Het komt wel eens voor dat mensen Mario of Zelda kinderachtig noemen. Toch zijn dit games die vrijwel iedere gamer graag speelt en daarom verwijs ik de mensen die het kinderachtig noemen direct naar een gesticht. Ze hebben gewoon niet gelijk, want achter het kleurrijke jasje zit vaak erg diepgaande gameplay. Nu heb ik laatst een game gespeeld die echt kinderachtig is en waarvoor iedereen me best mag uitlachen. Het gaat hier om My Litltest Petshop. Iedereen, behalve kinderen onder de tien of ouders en grootouders met (klein)kinderen onder de tien jaar, mag direct stoppen met lezen. Zij zullen namelijk hun heil niet vinden in het spelen van My Littlest Petshop, maar kinderen onder de tien jaar vinden het wellicht geweldig, getuige de speelsessie van mijn kleine neefjes en nichtje die ik heb bijgewoond.
Wat is My Littlest Petshop eigenlijk? Het is een spel waarin je beschikt over een tuin. In die tuin ontvang je allerlei dieren en het zullen er gaandeweg het spel steeds meer worden. Met die beestjes kun je in de tuin allerlei dingen doen, zoals het spelen van spelletjes en het verdienen van kibbels. Daarnaast kun je de beestjes ook aankleden en voorzien van diverse accessoires. De spelletjes variëren van het blazen van bellen tot het meebewegen op een ritmische game. Allemaal erg leuk, maar je moet wel een jaar of acht zijn, of net als ik je verstand op die van iemand van acht kunnen zetten. Enfin, mijn neefjes en mijn nichtje, respectievelijk tien, acht en acht jaar oud vonden het helemaal geweldig.
Omdat het spel voor de wat oudere gamer echt een drama is, is het moeilijk om objectief te blijven. Gelukkig kijken kinderen dwars door de vele gebreken van de game heen. Zo is de besturing namelijk om te huilen. Je bestuurt het spelletje namelijk met enkel de Wii-remote. Waarom dat zo is, is me een volledig raadsel. Je houdt het apparaat verticaal vast en gebruikt het D-pad om te bewegen. Als er een knop ongelukkig op de Wii-remote zit, is het de D-pad, mijns inziens. De ontwikkelaar dacht daar in ieder geval anders over en heeft toch voor deze uitwerking gekozen. Besturing met de Nunchuk was vele malen fijner geweest. Verder zijn de minigames te besturen door de bewegingsgevoeligheid. Zo zul je dus bijvoorbeeld door te kantelen, kunnen balanceren op een grote bal.
Grafisch gezien ziet de game er uit als een titel die in het begin stadium op de Gamecube is uitgekomen. Het oogt allemaal wat leeg en karig. Toch is het voor kinderen allemaal ontzettend leuk en aardig. Want zeg nou zelf: Welk kind van acht wil er nu niet met lieve konijntjes met grote waterige oogjes spelen. En wat te denken van de schattige ijsbeer. Qua kleurenpallet is het ook wel leuk voor de kids. Die zijn immers visueel ingesteld en houden van mooie kleuren. Op het gebied van audio kan ik ook maar één ding concluderen: het is kindvriendelijk.
Conclusie
My Littlest Petshop is een game geworden die geschikt is voor de allerjongsten onder ons gamers. Kinderen boven de tien kunnen al met games overweg van een hoger niveau. De simpliciteit, de kleurrijke graphics en het schattige uiterlijk van de game zullen ongetwijfeld in de smaak vallen bij de kids. De besturing laat echter te wensen over en kan kinderen op jonge leeftijd al RSI geven. Een aardige game enkel voor de kids en voor niemand anders.