Toen in 2016 werd aangekondigd dat een spin-off van de Professor Layton-serie, oorspronkelijk genaamd Lady Layton, een release zou krijgen op zowel 3DS als mobiele devices, waren behoorlijk wat gamers verbaasd. Hoewel Professor Layton het zielenkindje is van Level-5 en de studio geen second party developer van Nintendo is, was de exclusiviteit van de Layton-serie op Nintendo-handhelds een ongeschreven regel. Lady Layton brak deze regel niet enkel, maar kwam ook maanden eerder op iOS en Android uit, dan op de 3DS. Na het spelen van de game is het echter niet moeilijk om te zien waarom.
Bij een spin-off denk je normaal gesproken aan een bestaande franchise die een ander pad gaat verkennen dan waar het groot mee is geworden. Denk aan Pokémon in een fighting game, Mario’s vele sportactiviteiten en de music game van Hyperdimension Neptunia. Lady Layton blijft echter heel dicht bij de hoofdserie. Katriëlle, de titulaire Lady Layton en dochter van Hershel Layton, is namelijk al net zo’n puzzelwonder als haar vader. Maar daar houden de overeenkomsten ook wel op.
Een nieuw verhaal
Waar Professor Layton graag de mysteries van het verleden onderzoekt en als gevolg een gerenommeerd archeoloog werd, daar heeft Katriëlle haar ogen op het heden gericht. Als een privédetective opent ze een nieuwe zaak in de straten van Londen, waar ze binnen enkele minuten al bezoek krijgt van haar eerste cliënt: een pratende hond.
Nu is een pratend dier natuurlijk de perfecte manier om een groots verhaal over mystieke krachten, zwarte magie of duistere experimenten in te luiden, vooral wanneer het gecombineerd wordt met geheugenverlies; ware het niet dat dit plotpunt al heel snel naar de achtergrond wordt gedrukt. De naam Layton is nog altijd populair bij de politie en dus wordt de jonge speurneus voortdurend door de lokale ordehandhavers opgeroepen om te helpen bij hun onderzoeken, waardoor de zaak van de pratende hond voortdurend vooruit wordt geschoven. Je hebt het overigens niet verkeerd gelezen, het is inderdaad onderzoeken. In Lady Layton krijgen we namelijk niet één groot verhaal voorgeschoteld.
Een snelle snack
Het is op dit front dat het enige noemenswaardige verschil tussen Professor Layton en Lady Layton zich aandient: het publiek. Professor Layton-games zijn gigantische mysterieuze avonturen vol intriges, waar je als speler eens goed voor gaat zitten. Lady Layton is echter een snelle snack die je zo nu en dan nuttigt en gebouwd is op speelsessies van een drie kwartier á een uur, pakweg de tijd dat een enkel onderzoek je kost. Het een is niet per definitie beter dan de ander, maar de gamer die een avond reserveert om uitgebreid te gaan puzzelen zal niet per se dezelfde zijn als iemand die in de trein zijn smartphone of 3DS erbij pakt voor een snel potje Lady Layton.
Overigens gaat bovenstaand argument enkel op wanneer het verhaal een belangrijke reden voor je is om Layton-games te spelen. Katriëlle’s avonturen zijn simpelweg te kort om de diepgang, de plottwists en het drama dat we van de serie gewend op je scherm te toveren, met name omdat de rode draad die ze verbindt dunner is dan vislijn. Persoonlijk vond ik dan ook slechts een kwart van de cases daadwerkelijk interessant om te volgen, hetgeen een nogal sober percentage is. De rest van de zaken die je onderzoekt zijn cliché, voorspelbaar of gewoonweg niet boeiend. Ik kan eerlijk zeggen dat ik enkel in de laatste vijf minuten van de game daadwerkelijk emotioneel geïnvesteerd was in het verhaal van Lady Layton, wat voor een groot deel te wijten was aan het feit dat de Professor toen ter sprake kwam. Maar zoals gezegd maakt dat enkel uit als je de games voor het verhaal speelt.
Verbasterde vertaling
Wat de beleving hoe dan ook niet ten goede komt, is de… minder dan optimale vertaling van de game. Zowel de nasynchronisatie als de vertaling laat regelmatig steken vallen, hetgeen met name in het begin van de game voor storende taalfouten zorgt. Een woord dat in een zin ontbreekt bijvoorbeeld of een uitleg van een puzzel die niet goed de lading dekt.
Maar zelfs in reguliere gameplay, wanneer je locaties onderzoekt met je touchscreen en tegen de typisch Layton-esk vreemde personages praat, valt te merken dat het vertaalteam lang niet alles eruit heeft gehaald wat erin zit. Sherl (de pratende hond) klinkt bijvoorbeeld op geen enkel moment overtuigend, terwijl assistent Monty spot-on lijkt te zijn. Het niveau is dan ook nogal wisselend.
Veel woordkeuzes, hoewel grammaticaal niet incorrect, passen niet bij het karakter of de context of hadden simpelweg betere alternatieven. En waarom zitten we überhaupt vast aan Nederlands? Geef me gewoon Japans of tenminste Engels, aangezien meerdere puzzels toch al begrip van die taal vereisen!
Thinking cap
Speel je de puzzelgames van Level-5 daadwerkelijk voor de puzzels? Dan zal je Lady Layton eigenlijk zonder twijfel leuk gaan vinden. De typische eigenzinnige, maar toch vaak goed gevonden, puzzels van Lady Layton doen geenszins onder aan die van haar vader en duiken te pas en te onpas op. En volgens traditie vereisen ze niet enkel inzicht en oplossend vermogen van spelers, maar ook dat ze out of the box denken, al gaat het soms wel wat ver. Een paar antwoorden zweefden namelijk ergens zo rond de achtste maan van Jupiter. Dit was echter de uitzondering, niet de regel.
Met ruim honderdzeventig puzzels én de gebruikelijke minigames zal Lady Layton geruime tijd een goede gastvrouw kunnen zijn, hoewel de mensen die zich bij het verhaal houden wel na een uur of elf kunnen uitklokken. Of dat voldoende is voor je geld, dat moet je zelf bepalen.
Conclusie
Katriëlle kan zich als het op puzzels aankomt ongetwijfeld meten met de kunsten van haar vader en zijn zeven games, maar op alle andere gebieden heeft ze nog niet genoeg om op tafel te leggen. De in hoofdstukken verdeelde verhaalvertelling komt de beleving van de speler niet ten goede, vooral omdat de meeste zaken met een sisser aflopen. Dit probleem wordt versterkt door een ondermaatse Nederlandstalige lokalisatie en het feit dat belangrijke plotpunten geïntroduceerd en daarna genegeerd worden voor de rest van de game.