Episodische games zijn een onderwerp waar men in de industrie al jaren mee worstelt. Moet een game in zijn geheel uitgesteld worden, of slikt het publiek ook steeds een klein stukje ervan? Hitman nam dat risico vorig jaar en bewees dat het opdelen van een game ook voor niet-verhalende games kan werken. De verscheidenheid aan locaties en grote hoeveelheid aan mogelijkheden om een moord te plegen, geven iedere episode genoeg uren content. Nu de game eindelijk uit is op disk, is het tijd om te kijken hoe Hitman als geheel overeind blijft.
De game een verzameling van de zes episodes die vorig jaar zijn uitgebracht. Voor en na de zomerstop kreeg Hitman elke maand een nieuwe aflevering die zich afspeelde in Parijs, Sapienza, Marrakesh, Bangkok, Colorado en Hokkaido. Bij het starten van deze discversie begin je met een sterke tutorial om de fijne kneepjes van het moorden te leren, waarna het verhaal begint in een hoog geanticipeerde modeshow in Parijs.
Geen verhaal
Hier wordt echter gelijk duidelijk dat Hitman niet bedoeld is om chronologisch te doorlopen. Het verhaal maakt duidelijk dat de game geen reboot, maar ook niet per se een vervolg is op de vorige games, wat Agent 47 in een interessante situatie plaatst. IO Interactive heeft ervoor gekozen om geen achtergrondinformatie te leveren, maar helaas doen ze ook geen moeite om het verhaal van deze Hitman interessant te maken. Enkel de cutscenes voor en na een aflevering brengen een flinterdunne rode draad aan door de jacht op de om te leggen personen, maar nergens wordt het echt interessant.
De Story Mode dient meer om je kennis te laten maken met de locaties, dan dat hij bedoeld is om je een verhaal te vertellen. De levels zijn overigens veel omvangrijker zijn dan ze er op het eerste oog uitzien. Zo bestaat het hotel in Bangkok uit een verdieping of vijf en open je deur na deur om steeds de volgende met mensen gevulde kamer te ontdekken. De grote hal in Parijs en de ondergrondse gangen in Sapienza maakten ook diepe indruk door de verborgen ruimtes, maar Episode 6: Hokkaido schiet hierin toch ietwat tekort. Wel hebben alle locaties het kenmerk dat deze geloofwaardig en bewoond zijn. Bij het voor de eerste keer uitspelen van de game heb je als speler nog een hoop niet gezien, wat de game een uitzonderlijke hoge waarde geeft om te herspelen.
Vrijheid
Sterker nog: het is de bedoeling dat je elke episode gaat uitkammen om elke creatieve manier om je slachtoffer om te brengen uit te voeren. In elk level dienen zich namelijk opportunities aan, die je kunt volgen aan de hand van een vaak grappig gesprek tussen anderen. Iedere opportunity geeft je via een andere weg de mogelijkheid om dicht bij het slachtoffer te komen, mits je je voorzichtig gedraagt. Vrijwel altijd komt hier een verkleedpartij bij kijken, die je toegang geeft tot andere ruimtes. Maar mocht je een persoon knock-out geslagen hebben en zijn kleding hebben aangetrokken na hem netjes verstopt te hebben, dan is het zaak dat je oplet of zijn collega’s niet doorhebben dat je zijn plaats in hebt genomen.
Opportunities zijn dus de basis van het plegen van een moord, maar ze nemen wel wat van de vrijheid weg die Hitman kenmerkt. Als je ze uitschakelt wordt de game lastiger, maar wel aanzienlijk leuker, omdat je zelf moet ontdekken welke stappen je moet doorlopen om bij het doelwit te komen. Ook het instinct van Agent 47, waarmee je door muren kunt kijken, is een hulpmiddel dat gelukkig uitgeschakeld kan worden. Gelukkig is met en zonder hulp het eindresultaat bijna altijd hilarisch. Zo saboteer je in de tutorial een schietstoel om iemand letterlijk naar de hemel te sturen of vermoord je een politicus tijdens zijn rugmassage op het moment dat hij je vertelt dat het met zijn veiligheid wel goed zit.
Hitman zit vol met dit soort hilarische taferelen, die je als speler blijven motiveren om de game te ontdekken. Mocht dit niet genoeg zijn, dan zijn er altijd nog de meer dan honderd challenges per level en de elusive targets, die je eenmalig en zonder hulpmiddelen uit moet voeren. Elusive targets zijn bedoeld voor de die hards die na het meerdere malen doorspelen van de game nog meer content willen van de hoogste moeilijkheidsgraad. Iets wat IO Interactive maar al te graag aanlevert in een maandelijkse update.
Agent 0047
Een ander aspect waar Hitman zich mee onderscheidt van veel andere stealth games, is de manier waarop de spanning wordt opgebouwd. Het gebeurt namelijk zelden dat omstanders direct alarm slaan wanneer ze doorhebben dat je toch niet bent opgeleid tot chefkok. Ze vragen je vriendelijk of je rechtsomkeert wilt gaan, want anders moet er toch echt een bewaker bijgehaald worden. Op sommige momenten dwingt de game je echter om langs deze speurneuzen te lopen, maar gebukt achter een plant gaan zitten trekt ook weer de aandacht. Dit zorgt voor een interessante manier van rondsluipen, waarbij je op moet gaan in de massa.
Helaas is de invulling van deze mensenmassa’s een klein minpuntje aan het geheel. Waar de belangrijkste personen overtuigend zijn ingesproken, laat Hitman op het gebied van nietszeggende NPC’s een steekje vallen. Bewakers zien er vaak hetzelfde uit en de meeste mensen zeggen iets zeer grappigs, maar wel constant hetzelfde. Gelukkig is er nog altijd de Britse voice-over die je op een leuke manier informeert over wat je volgende doel is. Als je de exotische locaties en spannende identiteitsverwisselingen erbij optelt, dan is Hitman misschien wel de beste James Bond-game tot nu toe.
Conclusie
Hitman: The Complete First Season, zoals deze verzameling heet, moet het niet hebben van een verhaal of een grote open wereld. In plaats daarvan krijg je zes locaties die ieder veel groter zijn dan je verwacht en een zeer grote hoeveelheid aan mogelijkheden bieden om je als huurmoordenaar je uit te kunnen leven. Opportunities geven je een handvat voor de volgende hilarische manier om iemand om het leven te brengen, maar met al deze hulpmiddelen uit wordt de game nog interessanter doordat je zelf je pad kunt kiezen. Uiteraard gaat IO Interactive verder met de serie, en wat ons betreft doen ze dat weer lekker in stukjes.