Rijen guardians banen zich een weg door Hyrule. Rode laserstralen markeren gebouwen en bezittingen die kort daarna volledig opgeblazen worden. Met het zegel van de Triforce op haar hand weet ze een lieftallig kleine Guardian te activeren die door tijd en ruimte naar het verleden gestuurd wordt. Haar woorden dragen de last van het koninkrijk, als zij uitspreekt dat het aan haar is om iedereen te beschermen. Een filmisch begin met voldoende verwijzingen naar de vernietiging waarvan wij de gevolgen maar al te goed kennen. Het is namelijk hetzelfde onheil dat Link honderd jaar na deze gebeurtenissen moet verslaan in Breath of the Wild.
In Hyrule Warriors: Age of Calamity is Link nog een wacht in dienst van de koning. Koning Rhoam voelt aan dat er donkere dagen op handen zijn en laat weten dat Hyrule zich dient te verdedigen. De titanen worden opgegraven, terwijl ook de eerste hordes aan vijanden het land binnenvallen. Al snel vinden duizenden vijanden hun eind aan het zwaard, ontmoeten de mini-guardian en Link elkaar en maakt Impa met een Sheikah Slate haar entree. Alsof dat nog niet genoeg is, borrelen ook de wachttorens uit het origineel omhoog. Dit is niet zomaar een game, dit is een ode aan één van de beste games ooit gemaakt.
Kruising
Hyrule Warriors: Age of Calamity is de tweede poging om de wereld van Zelda te kruisen met de musou-gameplay die oorspronkelijk afstamt van de Dynasty Warriors-franchise. De eerste poging resulteerde in een vermakelijke game met een enorm uitgebreid assortiment aan speelbare karakters. Desondanks bleef het een musou met een Zelda-skin er op. In dit nieuwe deel is gelijk één ding duidelijk; hier voert Zelda de boventoon waarbij de musou-gameplay wordt gebruikt om de neergezette lijnen verder in te kleuren. Dit resulteert niet enkel in knipogen naar Breath of the Wild maar verwordt tot een uitdieping van de reeds neergezette lore. En wel op zo’n niveau dat het daadwerkelijk aanvoelt als een verplichte geschiedenisles over de catastrofale gebeurtenissen die aan de Zelda-game uit 2017 voorafgingen.
De cutscenes zijn erg kundig en knap gemaakt en weten de interesse goed vast te houden. Er is veel meer dan voorheen gebruik gemaakt van voice acting en de karakters komen stuk voor stuk goed tot leven. Betekent dit ook dat Link spreekt? Nee. De protagonist blijft ook in dit avontuur met een gesnoerde mond achter. Wie wel veel haar mond opendoet, is Zelda. Voor het eerst in de franchise krijgen wij een stuk karakterontwikkeling te zien die heel gedurfd uitpakt. De prinses wordt kwetsbaar en broos neergezet in de zoektocht naar haar eigen kracht en aandeel, terwijl om haar heen het zelfvertrouwen van de overige helden afdruipt. Dit brengt een klein verhaal temidden van een grote uitbundige chaos.
Musou
Over de gameplay valt niet zo heel veel te vertellen voor hen die bekend zijn met eerdere of andere musou-games. Elke speelbare held heeft een aantal knoppencombinaties waarmee deze voor hem/haar uniek geanimeerde aanvallen kan uitvoeren. Link is bedreven met zwaard en schild en hakt zich letterlijk door de vijanden heen, terwijl Impa een klein schaduwleger kan rekruteren dat aan haar zijde meevecht. Voor elk speelbaar karakter is een unieke moveset rond dezelfde knoppencombinaties verzonnen. Naast deze combinaties is er nog de mogelijkheid om gebruik te maken van speciale aanvallen, Sheikah Slate-krachten en elementaire staven. Ondanks de verschillende stijl van aanvallen door andere knopcombinaties, is het verdiepen hierin niet verplicht om de game door te komen op de gebruikelijke stand. Het helpt wel om de eentonigheid van de gameplay te doorbreken. Gameplay die bestaat uit het neerhalen van honderden zoniet duizenden vijanden op de maps.
De game lijkt makkelijker door te komen dan zijn voorganger. Ook hier is het af en toe nodig om prioriteiten te stellen en je medestrijder alvast naar een plek op de map te sturen, maar minder dan in zijn voorganger gebruik je dit om meerdere doelen tegelijk veilig te stellen. De levels zijn meer lineair in opzet en dit houdt de vaart er lekker in. Ook bevat de game titaan-segmenten die net iets anders van aard zijn maar eenzelfde eentonigheid kennen als de rest van de game, zonder hier interessante aanvalsmechanieken tegenover te zetten.
Tekortkomingen
De game schiet ook in sommige andere aspecten wat te kort. Het is bijna musou eigen dat je soms moet zoeken naar een gespawnde vijand om er genoeg neer te halen voor een objective of kampverovering. Het haalt de flow uit de combat weg en geeft bij getimede missies het gevoel dat de game je onnatuurlijk tegenwerkt. Daarnaast wil de camera nog wel eens achter een boom of rots blijven hangen. Dit werkt met name storend tijdens de baasgevechten, waarbij net iets meer concentratie en vaardigheid van de speler gevraagd wordt. Tot slot zijn de kaarten overzichtelijker dan in de eerste Hyrule Warriors, maar weten ze nog steeds niet duidelijk over te brengen hoe je op bepaalde locaties terecht kunt komen.
Met het hoofdverhaal ben je tussen de vijftien en twintig uur zoet, maar al snel merk je dat dit niet het enige is wat de game je te bieden heeft. Praktisch na elke missie wordt de kaart van Hyrule volgestampt met icoontjes. Denk aan: winkeltjes, trainingmissies, sidequests, nieuwe vaardigheden of levenskracht in ruil voor voorwerpen, enzovoorts. Een hoop icoontjes geven na vervulling weer toegang tot nog meer icoontjes. Het zijn er zoveel dat je deze game gerust nog een poos in je Switch kan laten zitten. De hoeveelheid content stelt enkel teleur als je verwacht dat men de ultieme editie van de eerste Hyrule Warriors wil overtreffen. Dit is nu zeker nog niet het geval.
Conclusie
Al met al biedt Hyrule Warriors: Age of Calamity een berg aan content voor de musou-fan. Maar zeker ook een hele interessante toevoeging aan de Breath of the Wild-lore die de Zelda-liefhebber eigenlijk niet mag missen. Dat de game eentonig en wellicht wat simpel kan aanvoelen is een minpunt die je met eigen creativiteit in gevechten kan oplossen. Het maakt de game net geen keiharde aanrader, maar zorgt er wel voor dat het nu een prima keus is voor de Zelda-liefhebber die niet kan wachten op het tweede deel in de Breath of the Wild-serie.