Toen ik bezig was met de ruwe schets van deze recensie, realiseerde ik me dat de PlayStation VR-bril alweer anderhalf jaar oud is. Het Sony-antwoord op de HTC Vive en Oculus Rift verscheen in oktober van 2016 met de nodige bombarie en een indrukwekkende hoeveelheid launch titels. Eerlijk is eerlijk, daar zaten geen system sellers bij, maar die vind je ook maar zelden in de launch line-up. Anderhalf jaar later kan ik echter eigenlijk nog steeds geen killer app voor het device bedenken, al heeft Tripwire Interactive een dappere poging gedaan met Killing Floor: Incursion.
In Incursion bevinden we ons in een soort ziekenhuis, waarin we geopereerd worden na een aanvaring met een horde zombies. Schade aan de ruggengraat en een flinke hersenschudding zijn echter blijkbaar te genezen in de wereld van Killing Floor, al moet men hiervoor wel creatief te werk gaan. Daarom worden sommige patiënten tijdens een operatie beziggehouden met een simulatie die hun hersen gestimuleerd houdt. En een van die patiënten ben jij.
Gelukkig zijn er virtuele wapens
Je zag het van mijlenver aankomen, maar natuurlijk gaat er net bij onze simulatie iets fout. Een computervirus dringt het netwerk van het bedrijf binnen en verstoort de simulatie op onverwachte manieren. Zo wordt een vrolijke buitenlocatie een beangstigende, slecht verlichte nachtmerrie waarin je geen vrolijke diertjes ziet rondwandelen, maar overweldigd wordt door een ogenschijnlijk eindeloze hoeveelheid zombies. Leuk!
Gelukkig ben je geen hulpeloze slapjanus, maar een volharde soldaat die meer dan vaardig is met allerlei soorten wapens. Je wordt daarom uitgerust met twee pistolen die je op je borstkas of heup kan bevestigen en twee grote wapens die je op je rug plaatst. Dit kunnen grotere schietijzers als shotguns of machinegeweren zijn, maar ook bijvoorbeeld een forse bijl of stevig mes.
Het vergt wat gewenning
Wanneer je hoort dat er vuurwapens in een VR-game zitten, weet je al dat het een first-person shooter gaat worden. En inderdaad is dat precies wat Killing Floor is. In virtual reality heb je echter slechts zelden shooters waarin je vrij kunt bewegen, daar dit voor veel mensen resulteert in misselijkheid. Veel ontwikkelaars opteren daarom voor alternatieven, zoals een game waarin je op een plek blijft staan of een on-rails set-up. Een andere populaire manier is gebruikmaken van teleportatie om van plek naar plek te springen, en dat is precies hoe je in Killing Floor: Incursion de levels doorkruist als je niet in de settings gaat rotzooien.
Met de Move-knop op je linker controller kun je een locatie aanwijzen waar je heen wilt, waarna je er een fractie van een seconde later verschijnt. Vervolgens kun je om je heen kijken, maar natuurlijk wel enkel in zoverre als dat de PlayStation Camera het toestaat. Je kunt daarom ook draaien met behulp van de X- en O-knoppen op je rechter Move-controller. En dit kan, met name in het begin, behoorlijk desoriënterend zijn. Gedurende de eerste een á twee uur heb ik deze set-up herhaaldelijk vervloekt, maar eens je de beperkingen ervan leert kennen en je erop kunt anticiperen, wordt het gebruik ervan stukken makkelijker. Aan het einde van mijn zeven uur durende avontuur sprong ik dan ook vrolijk al zombie-dodend van plek naar plek alsof ik zo ook in de echte wereld bewoog. Dat betekent echter niet dat de game geen technische gebreken heeft.
Lichaam van Buddha
Wanneer je een soldaat speelt, is het logisch dat je het lichaam van een kleerkast hebt. Maar in Killing Floor: Incursion zorgt dit zo nu en dan voor problemen. De zaklamp die op de borstkas van je karakter prijkt bijvoorbeeld, kon ik niet zelden maar met pijn en moeite te pakken krijgen omdat ik helaas wat voller ben dat mijn digitale tegenhanger was. Hierdoor zat de zaklamp gedeeltelijk in mijn borstkas, hetgeen het spel natuurlijk niet zo leuk vond.
Eenzelfde probleem had ik met de pistolen, die op mijn heupen zouden moeten zitten, maar in de praktijk eerder erin genesteld zaten. Dit zorgde voor minder frustratie dan de zaklamp, omdat je de pistolen ook van een afstandje kan pakken, maar is desondanks een kleine domper op het avontuur, die makkelijk voorkomen had kunnen worden door van tevoren je zelf de holsters te laten aangeven.
Chop chop
Nu zijn problemen met de pistolen feitelijk geen gigantische tekortkoming als je slim speelt. Ikzelf heb na het eerste level namelijk nooit meer naar de vuurwapens gegrepen. Wapens van je rug halen gaat veel sneller en beter en de wapens die je er bewaart zijn ook veel efficiënter dan je 9mm-vurende proppenschieter. Daarbij heb ik het niet enkel over de shotgun en het machinegeweer, maar vooral ook over melee-wapens. De messen en vooral de bijl zijn in verhouding zoveel krachtiger dan vuurwapens, dat ik al snel nagenoeg exclusief met deze wapens speelde. Maar dat betekent niet dat mensen die liever van een afstand werken niet aan hun trekken gaan komen.
In Killing Floor: Incursion kun je met een viertal vuurwapens aan de slag (eigenlijk vijf, maar het ontdekken van de laatste is de helft van de lol). De pistolen waar je altijd mee begint vereisen wat gewenning, omdat veel andere shooters op de PSVR je de Move-controllers horizontaal laten houden. In Killing Floor moet je ze echter in een hoek van ongeveer 135 graden houden, zodat de trigger rechtop staat. Net zoals bij een echt pistool dus. Dat werkt veel natuurlijker, maar zal in het begin heel onwennig zijn voor gamers die, net als ik, veel shooters hebben gespeeld waarin je de controller wél horizontaal moest houden. Overigens kun je dit in de settings veranderen, maar dan voelen andere dingen weer niet goed. In dat geval wordt het dus een lood om oud ijzer-verhaal.
Naast de pistolen heb je de shotgun, sniper rifle en het machinegeweer, die je allen met twee handen moet hanteren. Bij de shotgun en sniper rifle is dit om te herladen, bij de tweede moet je echt de gehele procedure door, en bij het machinegeweer is dit voor meer stabiliteit. Met een beetje oefening is het echter prima mogelijk om gewoon machinegeweren te dual wielden. Wat hierbij opvalt, is dat elk van de wapens goed aanvoelt. Je moet je hand bijvoorbeeld echt op de juiste manier houden om je sniper rifle te ondersteunen, anders ga je het verdomd lastig krijgen met richten. Heb je jouw machinegeweer met twee handen vast en breng je het voor je gezicht om te richten? Killing Floor snapt precies wat je van plan bent en verandert precies op het juiste moment naar de ironsight.
Desondanks werkt de game niet altijd feilloos. Er zijn enkele momenten geweest waarop mijn hand ervandoor zweefde of dat mijn machinegeweer uit mijn navel kwam. Dit soort problemen leken echter steevast meer te liggen aan de Move die niet goed geregistreerd werd door de PlayStation Camera, dan aan slechte programmatuur.
Een voor allen en allen voor twee
Om de Story Mode zijn schamele vier levels van iets meer dan anderhalf uur per stuk uit te kunnen spelen heb je dus ongeveer zeven uur nodig, maar gelukkig is dat niet alles wat het spel te bieden heeft. De echte lol ga je namelijk vooral halen uit de Holdout Mode, waarin je zo lang mogelijk moet zien te overleven, alleen of met een vriend. Het is in essentie meer van hetzelfde, maar de drang om het telkens net wat beter te doen houdt het leuk en zorgt voor meer spanning dan de Story Mode. Daar was het enge er namelijk wel vanaf toen je ontdekte dat grootse zombies omgelegd kunnen worden met een mes. Jammer, want in het eerste level was het qua sfeer dik in orde. Incursion moet je dan ook niet gaan halen voor een Resident Evil 7- of Silent Hill-achtige ervaring, maar omdat je House of the Dead vroeger in de arcadehallen ontzettend tof vond.
Conclusie
Killing Floor: Incursion is niet de killer app die de PSVR zo ontzettend hard nodig heeft, maar het is wel een game die je als bezitter zonder al te veel twijfels aan kunt schaffen. De besturing vereist wat gewenning, maar eens deze horde is genomen, rest je enkel uren aan schiet- en slagplezier in de Story en Holdout Mode. Natuurlijk gaat daar weleens wat fout, maar nooit zo erg dat het je spelplezier verpest. En alleen dat al kunnen niet veel VR-games momenteel zeggen.