Een van de laatste genres waar je je als beginnend gamer aan wilt wagen is de shoot-em-up, ook wel liefkozend het Bullet Hell-genre genoemd. De immense hoeveelheid ammunitie die naar je toe gestuurd wordt kan enkel met de getrainde reflexen van een ervaren gamer enigszins het hoofd worden geboden. Wil je ondanks deze waarschuwing toch aan de slag met het genre? Wellicht dat Kokuga dan een mooie instapper is.
In Kokuga word je in een simulator getraind voor je toetreding tot het nationale leger. De functie die je poogt te vullen is die van tankbestuurder en dus mag je al snel achter een virtuele versie van het futuristische gevaarte kruipen.
In de toekomst rijden tanks niet meer over de grond, in plaats daarvan hebben ze een hover-aandrijving waarmee ze over het oppervlak kunnen zweven. De beweeglijkheid, en dan vooral de beperking ervan, die je bij het woord tank verwacht is daarom geheel afwezig.
Wat wel blijft is het feit dat de loop van je tank tergend traag draait. Vanwege het gebrek aan een tweede stick (Kokuga ondersteunt vreemd genoeg geen Circle Pad Pro), is gekozen om je loop te laten draaien door middel van de schouderknoppen. In het begin is het frustrerend, je hebt nooit het gevoel te kunnen manoeuvreren zoals je het graag zou willen, maar je merkt al snel dat de levels bewust zo ontworpen zijn om dit gebrek te compenseren. Niet gek, gezien Hiroshi Iuchi aan het roer van de game stond.
Fans van Bullet Hell games zullen een vreugdekreet slaken bij het lezen van deze naam, want Hiroshi is verantwoordelijk voor geweldige games als Gradius V en Ikaruga evenals Radiant Silvergun (het origineel, niet de door ons slecht ontvangen Xbox Live-versie).
Zo richting het einde van de game lijkt Hiroshi echter soms vergeten te zijn dat hij met eerder genoemde beperkingen te kampen heeft, want de term kogelregen kun je dan heel letterlijk gaan nemen. Op zo’n moment ben je blij dat je nog je deck hebt. Je deck omvat een twintigtal kaarten met daarop zaken als een schild, extra vuurkracht of snelheid. Dit deck is altijd hetzelfde, maar de volgorde waarop de kaarten in setjes van vier verschijnen varieert, waardoor je soms moet vertrouwen op stom geluk om te krijgen wat je nodig hebt. Frustrerend? Zeker, maar ook ontzettend spannend. Vooral omdat je het laatste setje van vier niet krijgt en je dus die kaart die je zo graag wilt kunt vergeten als je pech hebt.
Vóór je op dit punt komt heb je wel reeds uren en uren verspilt met het afschieten van virtuele vijanden. Kokuga lijkt relatief duur voor een downloadtitel, behalve dan dat het dit niet is. In Japan verscheen de game namelijk als retail-titel en het heeft dan ook de diepgang en duurzaamheid daarvan, ondanks het feit dat het op Tron op een laag budget lijkt. Je kunt je als fan van het genre of als iemand die het genre wil verkennen dan ook moeilijk een buil vallen aan Kokuga.
Conclusie
Met het brein achter Ikuraga en Gradius V aan hoofd van dit project kan het moeilijk anders dan dat de game in de smaak valt. Het haalt bij lange na niet de genialiteit van deze klassiekers, maar dit is ook voor een gedeelte te wijten aan de hardware waar het aan gebonden is. Toch zijn de saaie omgevingen en het gebrek aan Circle Pad Pro-ondersteuning onvergeeflijke tekortkomingen in de ontwikkeling van de game, die het spel weerhouden van een écht hoog cijfer.