Als het op gamechicks aankomt, doet bij iedereen Lara Croft wel een belletje rinkelen. Na het goede Tomb Raider: Legend moet ze weer de nodige schatten verzamelen in gevaarlijke tempels. Precies dezelfde formule dus, en het is de vraag of Lara in Underworld genoeg brokken kan maken om interessant te blijven voor de fans en het grote publiek. Het is namelijk niet de eerste keer dat ze in een dipje zit.
Tomb Raider: Underworld begint met een grote explosie in Lara’s grote villa. Omringd door een zee van vlammen moet je al klimmend de goede weg zien te vinden. Vervolgens ga je een week terug in de tijd om erachter te komen wat er allemaal aan de hand is. Op de Middellandse Zee heeft Lara een signaal opgevangen van mogelijke aanwijzingen van de Hamer van Thor, het krachtigste wapen op aarde, volgens de Noorse mythologie dan. Oude vijanden en mysterieuze zaken over de familie Croft zullen in dit verhaal terugkeren. Underworld zal dus alle vragen die na Legend zijn overgebleven beantwoorden. Het geblaat over de Noorse mythologie moet je er maar bijnemen.
De Middellandse Zee is alles behalve een frisse duik. Al vanaf het begin word je geconfronteerd met gevaarlijke haaien die jou (letterlijk) voor een lekker hapje zien. Geen probleem, want Rambo zou jaloers zijn op het wapenarsenaal die Lara bezit. Een machinegeweer, shotgun, granaat of harpoen kan je op elk moment van de missie boven halen. Om verder te raken moet Lara de ingang van de tempel openen. Tomb Raider zou Tomb Raider niet zijn als de ingang makkelijk te openen is. Met andere woorden: de gameplay van Underworld bestaat weer voornamelijk uit klim- en puzzelelementen. Gevechten zijn tot het minimum herleid, en dat is maar goed ook.
Hoewel je doorgaans op de vuist gaat met mensen, tijgers en hagedisachtige monsters, krijg je vrijwel nooit een spectaculair gevecht voorgeschoteld. Zeer vreemd, aangezien Lara over een ‘adrenaline-meter’ beschikt. Wanneer deze meter vol is, kan je de tijd tijdelijk vertragen om zo het vuurgevecht in jou voordeel te beslechten. De oliedomme AI van Underworld is meer op zijn plaats bij een circusact dan bij een serieus videospelletje. Menselijke vijanden rennen regelmatig weg voor de mevrouw Croft, en ze staan soms verbijsterd naar haar te kijken. Of ze blijven gewoon met hun rug naar je toe staan terwijl je ze net hebt getrakteerd op een kogelregen. Dieren en monsters bezitten gelukkig over iets meer intellectueel vermogen.
De waardeloze actie zul je moeten accepteren, maar de grote puzzels maken veel goed. Gigantische poorten die openen, tempels die uit de grond komen met een muziekje die de grootsheid versterken, je kent het wel. De omgevingen zijn vrij groot, zodat je regelmatig de ruimte intensief moet verkennen om dat ene object te vinden. Vaak leidt dit tot heel wat klim- en slingerwerk waarin Lara eenmaal gespecialiseerd is. Het klimmen zelf gaat vrij soepel, aangezien Lara een specifieke beweging maakt als je een sprong waagt op een balk of ander platform. Wanneer deze sprong niet mogelijk is (en je dus te pletter valt) zie je dat meteen aan de animaties. Jammer genoeg werkt de camera niet mee, alweer…
Dat de camera er niet altijd beter op wordt wanneer de speler er zelf controle over heeft, blijkt maar weer. Deze heeft namelijk vaak de vervelende gewoonte om plots van hoek te veranderen. Helemaal waardeloos is het verschijnsel in-de-omgeving-vastzittende camera. Regelmatig viel ik de afgrond in met als gevolg een stuiterende Lara. Wederom frustratie dankzij dit klassieke minpunt. Wel handig is de ‘Field Assistance’ die tips geeft aan de vastzittende speler, een stuk minder beschamend dan een walkthrough. Verder zit er een Sonarmap in de game, alleen heb je daar dan weer geen fluit aan als je het noorden kwijt bent.
Op gebied van presentatie laat Underworld ons gemengde gevoelens achter. Aan de ene kant ziet het er grafisch prima uit. De details, cutscenes en jungles mogen er zeker wezen. Ook de meeste animaties van Lara zijn goed. De bagger framerate (motorlevels als absoluut dieptepunt) en de hoeveelheid bugs verzieken echter het mooie uiterlijk. Locaties zoals Thailand zijn erg sfeervol, maar een kooi die door de grond zakt of Lara die in een muur verdwijnt zou in 2008 echt niet meer mogen. Maar ben je goed in het overzien van grote mankementen, dan ligt er een toch wel redelijk vermakelijke adventure game op je te wachten. Zo niet, ga dan niet alleen af op het uiterlijk van Lara.
Conclusie
Het is jammer dat de testers lagen te slapen, want Underworld is uiteindelijk een redelijke game geworden waar veel meer in had gezeten. Dat deze Tomb Raider niet beter is dan haar voorganger is vooral te wijten aan de slechte afwerking van Crystal Dynamics. De PS3-versie schijnt nog net iets meer last te hebben van technische problemen, maar je doet er goed aan om Tomb Raider: Underworld na de drukke periode gewoon links te laten liggen. Voor de Tomb Raider-fan is het echter een redelijke titel uit de eens zo fantastische serie.