Vaste lezers zullen ongetwijfeld opgemerkt hebben dat ik slechts zelden shooters recenseer. Dat betekent niet dat ik er een afkeer voor heb, maar er zijn zoveel games die mij meer interesseren dan de meeste games in dit genre. Homefront: The Revolution sprak me echter direct aan doordat je eens niet de supersoldaat bent, maar een gewone burger die vecht om zichzelf en wat hem dierbaar is te beschermen.
In de tweede Homefront wordt een alternatieve versie van onze aarde gepresenteerd. In dit universum werd het Koreaanse APEX de marktleider op technologisch gebied, door onder andere smartphones, wearables en tablets uit te vinden die in razendsnel tempo hun weg in huishoudens wereldwijd vonden. Het bedrijf, gedreven door diens aanhoudende succes, bleef hun horizon verbreden en ontwikkelde op den duur de beste oorlogsmachines die de wereld ooit had gezien. Amerika, verwikkelt in een langdurige oorlog met het Midden-Oosten, omarmde deze technologie gretig, met alle gevolgen van dien.
Let op: Geld lenen kost levens
In 2025 werd de Amerikaanse economie dermate hard getroffen door een depressie, dat het land niet meer aan zijn schulden kon voldoen. APEX viel de grootmacht daarom binnen om zijn geld terug te halen en bezette daarbij ook maar direct het land onder het mom van de economie stabiliseren. En dankzij de killswitch op al hun apparatuur, was het leger niet in staat de invasie af te slaan. Aan het begin van Homefront: The Revolution duurt deze bezetting daarom al vier jaar.
Mocht dit verhaal in je gedachten niet matchen met wat je weet van de originele game, dan herinner je het niet verkeerd. Deep Silver’s Homefront is namelijk een nieuwe interpretatie van het concept, in plaats van een direct vervolg op wijlen THQ’s Homefront. Op enkele connecties met de novel Homefront: The Voice of Freedom na, mag Homefront: The Revolution dan ook als een compleet op zichzelf staand iets worden gezien, wat ontwikkelaar Dambuster Studios veel vrijheid gaf.
Guerrilla Games
In Homefront: The Revolution kruip je in de huid van Ethan Brady, een nieuwe rekruut van het ondergrondse verzet tegen de buitenlandse bezetter. Je gevecht lijkt echter vroegtijdig tot een einde te komen, wanneer de Koreanen jullie basis binnenvallen en je cel uitroeit. Op het moment dat je laatste uur geslagen lijkt, valt Benjamin Walker, hét gezicht van het verzet, echter de kamer binnen en redt je leven.
Het een leidt tot het ander en al snel vind je onderdak bij een andere groep, waar je missies voor uitvoert om de KPA, het Koreaanse leger, dwars te zitten. Dit leger is echter talrijk en uitgerust met de nieuwste wapens en gear, terwijl jij aftandse schietijzers uit de twintigste eeuw gebruikt. Guns blazing de straat op gaan is dan ook niet het beste plan.
Inspector Gadget
Gelukkig is het verzet vindingrijk. Met slechts enkele grondstoffen kun je allerlei soorten explosieven en een hacking tool, waarmee je bijvoorbeeld drones over kunt nemen, maken. Deze gadgets maken het een stuk makkelijker om door het toekomstige Philadelphia te manoeuvreren doordat ze verwarring en onrust kunnen zaaien. Je twee grootste vrienden zijn echter je mes en je verstand.
Het grootste gedeelte van de game breng je dan ook al sluipend door, waarbij je hand-to-hand-combat gebruikt om eventuele obstakels uit de weg te ruimen. Een geweer is enkel nodig tijdens shoot-outs en wanneer je gesnapt wordt en snel vijanden uit de weg moeten kunnen ruimen terwijl je vlucht. Opmerkelijk voor een game die het stempel first-person shooter opgedrukt krijgt.
Natuurlijk kijk je door de ogen van je karakter en heb je verschillende soorten schietijzers tot je beschikking, maar desondanks neigt Homefront: The Revolution meer naar het sandbox of stealth genre dan naar de Call of Duty’s en Battlefields. Philadelphia is een forse spelwereld en tjokvol met allerlei objectives die je kunt gebruiken om meer controle over een bepaald gebied te krijgen. Je objectives daadwerkelijk bereiken is echter vaak de grootste uitdaging.
Wie niet sterk is…
Als een ondergrondse beweging kan het verzet niet in het openbaar opereren, maar desondanks moet het zich wel kunnen weren in allerlei situaties. De gehele stad is dan ook gemerkt met tekens en aanwijzingen die je leiden naar weapon stashes of geheime paden die je in afgesloten gebouwen brengt. Deze aanwijzingen zijn natuurlijk niet te duidelijk, anders zou het KPA het immers ook vinden, waardoor je soms behoorlijk je best moet doen om uit te vinden hoe je in hemelsnaam op de locatie moet komen waar je moet zijn. En dat terwijl soldaten over de straten patrouilleren en drones extra oogjes in het zeil houden.
Wat niet helpt is dat Brady regelmatig weigert om tegen iets op te klimmen omdat je je vizier nét niet goed genoeg hebt staan of dat je in het luchtledige blijft steken omdat je tijdens een vluchtpoging ergens terecht komt waar de game je eigenlijk liever niet wilt hebben. Natuurlijk zullen situaties als deze zich altijd voordoen in een game met een grote open wereld, maar ik heb zo een vermoeden dat de game baat had gehad bij meer playtesters.
Patch please!
De technische malaise stopt namelijk niet bij enkele irritante missers. De game bevriest telkens wanneer het auto-saved, wat niet ongebruikelijk is, ware het niet dat die het ook midden in shoot-outs en andere hectische situaties doet. Hiernaast heb ik een groot gedeelte van de game opnieuw moeten spelen omdat ik een zekere story missie niet kon voltooien door een bug die mij niet toestond een bepaald object te gebruiken en keert zelfs een karakter terug in een basis nadat ze prominent in beeld is gekomen terwijl ze overlijdt.
Het meest kwalijke is echter de AI van units die je kunt vragen om je te helpen. Deze verzetskrijgers hebben, geheel gerechtvaardigd, een hekel aan de Koreaanse bezetters. Ze zijn echter blijkbaar zo verblindt door hun woede, dat ze alle Koreanen die ze zien blindelings aanvallen. Niet handig als je onopgemerkt probeert te blijven.
Fireteam
Het spelen in teamverband komt dan ook veel beter uit de verf in de coöperatieve spelmode. Hierin werk je met drie andere spelers samen om een doel te verdedigen of juist aan te vallen. Wat me persoonlijk opviel is dat de community op dit moment bijzonder vriendelijk is. Natuurlijk heb je er wel eens een troll tussen zitten die het verziekt, maar over het algemeen deed iedereen zijn best samen te werken en zelfs zonder de chat vormden al snel ongeschreven regels voor de community. Wat meer objectives en maps zouden geen kwaad kunnen, maar er moest waarschijnlijk toch iets voor de beloofde gratis DLC overblijven, want die heeft de singleplayer niet nodig.
Afhankelijk van hoe uitgebreid je de wereld verkent, ben je 20 tot 25 uur bezig met Homefront: The Revolution en dat is eigenlijk net iets te lang. De game biedt een uitermate interessante setting en het plot heeft zo zijn momenten, maar op een zeker punt wordt de persoonlijkheid van de karakters tot het ongeloofwaardige vastgehouden in het stereotype dat voor ze is gemaakt. Net daarvoor hadden de credits moeten rollen.
Conclusie
Homefront: The Revolution puilt uit van de goede ideeën en potentie, maar komt nooit helemaal tot vruchting. Technische problemen halen je constant uit de game, terwijl de karakters aan geloofwaardig inboeten naarmate het verhaal vordert. De guerrilla warfare-tactieken zijn dan weer wel een positief punt, maar daarbij moet een kanttekening worden geplaatst door de AI van je fireteam. Gelukkig heb je daar in de multiplayer geen last van, al dient die nodig van meer content te worden voorzien.