doel is om zoveel mogelijk brandstof voor je schip te verzamelen. Het toeval wil dat dit kostbare goedje op dit hemellichaam in noten zit en tevens in grote getalen te vinden is in relikwieën van een uitgestorven beschaving. Onze held zet dus zijn beste beentje voort en roep zijn hulpjes tot zijn zijde.
Hij zou een prima werper zijn
Een Pikmin-game is natuurlijk niet compleet als er niet wordt gegooid met de titulaire wezentjes. En dat is dan ook waarmee Hey! Pikmin zich onderscheidt van zijn genregenoten als Super Mario en Donkey Kong. Je speelt de game volledig met de Circle Pad om te bewegen, terwijl het gooien van Pikmin, het gebruiken van de jetpack, het wisselen tussen Pikmin en zelfs fluiten via het touchscreen gebeurt. Het eerste werkt ontzettend goed, al is het een verre van comfortabele manier om lange tijd te spelen.
Om je Pikmin te gooien, tik je simpelweg op hetgeen dat je wilt raken. Vervolgens tik je meestal herhaaldelijk om een spervuur aan Pikmin te lanceren en in veruit de meeste gevallen is dit afdoende om je doel te bereiken. Maar wanneer je de knoppen op het screen moet gebruiken om bijvoorbeeld snel je val te breken of Pikmin weg te lokken van een gevaarlijke situatie, mis je het gemak van simpele actieknoppen al snel. De L/R-knoppen op de 3DS, die nu worden gebruikt om een kaart te tonen, hadden wat mij betreft dan ook wel van plaats mogen wisselen met de jetpack of de fluit.
Of mierenneukerij
In alle eerlijkheid is mijn kritiek op de besturing eigenlijk nogal muggenzifterij. Want hoewel de hierin gemaakte keuzes niet praktisch zijn, zijn ze ook niet bijzonder storend. Dat heeft echter meer te maken met het spel zelf.
Hey! Pikmin makkelijk noemen is hetzelfde als Kanye West arrogant noemen: een understatement. Levels zijn erop gebouwd om het je zo makkelijk mogelijk te maken en bieden enkel enige uitdaging voor zij die de tientallen geheimen willen ontdekken. Zelfs dan is het echter minimaal. En dat komt door waar de schoen wringt.
De kracht van Pikmin-games lag altijd in het coördineren van je mannetjes, een plan van aanpak maken om de beperkte tijd die je per dag had zo efficiënt mogelijk te gebruiken en de afweging te maken of je een vijand te lijf wilt gaan en wilt gebruiken om meer Pikmin te maken of juist niet. In Hey! Pikmin is dit echter allemaal geen factor. Levels zijn gebouwd op bepaalde Pikmin, welke je elk level worden voorgeschoteld en die, zelfs als ze allen dood zijn, oneindig kunnen worden aangevuld bij spawnplekken. De mannetjes worden hierdoor makkelijk vervangbare pionnen, wat haaks staat op de magie van Pikmin.
Het enige wat je aanspoort om zoveel mogelijk Pikmin in leven te houden, is dat je ze mee kunt nemen naar een minigame tussen de levels door. Maar ik durf stellig te beweren dat niemand dit voor zijn plezier zal doen. Ik was dan ook vooral blij toen Hey! Pikmin na een uur of zes aan zijn einde kwam.
Conclusie
Met onder andere Super Mario, Kirby, Donkey Kong en tal van indie-games heeft de Nintendo 3DS absoluut geen tekort aan platformgames. Het is mij dan ook een raadsel waarom de grote N het nodig vond om ook de Pikmin aan dit rijtje toe te voegen, vooral daar het maar weinig noemenswaardigs aan het genre toevoegt. De Pikmin blijven even aandoenlijk als dat ze altijd al waren, maar de magie van de serie is grotendeels verloren gegaan bij het maken van deze spin-off.