Negen maanden geleden, voordat de nieuwe Xbox en PlayStation 5 het levenslicht zagen, werd een opvallende titel aangekondigd. Een titel die helemaal in mijn straatje kon vallen. Na een groot fan te zijn geweest van Evolve, een asymmetrische multiplayergame waarin je het met vier spelers tegen een andere speler opnam, was het weer eens hoog tijd voor een vernieuwende mutiplayergamer. Hood: Outlaws & Legends onthulde zichzelf als een PvPvE game, waarin je het dus niet alleen tegen menselijke tegenstanders, maar ook tegen de AI moet opnemen. Dit kon wel eens interessant gaan worden, zo dacht ik vorig jaar.
Ik besloot vervolgens de ontwikkeling van het spel op de voet te volgen. Waar hadden we hier mee te maken? Wat zijn de valkuilen van het concept, maar wat zijn ook zeker de mogelijkheden die er liggen? Hood: Outlaws & Legends is gebaseerd op de folklore van Robin Hood, een begenadigd boogschutter die stal van de rijken en gaf aan de armen. Het iconische figuur staat centraal in het spel, maar wordt vergezeld door Marianne, Little John en Tooke. Elk van de personages is wel terug te leiden naar de verhalen die in de loop der jaren over Robin Hood zijn verschenen. Boeken, films, series…de veredelde dief is altijd al mateloos populair geweest. In dit spel is Hood de sniper. Met zijn boog kan hij headshots uitdelen en vijanden taggen. Hij heeft ook een ultimate ability die het mogelijk maakt om een explosieve pijl af te vuren. Marianne is een skirmisher die onzichtbaar kan worden en van dichtbij gemakkelijk kan elimineren. John the Brawler staat voor brute kracht: met zijn hamer slaat hij zich een weg door zijn vijanden heen. Zijn ultimate bestaat uit een staminaboost die hem een tank op benen maakt. Daarnaast kan hij poorten omhoog houden om vervolgens voor de neus van vijanden weer te laten dichtvallen. Tooke is een personage dat excelleert van dichtbij met zijn ketting. Daarnaast geeft hij medespelers een snelheidsboost en kan hij met zijn ultimate teamgenoten healen en door muren vijanden signaleren. De ervaring leert dat met name Hood een populair personage is. Skirmisher Marianne moet nog de meeste populariteit vergaren.
Maar wie Robin Hood vooral kent van de kleurrijke Disney-film uit 1973, die komt van een koude kermis thuis. Hood: Outlaws & Legends is een grimmige game die totaal geen vrolijk sfeertje neerzet. De levels zijn donker en mistig. De zon is nergens te bekennen, waardoor een gebrek aan vitamine D wellicht wel op de loer ligt. Bruin word je in ieder geval niet in de zes maps die het spel momenteel rijk is. Elke map is zorgvuldig ontworpen, met veel beschutting om de AI en de tegenstander de loef af te steken. Maar wat is nu precies de bedoeling?
Chaos of tactische perfectie?
In Hood: Outlaws & Legends speel je met drie andere spelers tegen een vesting die bol staat van de guards en een ander team van vier spelers. Er zijn geen restricties wat betreft het kiezen van jouw personages. Het kan dus zomaar zijn dat je met vier Hoods een spel begint, terwijl de ander met vier Little Johns de strijd aan gaat. Hier valt iets over te zeggen. In een game als Evolve was dit absoluut geen optie. Alle personages moesten gekozen worden. In Overwatch zijn er modi beschikbaar waarin je van tevoren aangeeft welke klasse je gaat spelen. Zo wordt de balans bewaakt. Of hier vanwege mogelijke wachttijden niet voor is gekozen in Hood: Outlaws & Legends is niet duidelijk, maar het zorgt er wel voor dat je soms de nodige balans in je team mist. Tegelijkertijd weet je hierdoor niet welke personages in het andere team van vier aanwezig zijn. Dit zorgt weer voor wat extra spanning die dan wel weer van toegevoegde waarde is. 
Met je team van in totaal vier spelers heb je eigenlijk maar één doel voor ogen: de schat stelen en veiligstellen. Dit doe je in drie fases: eerst moet je de sleutel de sheriff zien te stelen. Deze sheriff is de grootste en gevaarlijkste unit die in de vesting rondloopt. Wanneer je met een controller speelt, zal deze in je handen trillen wanneer hij met grote stappen in de buurt loopt. Door hem van achteren te besluipen kun je de sleutel van de kluis bemachtigen, maar pas op: eenmaal je in de gaten te hebben kan hij je met één klap naar het hiernamaals slaan. Eenmaal de sleutel in je bezit ga je op zoek naar de kluis. De plek van deze kluis wordt grofweg aangegeven, maar kan elk potje verschillen. Eenmaal de kluis bereikt en geopend, kun je de schatkist pakken. Deze zul je naar één van de drie extractiepunten moeten sjouwen. Wanneer je het extractiepunt hebt bereikt, kun je een lier draaien om de schat veilig te stellen. Lukt jouw team dit, dan ben je de winnaar. Simpel, toch?
Maar daar komt de titel van deze alinea om de hoek kijken. Hebben we hier te maken met chaos of tactische perfectie? Want de valkuil van dit spel is natuurlijk een complete slachtpartij van guards en tegenstanders. Een deathmatch zonder dat het doel van het spel er bovenuit steekt. Het moet gezegd worden dat een deathmatch meer dan regelmatig de revue passeerde tijdens mijn speelsessies. Sterker nog, het voerde vaker de boventoon dan ik zou hopen. De guards zijn er om het voor de spelers wat lastiger te maken. Wanneer ze je opmerken, word je achtervolgd en krijgt de tegenstander jouw huidige locatie te zien. Niet al te prettig dus, maar na een minuut of tien is door beide teams zo’n beetje het voltallige korps uitgemoord, waardoor de guards nog weinig rol van betekenis spelen. Alleen de sheriff kan niet doodgaan, maar die lijkt het soms wel prima te vinden als de schat al is verdwenen. Het zou bijvoorbeeld beter zijn, dat wanneer guards worden gealarmeerd, er standaard vijf of zes extra guards spawnen. Zo denk je wel een tweede keer na wanneer je de binnenplaats zonder gêne bestormd.
Honour Among Thieves
Stelen doe je niet alleen en het liefst met iemand waar je een beetje op kunt terugvallen. Zoals eerder gezegd in deze review weet je van tevoren niet met welke personages je in een team zit. Hierdoor voel je jezelf soms genoodzaakt te veranderen van personage om wat balans te bewaken. Matchmaking in het spel heeft nog wat aandacht nodig. Het duurt doorgaans een paar minuten om acht spelers te vinden en dat terwijl cross-play automatisch aan staat. Er zullen echter genoeg spelers zijn die deze feature uit zetten. Je wilt met je prachtige controller namelijk niet tegenover een Hood komen te staan die snipet met toetsenbord en muis.
Mocht je dan genoeg medestanders hebben gevonden, dan is de balans in ervaring vaak ver te zoeken. Niet zelden had mijn team een gemiddeld level dat tientallen levels lager lag dan het gemiddelde van de tegenstander. Nu is dit geen garantie voor een nederlaag, maar wel een voorbode, en dat zou niet nodig moeten zijn. De ontwikkelaar heeft wel aangegeven hier mee bezig te zijn, maar daar moeten we nog even op wachten.
Conclusie
In alles ademt Hood: Outlaws & Legends potentie, maar het is het allemaal nog net niet. Het loont teveel om all guns blazin’ de aanval te kiezen en nog te weinig om alle gangetjes en bosjes van de map optimaal te benutten. Het is nog te vaak een slachtpartij in plaats van een tactisch schaakspel. Ik hoop dat ook dat de community en de ontwikkelaar het project omarmen en nog even de tijd geven om net die stappen te zetten om dit een waardige, memorabele multiplayergame te maken. De game kent nu net iets te veel ruwe randjes die een echt hoge beoordeling in de weg zitten.