Hirogami

Hirogami brengt ons naar een wonderlijke wereld. Een wereld van papier en origami, welke qua stijl een beetje doet denken aan een oosterse versie van Media Molecule-hit Tearaway. Bomen, paddenstoelen, rotsen en zelfs onze held Hiro zijn van papier en dat kan zorgen voor een hoop unieke gameplay-elementen.

Dat kan ja

In de praktijk is het papier vooral een design-keuze gebleken. De dingen die je er periodiek mee moet maken, hadden ook met bijvoorbeeld steen of touw gerealiseerd kunnen worden en zijn vooral bedoeld als een excuus om je op een zoektocht door de levels te sturen. Wel wordt het papier gebruikt als de reden waarom Hiro zich kan transformeren in verschillende vormen. Je weet wel, vanwege origami.

Vergelijkbaar met het recent verschenen Donkey Kong Bananza of de game waar ik ooit een Xbox 360 voor kocht, Kameo: Elements of Power, kan Hiro de vorm van verschillende dieren met verschillende krachten aannemen. Concreet kan hij rondrollen als een armadillo, flink springen als een kikker, lianen beklimmen als een gorilla en vliegen als een vogel. Deze krachten worden bovendien gaandeweg uitgebreid, waardoor de kikker bijvoorbeeld vuur kan spuwen en de gorilla schokgolven kan maken met zijn machtige vuisten.

In perspectief

Ik zeg dan wel gaandeweg, maar erg lang zal je hier niet op hoeven wachten. Hirogami kun je als je goed speelt binnen vijf uur klaren. Als je langer nodig hebt, zal het bovendien waarschijnlijk zijn omdat je progressie wordt opgehouden. Op specifieke momenten in het verhaal mag je pas verder als je een X-aantal papieren kraanvogels hebt verzameld, welke je krijgt door opdrachten in de levels te voltooien. Je krijgt er sowieso een als je een level voltooid, maar krijgt er nog twee als je bijvoorbeeld niet te vaak geraakt wordt of snel genoeg door de levels holt.

Levels opnieuw bezoeken is vaak sowieso een must, daar je optionele objectieves regelmatig niet kunt voltooien met de krachten die je hebt als je een level voor de eerste keer tackelt. Dat is geen ramp als het een Metroidvania is, maar voor een lineaire platformer moet je wel van verdomd goede huize komen om je spelers te dwingen om dit te doen. Hirogami is echter geen Super Mario 64. Verre van zelfs.

Too little too late

Het grootste probleem dat Hirogami heeft, is dat het team duidelijk meer ambitie had op papier dan in de praktijk. Er zijn levels waarin je wordt gedwongen jouw transformaties en krachten slim te benutten en waar je op momenten een prettige uitdaging kunt vinden. Na zo’n vijftien levels waarin vooral nieuwe krachten geïntroduceerd werden en je deze leerde gebruiken, kon de game eindelijk van start gaan! Dat was mijn gedachte, niet wetende dat ik al snel oog in oog zou staan met de eindbaas.

Was de gehele game zo geweest als die paar levels, dan had ik er best wat positiefs over te zeggen gehad. Nu is het meer alsof ik een glimp gekregen heb van wat had kunnen zijn, in plaats van wat het is. En wat het is, is een platformer welke weinig doet om boven de meute uit te komen, behalve zijn prijskaartje van € 29,99 en een animatiestijl die op momenten doet denken aan Into the Spiderverse. Niet vanwege hoe het in het oog het springt, maar doordat het niet zo smooth loopt als je tegenwoordig gewend bent. Dat is een keuze waar ik persoonlijk niet zo’n probleem mee had, maar je kunt je afvragen of dat wenselijk is in een videogame.

Achterafje

In mijn preview haalde ik overigens aan dat de game iets van traditie versus moderniteit als thema had en daar heb ik nog niet over gesproken. Dat is heel bewust, want net als de game zelf dump ik dit allemaal in de laatste paar zinnen, zonder er daadwerkelijk iets over te zeggen. Bij deze.

Conclusie:

Hirogami had de schijn van een prima platformer voor fans van het genre, zelfs als het nooit aan de top ervan zou staan. Het gedwongen opnieuw bezoeken van levels, het gebrek aan uitdaging in die levels en het verhaal dat commentaar probeert te geven op een actueel thema zonder het daadwerkelijk de tijd te geven om het op te bouwen trekken het echter naar onder. Dit terwijl diens grootste hoogtepunt zijn verkoopprijs is. En helaas niet op de Silksong-manier.