Home Sweet Homecoming

Op papier is dit waar Home Sweet Homecoming over lijkt te gaan. Shinozaki Ryoutarou groeide op in Japan, maar vanwege het werk van zijn ouders moest hij noodgedwongen emigreren. Sindsdien ging hij van plek naar plek, waar hij telkens niet wist te settelen. Het is immers al lastig zat wanneer je de nieuwe bent, maar wanneer je door heel Azië reist en telkens de taal en gebruiken opnieuw moet leren, ga je jouw weg niet kunnen vinden. Daarom slaagt hij er naar jaren zeuren in om zijn ouders te overtuigen om hem terug te laten verhuizen naar Japan, waar hij intrekt bij de familie van zijn jeugdvrienden.

Weinig van te merken

De opzet die ons spel hiermee voorschotelt, is dat Ryoutarou door de taal- en cultuurbarrières eigenlijk al jaren vrijwel exclusief met mannen omging. Een vriendin heeft hij nog nooit gehad en zelfs praten tegen meisjes was niet echt een dingetje. Daarom zou die naar verluidt moeite hebben om te praten met vrouwen, al merk je daar maar verdomd weinig van. Hij is nerveus wanneer hij tegen aantrekkelijke leden van het andere geslacht praat en wordt soms een beetje verlegen, waardoor hij stottert. Maar wie heeft dat niet gehad voor die enige ervaring met de vrouwtjes had? Dat is geen complex. Dat heet opgroeien.

De rest van de game houdt al net zo min steek op dit gebied. Ryoutarou maakt in no-time vrienden met zeven vrouwen en praat met nog veel meer. Allemaal benoemen ze hoe makkelijk hij is om mee te praten en hoe comfortabel hij hun laat voelen. Goede eigenschappen zeker, maar het staat haaks op hoe het karakter wordt gepresenteerd op storefronts en in de eerste paar minuten van het spel. En zonder dat is dit gewoon een standaard romance visual novel.

Groep 1

Zoals het een romance visual novel betaamd, zijn er karakters om te romancen (what’s in a name!?). Waarom precies weet ik niet, maar Home Sweet Homecoming splitst deze in twee duidelijke groepen. Er zijn vier hoofdheldinnen met iets langere routes en vier erotische scènes, terwijl er ook drie zijn die op alle fronten korter van stof zijn. Laten we daarmee beginnen.

De eerste van de club is Yoshimura Rin. Zij is een derdejaars op jouw universiteit en een klasgenoot van jeugdvriend Tooru, waar je mee samenwoont. Je hebt haar leren kennen op een welkomstfeestje, waardoor jullie in ieder geval bekende van elkaar zijn die met elkaar kunnen spreken. Iets wat ze volgens geruchten op de school maar weinig doet met andere jongens. En daar is een reden voor, al kan ik het geen goede noemen.

Kandidaat nummertje twee is Sayama Erina, de lerares van jouw klas. Ze is jong, eind twintig, en ontzettend aantrekkelijk. Door haar persoonlijkheid en houding is ze echter voor velen moeilijk te benaderen, met als gevolg dat ze nog altijd vrijgezel is. Het gerucht is dat haar dit behoorlijk dwars zit, maar zou ze om van haar single-status af te komen allicht een student overwegen?

De derde van deze groep is degene waar het heel begrijpelijk is dat er geruchten over gaan. Kurasama Yuka is de dochter van een zakenmagnaat en wordt op school gevolgd door een nogal opvallende bodyguard. Zijn opdracht is om mannen bij haar weg te houden, maar blijkbaar maakt die na een paar complimenten aan zijn adres voor jou een uitzondering. Hoe zou een meisje dat letterlijk weg is gehouden van het andere geslacht daarop reageren?

Groep 2

Allicht voelen deze samenvattingen een beetje kort door de bocht. Maar misschien gooi je het er op dat het kortere routes zijn. De echte routes zullen toch wel iets meer hebben? We gaan het meemaken.

Rikako Jinnai is de ster van het track & field-team, een absolute stoot, maar sociaal onhandig. Wanneer jij echter bij jullie eerste ontmoeting haar bombardeert met vriendschap, staat de deur op een kier die breed genoeg is dat je jouw kop er doorheen kunt steken. Vanaf daar is het nog maar een korte sprint naar de finish.

Emi Hanazono is jouw jeugdvriendin en een van de twee personen waar je nu een huis mee deelt. Zij had als kind een oogje op je, maar dat is lang geleden. Al zeggen ze natuurlijk ook dat je jouw eerste liefde nooit vergeet…

Tougane Mia is de class president en iemand die zich over jou ontfermt als je op jouw nieuwe school komt. Ze staat bekend als een allemansvriend en wil altijd helpen, zelfs als ze beter nee had kunnen zeggen. Maar wat als jij dat voor haar probeert te doen?

De hekkensluiter is Suzuyama Misato, een extreme extravert die een klas deelt met Rin en Tooru. Zij houdt van plezier en jaagt alles op wat haar interesse weet te pakken. Een nieuwe student die uit het buitenland komt bijvoorbeeld. Maar wat als die interesse wederzijds is?

Het dilemma

Dat de samenvattingen bij de echte routes nog korter is dan bij de kortere, is ironisch genoeg omdat deze minder boeiend zijn. Begrijp me niet verkeerd, alle zeven zijn ze niet heel bijzonder, maar de karakters die minder in de spotlights staan, zijn in ieder geval minder standaard dan jeugdvriendin en serieuze class president. Ik begrijp dat er archetypes zijn en daar heb ik geen problemen mee, maar dit zijn wel templates waar op voortgebouwd moet worden. Die memo lijkt developer Hooksoft niet gekregen te hebben.

Als ik Home Sweet Homecoming zou moeten samenvatten in één woord, zou het woord namelijk cliffnotes zijn. De game springt van gebeurtenis naar gebeurtenis en slaat hier makkelijk twee maanden mee over om je zo snel mogelijk bij het volgende event te krijgen. Er is geen opbouw, geen downtime en vooral ook geen diepgang om die gebeurtenissen memorabel te maken. Het is alsof men bullet points had opgeschreven voor wat elke route moest bevatten en dat ergens is opgepakt als zijnde het volledige script.

Het spel is niet slecht in grote lijnen. Met zeven heel verschillende heldinnen en routes heeft het meer dan genoeg variatie. Daarbij is de game voorzien van volledige voice acting en uitstekend artwork met heel expressieve gezichtsuitdrukkingen. Echter is dat niet voldoende om te verbloemen dat ze weinig meer zijn dan templates; geweldige ingrediënten in handen van een amateurkok. Die gaat daar niet voldoende uit kunnen halen om het eer aan te doen.

Zelfs de erotiek is wat dat betreft nogal standaard, daar de belangrijke momenten nagenoeg gelijk zijn tussen de meeste routes. Het ziet er allemaal prima uit, maar om nou te zeggen dat het er uit springt kan ik niet zeggen.

Conclusie:

Kwantiteit boven kwaliteit lijkt het motto bij Home Sweet Homecoming te zijn geweest. Er zijn zeven routes, maar de drie kortere zijn nog de meest interessante van het stel. Zelfs dan slagen ze er echter niet in om veel meer te zijn dan prima, waardoor je geld beter besteed is aan betere alternatieve in dit genre.