Het begint zo langzamerhand een ritueel te worden. Er komt een grote film in de bioscopen en soms ligt er nog voor de release van de film een spel in de winkel dat trots de naam van de film op zich draagt. Meestal zijn deze spellen van dergelijke kwaliteit dat je ze het liefst direct bij het afval gooit en heb je het gevoel dat je jouw zuurverdiende geld hebt weggegooid. Gelukkig zijn er de nodige uitzonderingen (ik noem een King Kong of een Chronicles of Riddick), maar over het algemeen zijn filmgames, om het maar even grof te zeggen, een stronthoop. Ik had dan ook weinig tot geen hoop toen het vanuit België opgestuurde Iron Man bij mij op de deurmat viel. Vrezend voor de kwaliteit startte ik de game op, mezelf aanmoedigend dat het misschien wel één van die uitzonderingen zou zijn. Jammer genoeg is de game precies wat ik ervan verwachtte…
Iron Man is, hoe kan het ook anders, gebaseerd op de gelijknamige film en volgt dus tevens het verhaal van miljonair en wapenfabrikant Tony Stark die bij een test van zijn nieuwste wapen gevangen wordt genomen en wordt gedwongen wapens te maken voor zijn kidnappers. Daar ziet hij in dat zijn wapens alleen voor kwade doelen worden gebruikt en besluit hij de wereld te ontdoen van zijn eigen wapens. Eenmaal ontsnapt uit het gevangenkamp maakt hij een pak voor zichzelf en bestrijdt hij het onrecht als Iron Man. Tegelijkertijd ontrafelt zich een plot waarbij Obadiah Stane, de vicepresident van Stark Weapons, Tony probeert van kant te maken en zelf zijn eigen pak creëert. Dat dit verhaal ook prima zou zijn voor de game, heeft de ontwikkelaar kennelijk niet geheel goed begrepen. Er worden namelijk door de game verschillende vijanden uit de strips geïntroduceerd en wordt het verhaal zo omgevormd dat de game zelfs op bepaalde momenten de film tegenspreekt. Tevens wordt het verhaal niet goed genoeg uitgelegd voor de reguliere koper. Het is dat ik de film heb gezien en de comics een beetje ken, maar anders had ik aan de hand van de game nooit geweten dat er een krachtregulator in Tony’s hart zit die hem in leven houdt. In de game doet dit hebbedingetje namelijk meer denken aan een T-shirt design dan een levensbelangrijk apparaat.
Waar het verhaal al bepaalde steken laat vallen, is de gameplay al helemaal een drama. Laat ik beginnen met de besturing van de IJzeren Man. In de film had Tony misschien net tien minuten nodig om het door te krijgen, in het spel duurt het echter wat langer. De eerste helft van de game zul je zeker blijven stoeien met de besturing. Dit is namelijk op een vrij vreemde manier ingedeeld. Alleen al het stijgen en het op een bepaalde hoogte blijven hangen vergt veel moeite. Om omhoog te zweven moet je namelijk de linker trigger volledig indrukken, om dan te blijven hangen moet je dezelfde knop voor de helft ingedrukt houden. Vrij irritant, aangezien je daar niet zozeer over nadenkt als je in het heetst van de strijd bezig bent. Daarnaast kan je totaal niet controleren hoe snel je daalt. Nee, om te dalen moet je “gewoon” de trigger loslaten. Dit heeft tot gevolg dat je als een baksteen naar beneden stort. Je zou denken dat er een handigere manier moet zijn, maar er is gewoonweg geen andere manier om te dalen. Zou je willen vliegen, moet je de linker schouderknop indrukken. Daarbij kan je dan weer totaal niet controleren of je hard of zacht wilt vliegen en sjees je dus vaak voorbij je vijanden waardoor je genoodzaakt bent in een vreemde bocht weer om te keren. Het schieten gaat vrijwel hetzelfde. De rechter trigger helemaal indrukken resulteert in een automatische lock en om vrij te schieten moet je de trigger halverwege indrukken. Om raketten af te vuren moet je dan weer voor de Xbox 360 versie de Y-knop indrukken en met de rechter schouderknop laad je de enorm krachtige unibeam op. Het werkt totaal niet makkelijk en de knoppenindeling is allerminst logisch te noemen. Ik heb dan ook vaak gehad dat ik op de verkeerde knop drukte en opeens in plaats van raketten mijn unibeam afvuurde.
Daar houden de problemen met de gameplay helaas niet op, want ook andere dingen werken gewoon niet zoals ze zouden moeten werken. Zo is het mogelijk om je vijanden met de knop voor vuistaanvallen vast te pakken. Vervolgens kom je in een Quick Time Event terecht waarbij je een tank aan stukken scheurt of een helikopter in tweeën breekt. Ik geeft toe dat de eerste paar keren wanneer je dit soort acties uitvoert goed aanvoelen. Echter voelt de actie om de helikopter of tank kapot te maken niet zo goed. Meestal moet je namelijk als een maniak op de B-knop rammen om het voertuig in tweeën te breken. Ik snakte na de eerste drie keren al om meer variatie in de Quick Time Events, helaas bleef dat uit en moest ik dus alle dertien levels als een gek blijven buttonmashen. Een ander punt waarvan ik denk dat er beter over nagedacht had moeten worden is de moeilijkheidsgraad. Ik speelde de eerste vijf levels met gemak uit op de gewone moeilijkheidsgraad. Als je echter denkt dat de rest van de game een rustige stijging in moeilijkheidsgraad heeft, zit je fout. Zodra je bij het zesde level komt zul je namelijk voor zo’n enorm vijandenaantal komen te staan dat je als het ware al dood bent zodra je een stap verzet. Als je dan het game over-scherm ziet staan moet je ook nog eens genadeloos opnieuw starten met de missie, omdat de game geen checkpoints of iets dergelijks ondersteunt.
Vaak weet je ook niet waardoor je precies gedood werd, aangezien ieder level is gevuld met een aanzienlijk aantal vijanden dat jou op hetzelfde moment besluit aan te vallen. Het gevolg is dat je elke seconde minstens tien raketten achter je aan hebt. Dan heeft de ontwikkelaar er nog wel een optie ingestopt om raketten te ontwijken en terug te gooien, maar helaas vergt dit onnodig veel precisie. Als je eindelijk een raket ontweken of vastgepakt hebt, ben je ondertussen al door tig andere raketten geraakt. Bij eindbazen is het nog verwarrender. Die bazen komen namelijk gewoon in de omgeving gesprongen en er is geen mogelijkheid om de baas rustig aan te vallen. Nee, in plaats daarvan bevecht je de eindbazen terwijl je ook nog van alle kanten wordt beschoten door tanks, helikopters, straaljagers, kleine vliegende soldaten, et cetera. Het is gewoon te onoverzichtelijk om je op iets specifieks te richten. In het begin zul je jezelf afvragen of het aan jou ligt dat je telkens sterft, maar na een tijdje kom je tot de conclusie dat het komt doordat de vijand vals speelt. Want het is praktisch onmogelijk voor jou om die enorme hoeveelheid raketten te ontwijken en zul je dus sterven zonder dat jij er iets aan kan doen.
Gelukkig zitten er in de game wel een paar originele concepten verborgen. Zo kan je het Iron Man pak upgraden en dan compleet customizen. Granaten zijn bijvoorbeeld sterker dan raketten, maar minder accuraat. Van de andere kant geldt voor raketten het omgekeerde. Diezelfde keuzes moet je maken voor andere dingen. Ga je bijvoorbeeld voor meer snelheid of voor meer kracht om te rammen? Natuurlijk maken de keuzes niet belachelijk veel uit voor de gameplay en heeft het customizen alleen intern effect en zie je dan ook geen uiterlijke verschillen tussen een niet geüpgrade Iron Man en eentje die dat wel is, maar het is tenminste wel een interessant concept. Hetzelfde geldt voor het idee dat je jezelf in een level op verschillende dingen kan richten. In de hoek staat namelijk een plaatje van vier iconen waarbij je met de D-pad kan uitkiezen waar je Tony sterker in wilt maken. Zet je hem naar weapons dan zal je sneller schieten en zijn je wapens iets sterker, zet je hem daarna naar life support dan zal je leven sneller herstellen. Helaas is dit concept eigenlijk compleet overbodig. Ikzelf heb de game uit kunnen spelen zonder één keer de focus van life support af te halen, maar op zich is het leuk bedacht.
Als je de game trouwens hebt uitgespeeld, is er ook direct geen reden meer om de game nogmaals uit te spelen. Het is mogelijk om levels opnieuw spelen om het level binnen een bepaalde tijd uit te spelen, toch nog dat ene optionele doel te halen of om een X aantal vijanden te doden. Echter is dat iets wat alleen is weggelegd voor degenen die geobsedeerd zijn met het 100% uitspelen van het spel, want je krijgt er geen extra’s of iets dergelijks voor. Het enige wat je ervoor terug krijgt is net iets meer geld om je pak te upgraden, dat geld heb je dan echter al lang niet meer nodig. De enige echte extra die de game bevat is een aantal van vijf levels onder de noemer One Man Army. Hierbij moet je 80 vijanden van een bepaalde groep binnen tien minuten verslaan en als beloning krijgt Iron Man een pak afkomstig uit de stripboeken. Deze kun je weer gebruiken in de One Man Army en in de gewone missies, mits je het spel hebt uitgespeeld. Het probleem met deze pakken is dat je ze totaal niet kan upgraden en ze in feite allemaal dus inferieur zijn aan het standaard pak. Een beetje overbodig dus.
Ten slotte is het audiovisuele gedeelte van de game ook ondergeschikt aan games van tegenwoordig. Eigenlijk ziet alleen Iron Man zelf er een beetje gangbaar uit, omdat hij vrij gedetailleerd is. Je ziet zelfs zijn kogelgaten in zijn pak. De rest van de game is echter lachwekkend slecht vormgegeven. Omgevingen zien er kaal uit, textures op vijandelijke voertuigen doen er lang over om te laden, waardoor je af en toe in het Quick Time Event naar een wel erg vage helikopter of tank zit te staren, en de eindbazen lijken, net als de auto’s die af en toe verspreid staan door een level, direct uit een Nintendo DS spel geïmporteerd te zijn. Daarnaast heeft de game vrij veel last van framedrops en ben ik één keer in een gebouw gevlogen waardoor ik onherroepelijk vast kwam te zitten in de omgeving. Zelfs de prerenderend cutscenes slagen erin om er werkelijk beroerd uit te zien mede door de lipsynchronisatie die in geen van de gevallen overeenkomt met wat er gezegd wordt. Niet dat je ooit oplet wat er gezegd wordt, aangezien ook de voice-acting van niet al te hoge kwaliteit is. Zelfs de stemmen van acteurs Robert Downey Jr. en Terrence Howard kunnen niet veel redden aan de voice-acting, aangezien ook zij overkomen alsof ze net uit bed stapten toen ze hun stemmen opnamen.
Conclusie
Zoals je misschien wel kan raden na het lezen van deze review, ben ik niet al te tevreden over Iron Man als game. Het verhaal is zo aangepast dat het totaal niet meer klopt met de film en er wordt te weinig le om een goed beeld te vormen van wat er allemaal gaande is, hierdoor ligt de kwaar erg laag. Die kwaliteit is trouwens ook niet terug te vinden in de gameplay die, ondanks een paar leuke concepten, erg tegenvalt. Dieptepunten in de gameplay zijn wel de uiterst vervelende besturing, de vreemde stijging van de moeilijkheidsgraad na de helft van de game en het feit dat de game, door het immens aantal raketten en vijanden dat tegelijk op je af wordt gestuurd, vals lijkt te spelen. Tevens mist de game de motivatie om opnieuw te spelen en is de weinige extra content die de game te bieden heeft wel erg nutteloos. Ten slotte houdt de audiovisuele kant van de game zichzelf ook niet echt staande, ook al ziet de held zelf er gedetailleerd uit en hebben Robert Downey Jr. en Terrence Howard er zelf hun stemmen aan verleend. Zelfs als je diehard fan bent van Iron Man raad ik je aan deze game in de winkel met een grote cirkel te ontwijken, want die 60 euro is gewoon pure geldverspilling.