Toen Hyperdimension Neptunia: Victory verscheen werd onze aanvraag voor een recensie exemplaar beantwoord met een ‘’opperdepop’’. Maar met de digitale re-release waren we er als de kippen bij om alsnog een kopie te bemachtigen en bovendien met perfecte timing. Met de nieuwe slag van de console wars in volle gang kijken we terug naar het verleden met Hyperdimension Neptunia: Victory.
De Hyperdimension-franchise is een aparte franchise, zelfs voor Japanse standaarden. In plaats van een fictieve wereld waar een onwaarschijnlijke held(in) opstaat, kiest het ervoor om gebeurtenissen uit het verleden te nemen, en deze op een speelse manier in de game te verwerken. De vier godinnen uit het originele Hyperdimension-avontuur vertegenwoordigen dan ook vier van de spelers in de huidige game-industrie: Noire (PlayStation), Vert (Xbox), Blanc (Nintendo) en Neptune (Sega). Bij die laatste gaat men er vanuit dat Sega doorgegaan zou zijn met het maken van consoles ná de Dreamcast, waardoor het zich wat creatieve vrijheid toe kan eigenen.
De vier naties van deze vier godinnen leven na het einde van Hyperdimension Neptunia Mk2, ondanks enkele opstootjes, vredig naast elkaar. De meiden gaan regelmatig bij elkaar op bezoek en spelen dan games…als een gamekarakter…in een digitale wereld….in een game…GAMECEPTION…in anime-stijl!!!
Afijn; door het luieren van hun leider is Planeptune (Sega) langzaam in verval aan het raken. Het gros van de bevolking tilt er niet zo zwaar aan en gaat door met hun dagelijkse leven, maar een enkeling heeft zich echter verenigd in een ‘’Citizen Rights Group’’ die het vertrek van de godinnen en de start van een democratie eist.
Met enige tegenzin komt Neptune in actie en verjaagt ze de Citizen Rights Group, althans zo lijkt het in de eerste instantie. Rei Ryghts, de leider van de Citizen Rights Group, verkrijgt op mysterieuze wijze bovenmenselijke krachten en besluit deze te testen op Neptune. Het gevolg is dat het meisje in een zwart gat gezogen wordt en uiteindelijk weer neer stort in Planeptune, of toch niet?
De persoon die haar val breekt is Noire, een van Neptune’s beste vriendinnen en de leider van Lastation. Maar wanneer Neptune vrolijk op haar af stapt, wordt ze echter behandelt als een volslagen vreemde. Het meisje dat Noire vergezelt beweert bovendien de godin van Planeptune te zijn en luistert naar de naam Plutia. Verward besluit Neptune de meisjes te volgen en de waarheid achter de situatie uit te zoeken.
Zonder al te veel van het plot te onthullen kan ik vertellen dat het verhaal zich situeert in een periode waarin Nintendo en Sega nog de consolemarkt domineerden. Het verhaal gaat zo verder tot het einde van de vorige generatie en laat veel bekende en minder bekende gebeurtenissen, zoals Nintendo’s tyrannie, Xbox’ falen in Japan en de Anonymous-hack van PlayStation de revue passeren. Uiteraard wordt hier elke keer een aparte draai aangegeven, wat voor de lichte en jolige sfeer zorgt die de Hyperdimension-games kenmerkt. Je kennis van games dient echter wel breed te zijn om te game ten volle te kunnen waarderen.
Aan JRPG-fans die de diepgang van een Persona, Kingdom Hearts of Final Fantasy zoeken is Hyperdimension Neptunia Victory dan ook weer niet besteedt. De game is in zijn geheel een grote knipoog en aaneenschakeling van referenties uit de game- en anime-wereld. Oplettende spelers zullen dan ook onder andere verwijzingen naar Pokémon, (Bake/Nise/Neko)Monogatari, The World Only God Knows, Toro Inoue, Dragonball Z, Super Mario, Phantasy Star, Metal Gear Solid en vele andere ontdekken.
Het leeuwendeel van de game breng je dan ook door middels gesprekken tussen de personages, waarbij je keuze hebt uit Engelse of Japanse stemmen met ondertiteling. Het tweede genoot uit principe al mijn voorkeur, en ik moet eerlijk toegeven ook niet bijzonder gecharmeerd te zijn van de kwaliteit van de Engelse voice acting.
Hetzelfde geldt ook voor de Engelse ondertiteling. Want hoewel de ondertiteling in principe correct was, lag de nuance van de gekozen Engelse woorden soms net iets anders, waardoor de zin net iets anders over komt dan de makers het oorspronkelijk bedoeld hebben. Zonde, maar gelukkig is daarmee geen man overboord.
Wanneer je niet lui onderuit gezakt aan het gniffelen bent met de grappen en grollen van het goddelijke groepje jongedames, ben je hoogstwaarschijnlijk bezig met het verslaan van monsters in een dungeon of daar juist voorbereidingen voor aan het treffen.
Want hoewel Hyperdimension Neptunia Victory zich strikt gezien onder de SRPG’s mag scharen, is het er niet vies van enkele lichte real-time elementen in de mix te gooien om het allemaal wat leuker te maken. In de praktijk betekent dit dat je, wanneer het jouw beurt is, jouw karakter in een gunstige positie plaatst om aan te vallen. Hierbij hou je rekening met het bereik van de aanval die jij wilt doen, zodat je, indien mogelijk, meerdere doelwitten in een keer kunt raken. Je vijanden kunnen dit echter ook, dus een wijs man plaatst zijn strijdkrachten niet te dicht op elkaar.
Eens je aanvalt kun je verschillende combinaties maken door de X-, Δ- of □-knop in te drukken. Per beurt mag je vier keer aanvallen, waarbij de eerste aanval vast staat. X-aanvallen dienen om de verdediging van je tegenstander te vernielen, terwijl □-aanvallen het effectiefste zijn eens die verdediging weg is. Δ-aanvallen zijn juist zwak, maar snel en dienen om de balk voor je extra aanval snel te vullen.
Eens je zo’n EX-balk gevuld hebt kun je deze aanvallen voor een vijfde slag in je combo, waarbij je speciale super aanvallen kunt gebruiken die normaliter niet mogelijk zijn. Dit vult de balk nog verder, waardoor nóg sterkere aanvallen beschikbaar worden. Als je echt vernietiging wilt aanrichten moet je echter je balk legen middels een EXE Drive. Deze ultieme aanvallen, welke vergezelt worden door indrukwekkende cutscenes, kunnen vaak zelfs de sterkste vijanden vernietigen.
Wil je nog een stapje verder? Dan offer je 20% van je Godin’s SP op om haar te transformeren in haar HDD-form. In deze over geseksualiseerde vormen van de meisjes neemt hun kracht gigantisch veel toe, en veranderen tevens sommige van hun skills. Wanneer dit gecombineerd wordt met een EXE Drive is er dan ook gegarandeerd stront aan de knikker. Maar zelfs met al deze kracht tot je beschikking, zul je niet makkelijk door Hyperdimension Neptunia Victory heen blazen. De game is niet bijzonder lastig, maar het verwacht van je dat je niet door het verhaal heen raast. Je kunt bij de Guild in de stad dan ook tientallen missies vinden welke je zoet kunnen houden tijdens het broodnodige levelen.
Tevens zorgt het zo voor een verhoging van de Lily Rank, een meter die de affiniteit van de karakters in je groep bijhoudt. Een hogere Lily Rank zorgt ervoor dat karakters die samen vechten elkaar kunnen assisteren, met als gevolg net dat beetje extra wat het verschil kan maken. De game legt dit echter niet duidelijk uit, zoals eigenlijk best veel onderliggende systemen. Het is dan ook aan te raden om tussen de sessies door eens Nepedia (ja serieus) in het startmenu er op na te slaan, zodat je het meeste uit je ervaring kunt halen en je met een goed gevoel na een kleine honderd uur de credits voorbij ziet rollen. Honderd uur waarin je meermaals hebt gelachen, hebt gevloekt en nogmaals gelachen. Waarin je honderden vijanden tot pulp hebt vermalen en door de wereld van Hyperdimension bent gegaan. Een wereld waarin je meermaals dezelfde vijanden en omgevingen gerecycleerd ziet worden, met hoogstens een ander kleurenpalet. Maar vooral een game die je honderd uur lang vermaakt heeft, ondanks al zijn gebreken.
Conclusie
Hyperdimension Neptunia V is in principe een JRPG-light, maar dan wel een die ouderwets veel tekst heeft. De game is dan ook het best te beschrijven als een guilty pleasure, dat ondanks zijn tekortkomingen erg vermakelijk is als jij tot de niche groep hoort die het speelt. Behoor je hier bij, bereid je dan voor op veel droge humor en oversekste woordspelingen gecombineerd met een origineel en uiterst vermakelijk gevechtssysteem.