Ik staar wat wezenloos naar de aftiteling. Dit was het. Ik heb je beter leren kennen en in korte tijd een hele intense band met je op mogen bouwen, maar nu neem ik afscheid. Het gebeurt niet vaak dat een hoofdpersonage aanvoelt als een dierbare vriend om wie ik echt geef. Het is Deck Nine gelukt met jou. Alex Chen, wat heb je met me gedaan?!
Life is Strange pakt ditmaal de draad non-episodisch op. In het nieuwe deel met de subtitel True Colors krijgen we in vijf volledig inbegrepen afleveringen een deel van Alex Chen’s leven mee. Na een aantal jaar gescheiden te zijn geweest van haar broer Gabe, is er weer contact. Alex zoekt hem op in het valleidorpje Haven, waar hij zijn leven enigszins op de rit heeft. Al snel zullen de wegen van broer en zus voor eeuwig scheiden als het noodlot toeslaat.
Haven
Het plaatsje Haven is er één van gemoedelijkheid. Ons kent ons. Niemand maakt zich druk om de plaatselijke dronkaard. In de platenzaak wordt ook lokale radio gemaakt en de barkeeper is de vriendelijke dorpsvader die omkijkt naar zijn naaste. Een warm bad voor zowel Alex als de speler, die de gelegenheid krijgt om iedereen rustig te ontmoeten en in het hart te sluiten. In de aanloop naar dit deel toe werd er gesproken over een open wereld. Dit klopt wellicht op definitieniveau maar bestaat slechts uit een paar locaties waar je vrij en onaangekondigd naar binnen kan wandelen. Deze zijn op één hand te tellen. De spelwereld mag dan klein zijn, de vormgeving is prachtig en de schaalgrootte zorgt er al snel voor dat je ook als speler een beetje thuishoort in Haven.
Zoals in alle eerdere delen draait ook deze game niet alleen om het hoofdpersonage, maar ook om de daarbij behorende gave, waarmee deze levens ingrijpend kan veranderen. Alex Chen is in staat om emoties van anderen te zien als gekleurde aura’s en te lezen. Hiermee wordt het uiterlijk vertoon vervangen door innerlijke strijd. Een te heftige emotie kan ertoe leiden dat Alex deze overneemt en daadwerkelijk de wereld ervaart en ziet, zoals de ander deze ziet. Noem het gerust bovennatuurlijke empathie. Waar men in het begin grote gevolgen voor Alex toont, blijven deze later veelal achterwege. De gave wordt minder gebruikt voor het opbouwen van spanningsvolle elementen maar dient meer als middel om personages verder uit te diepen en zaken in beweging te zetten.
Alex
Net als in voorgaande delen bevat de game weer enkele zware onderwerpen waar je doorheen moet. Ditmaal is de afwisseling tussen lichtere en zwaardere momenten goed in balans. Ja, er worden thema’s aangetikt die soms heel dichtbij kunnen komen maar ondertussen ben je ook bezig met het opbouwen van je leven in een nieuwe omgeving. Met name halverwege de game wordt bijna een volledig hoofdstuk ingeruimd voor een luchtige afwisseling waarmee de zwaardere kost even op de achtergrond komt te staan. Het zorgt ervoor dat men niet alleen op je hart gaat staan maar er ook binnendringt.
De pacing van True Colors is over de gehele linie sowieso wat trager. Impactvolle zaken krijgen de verstilling die ze verdienen en ook wordt de ruimte genomen en geboden om af en toe gewoon even stil te staan. De cameravoering zit af en toe dicht op de huid, waarbij de gezichtsanimaties boekdelen spreken. Er is net zoveel aandacht voor details en het innerlijke gevoel dan voor de gebeurtenissen. Een groot compliment ook voor de gezichtsanimatie. Een empathische speler heeft geen superkrachten nodig om te zien hoe de personages zich voelen. Ook de cliffhangers bevatten niet de grote schok die voorgaande delen hadden. Ze hoeven spelers niet meer maanden zoet te houden tot de nieuwe aflevering verschijnt.
De rest
Het spel is kort, na tien uur heb je waarschijnlijk het einde wel gezien en rolt de aftiteling je huiskamer binnen. Het zijn tien uur die je met wisselende emoties doorkomt, maar je wel kennis laten maken met één van de meest indringende vrouwelijke personages die ik heb mogen leren kennen binnen mijn hobby: Alex Chen. Het verhaal valt of staat bij je affectie met haar en haar leven. Dit is een groot risico in verhaalvertelling. Waar Maxime Chloë had en de broeders Diaz een reis aflegden, blijft Alex zoekende naar haar leven binnen een kleine dorpsgemeenschap. Het is knap dat een ongemakkelijke en veelgebruikte glimlach en over de top-gekdoenerij niks af kon doen aan de connectie die ik met haar voelde.
Die band is nodig omdat het verhaal qua gebeurtenissen pas laat in een hogere versnelling gaat. Ook zijn de meeste keuzes die je moet maken niet wereldschokkend en volgt hieruit doorgaans ook niet de impact die eerdere delen ons voorschotelden. Sterker nog, sommige keuzes voelden erg opgedrongen aan. Niet omdat de ontwikkelaar wilde dat je hiervoor zou kiezen maar omdat het beter bij Alex paste. Verder valt er nog op af te dingen dat de game grafisch niet volledig geoptimaliseerd was. Sommige textures laadden later in en een paar keer verscheen er kort een klein groen/zwart vlak op het scherm. Daarbij wil ik aantekenen dat de game gespeeld is op een Xbox Series S.
Conclusie
Kortom: Life is Strange kiest een persoonlijker verhaal met True Colors en hiermee wordt niet het verhaalverloop maar het personage memorabel. Alex Chen komt heel dichtbij. Een gedurfde stap die enorm goed uitpakt en dit deel ondanks zijn korte duur boven het origineel verheft.