Je lot staat al vast vanaf het moment dat je geboren wordt. Meestal kun je deze niet zelf kiezen, maar toch proberen veel mensen het toch. Waarom? Ze zijn niet akkoord met het lot dat de almachtige God aan hun gegeven heeft. Onder het motto ‘wie niet waagt, wie niet wint’ doen ze hun best om iets te worden wat ze later ook graag willen zijn. Sommige slagen in die opzet, terwijl anderen falen. Eén ding staat vast: wij bezitten allemaal alvast één gezamenlijk lot. Eén die de mens tot nu toe nooit heeft weten te omzeilen. Op een dag sterven we allemaal, hoe depressief het ook klinkt.
In Kingdoms of Amalur: Reckoning ben je al overleden voor je een voet in de spelwereld zet. Een filmpje laat zien dat je sterft in een oorlog met de Tuatha, een kwaadaardig volk waarvan iedereen overtuigd is dat zij Amalur zullen veroveren. In de daaropvolgende beelden is te zien hoe twee gnomen een kar voorbij duwen, waar jouw levenloze lichaam op ligt. Ze gooien je zonder medelijden op een grote hoop rottende lichamen. Plots rijst er een arm van tussen de lijken omhoog. Het is die van jou en blijkbaar ben je terug tot leven gekomen. Nadien wordt situatie een beetje duidelijker. De gnomen voeren in hun ‘Well of Souls’ experimenten uit om de doden terug tot leven te wekken. Jij bent de eerste op wie het gelukt is. Een neveneffect is echter dat je jezelf niets meer herinnert. Al snel blijkt dat jij speciaal bent. In Amalur staat ieders lot reeds vastgelegd. Een Fateweaver, een soort helderziende, is verbaasd wanneer blijkt dat je geen lot hebt. Hij vertelt dat je deze zelf mag bepalen.
Het verhaal lijkt op het eerste zicht vrij standaard. Uiteindelijk blijkt het best interessant te zijn. Het nodigt voornamelijk uit om alles op je eigen manier te doen en uiteraard doe je dat ook. Nadat je je ras hebt gekozen, er zijn twee typen mensen – beschaafde of rondtrekkende - en twee typen elven – donker of licht -, begint het avontuur. Een bepaalde klasse heb je trouwens niet, je kiest zelf hoe je te werk gaat. Met welk wapen je ook ten strijde trekt maakt niet uit, het vechtsysteem is bijzonder gemakkelijk.
Net als bij God of War kun je moeiteloos aanvallen aan elkaar rijgen om steeds meer combo’s te maken. Je kunt bijvoorbeeld eerst een aantal rake meppen uitdelen met je zwaard, om nadien op een afstandje te staan en de tegenstanders met pijlen te bestoken en vervolgens een magische energiebol op ze afvuren. Naarmate je genoeg rivalen verslaat, vult de Reckoning-meter zich. Hiermee kun je de tijd vertragen en extra schade aanbrengen. Dan mag je de vijanden in slow motion vermoorden. Bij één van hen druk je snel op een knop om zoveel mogelijk extra ervaring te verkrijgen.
Ervaring is altijd noodzakelijk om je personage te verbeteren. In het begin is je hoeveelheid aanvallen beperkt. Geen nood, naarmate je in level stijgt, worden er veel meer vrijgespeeld. Het levelen verloopt in drie fasen: de basis vaardigheden, de gevechtspecialiteiten en tenslotte het bepalen van je (nieuwe) lot. De ‘basis vaardigheden’ zijn het verbeteren van bekende RPG-elementen. Bijvoorbeeld betere lockpicking - sloten kunnen kraken -, persuasion - meer kans om je gesprekpartner te overtuigen van jouw standpunt – en veel meer. Vervolgens mag je per level drie punten investeren in Might, Finesse of Sorcery. Waaraan je die uitgeeft hangt af van je speelstijl. Het spreekt voor zich dat je deze drie ook kunt combineren. Hier verbeter je onder andere de schade die je met wapens aanbrengt, welke van de vele wapens en uitrusting je kunt gebruiken en noem maar op. Dan volgt als laatste een typisch onderdeel van Reckoning.
Naarmate je speelt, zul je steeds andere lotsbestemmingen vrijspelen. Ze geven je elk bepaalde bonussen, waaronder: extra schade met bepaalde strijdmiddelen, meer ervaring, … Het leuke is dat je nooit geheel gekluisterd bent aan een bepaalde speelstijl. Voor een geldbedrag kun je een Fateweaver bezoeken om al je reeds uitgegeven punten en vrijgespeelde skills te herverdelen. Mensen die liever een hardcore RPG spelen, zullen dit misschien niet weten te appreciëren. Maargoed, het scheelt jezelf op lange termijn tenminste de tijd die je verspilt door je hersens te breken over waar je de welverdiende ervaringspunten instopt.
Die tijd spendeer je beter door de grote wereld van Amalur te verkennen. De spelwereld kan niet tippen aan die van The Elder Scrolls V: Skyrim, hoewel het wel groot genoeg is. De omgevingen zoals bossen, grasvelden, woestijnen zijn op hun eigen manier kleurrijk en zeker de moeite waard om in rond te wandelen. De dorpjes zien er mede allemaal anders uit. De kerkers – of de grotten- hebben vrijwel allemaal hetzelfde design. Dit valt na een tijdje wel op, al blij dat het niet echt stoort. Er is echter wel een keerzijde aan de medaille. De wereld wordt groot en open voorgesteld, maar je voelt niet dat het werkelijk zo is.
De verschillende gebieden hangen aan elkaar met punten waar je af kunt springen. Springen kan enkel op vaste, gemarkeerde punten. Wil je ergens anders vrolijk huppelen, dan ben je eraan voor de moeite. Je moet per se omlopen voor kleine opstapjes, tot je ergens bent waar je dat hoger gelegen plaatsje kunt bereiken. Aan de andere kant moet je niet bang zijn om ergens af te vallen. Onzichtbare muren beschermen je tegen een val van grote hoogte. Tja, hier heb je zowel voor- als tegenstanders van. Maak voor jezelf maar uit of dit een minpunt is of niet.
Ben je er uitgeraakt? Goed dan, want een wereld is nooit compleet zonder tegenstanders. Waar je ook gaat, er zullen altijd vijanden zijn die je mag bevechten. Van kleine houtmonstertjes tot grote trollen, de creaturen bestaan er in alle maten. Soms kom je wat veel van dezelfde soorten vijanden tegen, maar dat hangt er weer vanaf of je veel in een bepaald gebied bent. Hoe het ook zijn mag, ze verslaan is nooit heel moeilijk. Eerst biedt het spel nog een beetje uitdaging. Naarmate je betere uitrusting verzamelt, wordt je avontuur er een stuk makkelijker op. Het is aangeraden om meteen de game op het moeilijkste niveau te spelen. Op die manier blijft alles spannend. Alsook de opdrachten. Met het hoofdverhaal ben je al ongeveer tien uur bezig.
De missies die je dan doet onthullen beetje bij beetje meer van je zelf gemaakt personage. Afwisseling in je doelstellingen is er zeker voldoende. Toch zou het zonde zijn om je enkel met het hoofdverhaal bezig te houden. Amalur biedt nog zoveel meer extra speeltijd door de zijmissies. Toegegeven, deze blijken niet allemaal even interessant. Regelmatig word je gevraagd om een aantal boeven om te leggen of een hoeveelheid planten te verzamelen. Zulke karweien worden achter een tijdje vervelend. Nochtans zijn er nog een hele hoop andere opgaven om je nog tientallen extra uren bezig te houden.
Aan de andere kant hadden de makers wat extra tijd mogen besteden aan de details. Zo steekt de game er grafisch niet bovenuit, het ziet er gewoon allemaal goed uit. Tevens steken her en er enkele pop-ups de kop op. Allemaal op zich niet zo erg. De personages daarentegen lijken gedateerd, de lipsynchronisatie komt niet meteen overeen met hetgeen wat ze zeggen. Dit valt ongeveer te vergelijken met de keuzes die je maakt. Je hebt immers de optie om dorpen uit te moorden.
Helaas zul je nooit in andere nederzettingen te horen krijgen dat je een immense rotzak bent. Er mag dan geen karmasysteem zijn, waar je de goedzak of de bandiet bent, toch tonen zulke voorbeelden dat er daar wat meer diepgang in mocht wezen. In totaal is dat een klein, zwart vlekje, op een groot wit laken dat soepel aanvoelt en waar je met plezier in slaapt. Met andere woorden: de technische mankementjes wegen niet zo zwaar door in vergelijking met hoeveel plezier je in Amalur kunt beleven.
Conclusie
Kingdoms of Amalur: Reckoning is een sterke RPG. Het verhaal is best interessant, mede omdat het je uitnodigt om je eigen weg uit te gaan. Het vechtsysteem hangt daaraan vast, omdat dit veel lof verdient. Aanvallen aan elkaar koppelen gaat ontzettend soepel. Alles vindt plaats in de grote, mooie en kleurrijke wereld die de moeite waard is om te verkennen. De gevechten zijn wel te makkelijk, wat jammer is. Voor een beetje meer uitdaging kun je het spel beter op de hoogste moeilijkheidgraad zetten. Buiten het hoofdverhaal nog veel meer speeltijd halen uit deze game, ondanks dat niet alle zijmissies even boeiend zijn. Technisch gezien is Amalur niet hoogstaand, voornamelijk door zijn verouderde personages en lipsynchronisatie. Op bepaalde momenten ontbreekt er tevens diepgang. Is dat zo erg? Niet zo zeer. Deze RPG is geschikt voor zowel liefhebbers van het genre als niet fanatieke spelers.