Normaal als ik een recensie van een game schrijf, volg ik drie vuistregels. De eerste is dat ik geen games recenseer in een genre waarin ik te weinig ervaring heb om een wel onderbouwt oordeel te vellen. De tweede is dat ik geen recensies, previews of andere artikelen van andere sites lees, zodat mijn recensie niet beïnvloed wordt erdoor. En de laatste is dat ik de game, zover mogelijk, volledig uitspeel zodat ik alle relevante aspecten in mijn recensie kan verwerken. De derde regel heb ik voor Hyperdimension Neptunia: Re; Birth 3 gebroken.
De redenen hiervoor zijn simpel. Het werd me na een paar uur namelijk al pijnlijk duidelijk dat de game bar weinig verschilt van de originele PlayStation 3-versie, welke ik ook al recenseerde en volledig uitgespeeld had. Bovendien waren de aspecten die wel nieuw waren, al gebruikt in de eerdere twee Re;Birth delen, welke ik beide minder dan een jaar geleden uitgespeeld én gerecenseerd heb. Die recensies kun je overigens hier, hier en hier lezen.
Even terugkijken
Kort samengevat is de opzet van Re;Birth 3 als volgt. Hoofdrolspeler Neptune belandt drie jaar na de gebeurtenissen van Hyperdimension Neptunia: Mk II / Re;Birth 2 in een alternatieve versie van Gameindustri waar niet zij, maar een meisje genaamd Plutia de godin van Planeptune is. Godinnen zijn hier bovendien niet voorbestemd tot hun rol, maar krijgen hun speciale krachten door een voorwerp dat slechts zelden verschijnt.
In de eerdere games in de franchise was Gameindustri verdeeld in vier landen, welke elk een console-reeks vertegenwoordigen. Noire stond aan het hoofd van Lastation (PlayStation), Neptune leidde Planeptune (Sega), Blanc bestuurt Lowee (Nintendo) en Vert zwaait met de scepter in Leanbox (Xbox). In deze wereld was tot voor kort echter alles Lowee en is Planeptune pas net opgericht en nauwelijks een speler in de markt.
Terug bij af
Mocht je Hyperdimension Neptunia: Victory gespeeld hebben, dan zal dit alles je bekend in de oren klinken, en dat is ook logisch. Het verhaal is slechts minimaal gewijzigd, iets wat ook op gaat voor het gevechtssysteem. De vorige twee Re;Birth games waren remakes van de eerste twee delen van de serie, die moesten aansluiten op het nieuwe gevechtssysteem dat was geïntroduceerd in Victory. En dat kwam op een handheld goed uit de verf, waardoor Re;Birth 1 beter scoorde dan Victory origineel deed.
Maar wat is dan het nut van Re;Birth 3, die ook wordt neergezet als een remake in plaats van een port? Het gevechtssysteem is immers hetzelfde: Guard-aanvallen zitten zich onder de X-knop en doen extra veel schade aan de verdediging van de tegenstander. Strong-aanvallen zitten onder je □-knop en dienen als de frontale aanval. En onder Δ-knop zitten de Rush-aanvallen die je EXE Gauge sneller vullen.
Die EXE Gauge laat je vervolgens extra aanvallen doen of een vernietigende EXE Drive-aanval uitvoeren die de meeste niet-baas vijanden in een keer afmaakt. Een prima systeem, maar niet wat je verwacht van een remake.
En zelfs een stapje terug
Het nieuwe in Re; Birth 3 komt dan ook niet van het origineel, noch van nieuwe ideeën. In plaats daarvan worden mechanieken uit de vorige twee Re;Birth games gerecycled. Zo keert een aangepaste versie van de Stella’s Dungeon minigame terug en heb je weer de plannen die je kunt verzamelen om de gameplay aan te passen door middel van een soort cheat codes. Maar dat is natuurlijk niet genoeg om de term remake te kunnen dragen en Re; Birth 3 ga ik dan ook vanaf nu als een port behandelen.
En met dat in het achterhoofd zijn de sterke punten van Victory absoluut nog van toepassing. De vele grappen en grollen die verwijzen naar populaire games en anime raken ook de tweede keer het doel en het gevechtssysteem doet wat het moet doen op een efficiënte manier. Dat geldt ook voor de Engelse ondertiteling en Japanse stemmen, welke je helaas apart, maar wel gratis, moet downloaden als je deze wilt activeren ten faveure van de vreselijke Engelse voice overs. Het neemt ook het sterkste van de Re;Birth serie over: het is portable, waardoor het aan wat lagere eisen hoeft te voldoen en dus beter uit de verf komt. En daarom krijgt Re;Birth 3 dan ook het hoogste punt dat we tot nu aan een Hyperdimension game hebben gegeven.
Conclusie
Als remake van Victory schiet Re;Birth 3 tekort om die titel te mogen dragen. Met de beperkte wijzigingen kun je het ook maar moeilijk zo noemen. Als port komt het echter veel beter uit de verf. Het verhaal, de gameplay en de humor uit Victory zijn de beste uit de serie en zijn op een handheld alleen maar beter tot hun recht gekomen. En nu even rust voor de serie Idea Factory!