Als ik heel eerlijk ben was het enige waar ik warm van werd toen ik Kid Icarus: Uprising mocht ontvangen de zes AR-kaarten die bijgeleverd zaten. Na 3D Classics: Kid Icarus en de heruitgave van Kid Icarus: Of Myths And Monsters zat ik eigenlijk niet echt meer de wachten op een nieuwe game van Pit. Toch leuk om weer eens verrast te worden.
Kid Icarus: Uprising speelt zich een behoorlijk aantal jaren na de vorige delen af. Hoewel je Medusa eerder al verslagen had, is ze nu terug en zint te op wraak. Wie is er beter dan Pit, die Medusa al eerder versloeg, om dit dreigende kwaad af te wenden.
De gameplay laat zich grofweg verdelen in drie delen. In het eerste deel van ongeveer vijf minuten vliegt Pit met hulp van Palutena door de lucht door een on-rails parkoer. Je bestuurt Pit met de circle pad en je crosshair met je stylus. Een omslachtige methode die doet denken aan Goldeneye in de goede oude dagen van de Nintendo DS. Als je eenmaal veilig je locatie bereikt hebt, mag je te voet verder. Op dit moment toont de game zich als een hack-and-slash game/third person shooter. Aan de besturing wordt niets gewijzigd, maar omdat je nu wel 360 graden rond kunt draaien blijkt die een stuk minder efficiënt. Aan het einde van dit stuk wacht je standaard een gigantische eindbaas die vaak zijn oorsprong vindt in de oude Romeinse mythologie. Elk van deze delen is een lust voor het oog, en dit telt dubbel als je het 3D-effect op volle toeren laat draaien.
Dit maakt van Kid Icarus: Uprising voor alles dus al een zeer gevarieerd spel. Wat het ook is, is humoristisch. Tijdens de game zal je constant gesprekken horen tussen Pit en vrienden evenals vijanden. Deze zijn vaak best grappig te volgen met regelmatig een hilarische uitschieter. Pit in het gevecht met een tweekoppige hond: ‘’Good dog! Good dog! Sit! I’ll give you a treat…and a bath. And after that we’ll go for a walk! O man, i’m gonna rack up so many Nintendogs points!
Het spel is gevuld met dergelijke grappen en verwijzingen naar videogames als Brian Training en Donkey Kong. Het is vaak niet eens te beroerd om zichzelf in de zeik te zetten. De boodschap die Nintendo hiermee uitdraagt: het hoeft niet altijd zo serieus. Laat je dit echter niet op het verkeerde been zetten, want hoewel het niet meer zo moeilijk is als vroeger, is Kid Icarus: Uprising nog steeds een behoorlijk pittige game. Dit geldt helemaal wanneer je je zuurverdiende hartjes in het begin van een level opoffert om de moeilijkheidsgraad omhoog te schroeven. Nu hoor ik je al denken, waarom zou je dat in hemelsnaam doen? Het antwoord is simpel. Hoe hoger de moeilijkheid, hoe beter de beloningen. En bang dat je vast komt te zitten is niet nodig. Want mocht je sterven dan schroeft de game beetje bij beetje de moeilijkheidsgraad omlaag. Het blijft dus altijd een risico.
Hartjes zijn overigens niet enkel nodig om de moeilijkheidsgraad te beïnvloeden. Het is ook de valuta waarmee je nieuwe wapens aanschaft. Want ja, Pit heeft nu meer dan enkel zijn boog/zwaarden. Je kunt hem uitrusten met een heus laserkanon als dat is wat je graag wilt. Ook hier toont de game weer aan zichzelf niet al te serieus te nemen. Wapens kun je zelfs fuseren om zo je favoriete wapen te maken met exact de eigenschappen die jij behoeft, iets wat met name later in de game nog wel een handig is.
Nu we het toch over de lengte van de game hebben: deze is ruim voldoende. Misschien zelfs te lang. De singleplayer kan je ruim over de tien uur bezig houden als je flink met de moeilijkheidsgraad stunt. Hij blijft echter niet altijd zo boeiend. Het lijkt er soms op of de ontwikkelaar niet meer wist wat te doen met de verhaallijn, maar wel verder wilde en er dus maar weer iets compleet randoms tegenaan gooide om de volgende levels te rechtvaardigen. Maar voor elk van deze delen staan er drie leuke plottwists of opmerkingen in de wachtrij die dit ruimschoots compenseren.
En na deze verhaallijn? Nou dan valt er nog wel het een en ander te doen. De game kent een soort Achievements en hoewel je er een hoop al gehaald zult hebben tegen deze tijd, zijn er genoeg waarvoor je toch nog wat moeite zult moeten doen. Indien je ze allemaal wilt hebben mag je nog eens ruim twintig uur bij de teller bijklokken. De game kent zelfs een multiplayer stand, en een degelijke ook nog.
In de multiplayer worden twee teams van drie man tegenover elkaar gezet in een duel der sterkste. Alle wapens die je in de singleplayer hebt vrijgespeeld kun je hier gebruiken om flink huis te houden, maar dat betekent niet dat je voor een gebalanceerd potje de singleplayer zelfs maar aangeraakt hoeft te hebben. De multiplayer ziet er namelijk als volgend uit. Elke team heeft een balkje dat staat voor hun leven. Hoe sterker het wapen is dat je gebruikt, hoe groter de hap uit de balk zal zijn als je sterft. Het beste wapen van je arsenaal gebruiken kan dus heel verkeerd uitpakken. Wanneer het balkje leeg is zal een van de spelers in respectievelijk Pit of Pittoo veranderen. Wanneer deze valt, is het team ten einde. Door deze ontwikkeling kan elke speler, ongeacht de tijd die ze al gespendeerd hebben aan het fuseren en verzamelen van wapens, deel nemen aan een multiplayer potje zonder een echt nadeel te ondervinden. Geniaal!
Conclusie
Ik zou willen zeggen dat Kid Icarus eindelijk terug is, maar hij is nu pas goed aangekomen. Op wat besturingsissues en wat slappe delen in de verhaallijn na is Kid Icarus: Uprising een game geworden die zich mag scharen tussen namen als Mario en Metroid. Hierv zorgen de scherpe humor, 3D-effect en de geniale multiplayer wel voor. Hopelijk hoeven we niet meer zo lang te wachten op een nieuwe Kid Icarus.