Hier thuis kunnen ze het nog maar altijd moeilijk geloven. Ik, als iemand die een gruwelijke hekel aan voetbal heeft, speel fanatiek Inazuma Eleven 2: Firestorm en Inazuma Eleven 3: Lightning Bolt. Zelf had ik ook niet verwacht dat ik me zo zou vermaken toen het recensie exemplaar in de bus viel. En nu krijg ik de kans om te zien waar het allemaal begon, met de 3D-rerelease van Inazuma Eleven.
De originele game stamt ondertussen alweer uit 2011 op de Nintendo DS. Een tijd waarin de handhelds van Nintendo niet aan te slepen waren en iedereen wel zo’n ding thuis had liggen. De perfecte tijd om de populairste sport in Europa als RPG uit te brengen dus. Deze redenering was juist, want Inazuma Eleven werd een bescheiden hitje onder de jeugd en de anime wordt nog altijd in zowel Nederland als België uitgezonden.
Het is dankzij deze anime, dat ik weet wat er gebeurde voor mijn avontuur in Inazuma Eleven 2. Althans, dat dacht ik. Want hoewel het verhaal in grote lijnen hetzelfde is, zijn er voor fans genoeg interessante feitjes te ontdekken in de game, die in de anime nooit aangehaald worden of veranderd zijn. Helaas geldt het nog meer andersom, als Inazuma Eleven (de game) weer eens een paar dagen in het verhaal overslaat, waarschijnlijk omdat het kijken naar het leren en trainen van supermoves niet interessant genoeg zou zijn.
Het verhaal van Mark Evans en zijn elftal, die streven naar het winnen van het Football Frontier-toernooi, is hierdoor dan ook redelijk oppervlakkig geworden. De gameplay lijkt gelukkig nauwelijks verandert. Zoals in de vervolgen bestuur je je elftal door middel van je stylus, waarbij het scherm bevriest op het moment dat een confrontatie tussen twee spelers ontstaat. Op dit moment heb je drie opties: veilig, riskant en super. Veilige bewegingen staan aan de linkerkant en doen eigenlijk precies wat je verwacht op dat moment (de bal stelen, blokkade passeren etc.), terwijl de riskante move aan de rechterkant een grotere slagingskans heeft hierin. Het nadeel is echter wel dat je ook een grotere kans hebt hierna de controle over de bal te verliezen.
Echt leuk wordt het wanneer je speciale supermoves in het spel komen. Hiermee kun je korte metten maken met de reguliere vijandelijke tactieken of hard tegen hard gaan met gigantische gele handen, vlammende tornado’s en draken die het veld vullen. Elke speler leert vier van deze bewegingen, en kan er via handboeken nog twee bij leren. Van zaken als speciale tactieken, onderbrekings- combo- en afstandmoves zijn logischerwijs nog geen sprake, omdat dit pas in de latere games werd geïntroduceerd.
Dat verbeteringen van latere games niet zijn doorgevoerd in Inazuma Eleven 3D, betekent echter niet dat het hier een klakkeloze port betreft. Voor deze heruitgave zijn de graphics opgepoetst en vervolgens voorzien van een 3D-laagje, wat een (kleine) toevoeging is bij het uitvoeren van je super aanvallen. Verwacht echter geen extra content of verhaal, maar een game die je in maximaal twintig uur volledig uitgespeeld hebt en niet in de buurt kan komen van zijn opvolgers.
Conclusie
Het is leuk om te zien waar het verhaal van Inazuma Eleven ooit mee begon, al verbaast het me wel enigszins. Het verhaal is oppervlakkig en bevat gaten en de after story content is magertjes, waardoor je in zo’n twintig uur wel klaar bent. Betere graphics en 3D-compatibiliteit veranderen hier helaas maar weinig aan. Aanschaf is daarom enkel aangeraden als je écht fan bent van de serie en het eerste deel hebt gemist. Anders kun je voor het eerste seizoen prima de anime kijken.