Dertien jaar. Dertien freaking jaar moesten gamers wachten op de conclusie van de Kingdom Hearts-trilogie. Natuurlijk, sinds de release van KH2 kregen we zes spin-offs en al net zoveel re-releases en bundels, maar het echte vervolg van Sora’s avontuur liet maar op zich wachten. Square Enix was zoekende, althans zo leek het, naar een manier om de game naar het volgende level te tillen en gebruikte de spin-offs-titels om naar hartenlust te experimenteren. Daarom test ik nu de hypothese dat Kingdom Hearts 3 een goede game is.
Kingdom Hearts 3 begint waar Kingdom Hearts: Dream Drop Distance eindigde. Nadat Sora zakte voor zijn Mark of Mastery-examen en bijna prooi viel aan Master Xehanort, komt hij tot de verontrustende ontdekking dat hij een aanzienlijk deel van zijn krachten kwijt is. Master Yen Sid stuurt onze piekharige hoofdpersoon daarom wederom op reis, opdat hij zijn krachten opnieuw kan opbouwen.
Flashback
Wat volgt is een avontuur dat nog meeste doet denken aan de allereerste Kingdom Hearts die al die jaren geleden verscheen. Sora, Donald en Goofy reizen van planeet naar planeet en belanden daar in veelal aangepaste versies van en vervolgen op Disney- en Pixar-films, terwijl ze allerlei monsters naar het hiernamaals knuppelen. De grote verschillen zijn dat ditmaal Final Fantasy-karakters schitteren in afwezigheid en dat niet enkel de Heartless, maar ook de Nobodies en Unversed keet aan het schoppen zijn. Alle schurken uit de voorgaande games zijn samengekomen in een nieuwe Organization XIII en jagen Sora en zijn vrienden genadeloos op om Master Xehanorts ultieme doel te verwezenlijken, al lijken verschillende er nog hun eigen agenda op na te houden.
Anderzijds zijn ook Riku en Mickey op pad om zich voor te bereiden op de ogenschijnlijk onvermijdelijke volgende Keyblade War. Nu Organization XIII zijn dertien duistere strijders aan het verzamelen is, zijn zeven krijgers van het licht nodig om tegenwicht te bieden. Maar zelfs met Kairi en Lea – die tijdens de gebeurtenissen van KH3 worden getraind – meegerekend, komen ze er tekort. Het duo gaat daarom op zoek naar het verloren trio uit Kingdom Hearts: Birth by Sleep.
Te veel of juist te weinig?
Het valt niet te ontkennen dat de Kingdom Hearts-serie door de jaren heen een nogal rommelig geheel is geworden. Fans waren daarom bang dat het einde van de saga er niet in zou slagen hier een mooi coherent verhaal van te maken. Na het spelen van de game kan ik echter met zekerheid stellen dat het hier grotendeels in geslaagd is. Een paar vragen leven voort, maar dat deze voor een volgende saga of DLC zijn, is meer dan duidelijk gemaakt. Toch is het een allesbehalve bevredigend einde.
Zonder me in spoiler-gebied te begeven, kan ik stellen dat Kingdom Hearts 3, van begin tot eind, het meest veilige en voorspelbare deel in de serie is. Er zijn geen grote plot twists of emotionele momenten die je op het puntje van je stoel houden, noch worden nieuwe motivaties geïntroduceerd die het verhaal voortstuwen. De soep die al jaren wordt gebrouwen suddert vrolijk voort, maar na al die tijd heeft het zijn smaak verloren en weet je wel wat je ervan kan verwachten. Ik durf dan ook te stellen dat een fan van de serie 98% van de afloop kan raden. En dat kan nooit de bedoeling zijn.
Light in the shadows
Wie mijn preview van Kingdom Hearts 3 enkele maanden geleden heeft gelezen, zal ongetwijfeld het contrast met deze recensie zijn opgevallen. Want waar de preview nagenoeg louter positief was, vind ik het moeilijk mijn teleurstelling in deze review onder woorden te brengen. Ondanks deze tegenstelling sta ik echter achter beide publicaties.
De preview die wij mochten schrijven was gebaseerd op twee korte demo’s die wij onder handen mochten nemen, welke beiden geen noemenswaardige verhalende onderdelen bevatten. Het gevolg was een artikel dat zich voornamelijk richtte op graphics, feel en gameplay; drie dingen die Kingdom Hearts 3 uitstekend doet. Op het grafische vlak zijn veel van de werelden zelfs amper te onderscheiden van hun tegenhangers op het witte doek.
Eerder sprak ik al het vermoeden uit dat de spin-offs in de Kingdom Hearts-serie bedoeld waren om te experimenteren. En nergens is dat beter te zien dan in de combat. Sora vliegt over het slagveld heen met behulp van 3D’s flowmotion-technieken, wisselt van wapen en vechtstijl op een manier die het meeste doet denken aan de Command Styles van Birth By Sleep en haalt tevens de Shotlocks van diezelfde game tevoorschijn. Om dit te complementeren zijn de context-gevoelige aanvallen uit Kingdom Hearts 2 terug en zijn er nieuwe Trinity-aanvallen die in het heetst van de strijd kunnen worden uitgevoerd. De echte klappers zijn echter de ritjes uit Disneyland, die als een soort summons gebruikt kunnen worden om huis te houden.
Mocht je het gevoel hebben dat dit alles tezamen allicht een beetje teveel van het goede is, dan kan ik je dat niet kwalijk nemen. Combat in KH3 is behoorlijk spectaculair dankzij de vele, vele mogelijkheden, maar kan ook op momenten ontzettend chaotisch worden. Dit is in eerste instantie niet storend, omdat het ook gebracht wordt als een wanhopige strijd tegen overweldigende nummers. Maar omdat gevechten in dit derde deel veel talrijker en langer zijn dan in eerdere delen, gaat het nieuwe er snel zat vanaf dat je zo richting het einde niet meer gemotiveerd bent om tijd te steken in meer dan de snelste manier om een gevecht te beslechten. En dat geldt vooral in de slotakte, die maar door en door en door en door gaat en uiteindelijk een veel te groot deel van dit dertig uur durende avontuur beslaat.
Alle beetjes helpen
Om tegenwicht te bieden aan deze overdaad aan gevechten, zijn verschillende zij-activiteiten door het verhaal verweven. Zo zal je meermaals snowboarden, een boot besturen, in een robot kruipen en kun je natuurlijk weer collectibles najagen. Ook het Gummi Ship is terug, maar die heb ik heel bewust niet in de vorige zin genoemd. Want het is Square Enix gelukt om deze secties zowaar nog minder boeiend en nog langdradiger te maken dan dat ze al waren. Dat is ook een prestatie op zich!
Conclusie
Objectief bekeken is Kingdom Hearts 3 absoluut geen slechte game. De combat is veelzijdig en vloeiend, de werelden zijn interessant om te verkennen en er is voldoende om te doen naast vechten. De lat die door eerdere games in de serie werd gezet, wordt echter op geen enkel moment gehaald. De voornaamste reden hiervoor is het verhaal, dat wel sluitend, maar niet opwindend of bevredigend is en daardoor als een blok aan het spreekwoordelijke been van de game is. Ook de té grote nadruk op combat en het Gummi Ship zijn kleinere minpuntjes, maar deze worden grotendeels opgeheven door de prachtige visuals, randactiviteiten en spectaculaire moves in Sora’s repertoire.