De grote winnaar van wijlen THQ’s opheffingsveiling was zonder twijfel uitgever Nordic Games, ondertussen omgevormd tot THQ Nordic. Het bedrijf verkreeg voor een relatief klein bedrag 33 licenties, waaronder Darksiders, Red Faction, de Blob en Destroy all Humans. Met het overgrote deel van deze licenties hebben ze sindsdien nog maar weinig nieuws gedaan, maar ondertussen verdient de uitgever goud geld met ports naar de nieuwe consoles. Lock’s Quest is daar het jongste voorbeeld van.
Dat Lock’s Quest een tweede kans wordt gegund is ergens niet gek. Toen de game negen jaar geleden verscheen, werd hij goed ontvangen door de pers. Commercieel succes bleef desondanks echter uit. Er zijn dus een hoop gamers die dit ogenschijnlijke pareltje tussen de zwijnen niet hebben zien liggen. Met een release op Steam, PlayStation Network en Xbox Live heeft THQ Nordic echter drie kansen om de game alsnog in de spotlights te zetten.
Sterker dan zandkastelen
In Lock’s Quest kruipen we in de huid van Lock, een puber die woonachtig is in een afgelegen dorpje met zijn zusje en grootvader, van wie je leert hoe je een archineer kunt worden, een soort kruising tussen een architect en een ingenieur. Of je grootvader een goede leraar is moet blijken, want vandaag is de dag dat je voor het eerst alleen een klus mag klaren.
Je grootvader stuurt jou, samen met je zuster Emi, op pad om dijken te bouwen om het dorp te beschermen; een routinetaak die je de basismechanieken van de game leert. En die ga je nodig hebben, want enkele minuten later zijn golven de minste van je zorgen.
In het verleden was het land waarin Lock’s Quest zich afspeelt namelijk verwikkeld in een burgeroorlog tussen de archineers en de Clockworks, een soort zelfdenkende robots die door archineers zijn gemaakt. Ik laat je drie keer raden wie nu terug zijn!
Tower defense
Zoals je kan verwachten is één kersverse archineer niet voldoende om zich staande te houden tegen een volledig Clockwork-leger. Daarom is het ook maar goed dat je dat niet hoeft. Door Source, een speciale grondstof, te benutten, kun je namelijk uit het niets muren, vallen en kanonnen tevoorschijn toveren om je te beschermen. Elk gevecht begint dan ook met een bouwfase, waarin je kort de tijd krijgt om je verdediging voor te bereiden. Het is hier dat Lock’s Quest de eerste tekenen begint te vertonen van een middelmatige port.
In de originele versie van de game op de DS speelde het bouwen zich af op het touchscreen, waar je met de stylus razendsnel onderdelen kon plaatsen en verslepen. Met een controller gaat dit echter niet zo vlot, zelfs met de vernieuwde besturing en interface, waardoor je frustrerend vaak in tijdsnood komt en je doordachte plan in het water valt. En omdat een simpele retry- of restart-optie volledig ontbreekt, stort je jezelf daarom dan maar midden in de vijandelijke linie in de hoop hier een snelle dood te vinden.
Eens je dit euvel hebt overwonnen en het gevecht daadwerkelijk begint, ben je vooral bezig met over het slagveld rennen. Verslagen Clockworks laten Source achter die je kunt gebruiken om tussen golven door je verdediging te verstevigen, muren en kanonnen moeten gerepareerd worden en je kunt ook persoonlijk de Clockwork te lijf gaan, al is dat niet te adviseren vanwege het feit dat je achter bijna alles vast kunt komen te zitten en jezelf kwijt kunt raken omdat de camera niet gedraaid kan worden. Op de Nintendo DS was dat nog te bedekken met de mantel van liefde, maar op de nieuwste generatie consoles kunnen dergelijke overduidelijke technische tekortkomingen echt niet meer door de beugel. Gevechten duren gelukkig niet erg lang, meestal twee á drie minuten, maar voelen door de stressvolle en hectische aard van de gameplay veel langer, waardoor bovenstaande problemen op den duur heel erg op de zenuwen kunnen gaan werken.
Van A tot Z
Dat Lock’s Quest de nodige problemen heeft valt niet te ontkennen, maar hetzelfde kan gezegd worden van de funfactor van de game. De beperkingen en tekortkomingen van deze gepixeleerde Tower Defense-game wennen naarmate je verder in de game komt en ermee leert omgaan. En dan pas kan je de game waarderen voor wat het is. Natuurlijk zullen de momenten waarop je de game vervloekt blijven, met name wanneer de moeilijkheidsgraad weer eens zonder aanwijsbare reden een piek laat zien, maar deze worden overschaduwd door de momenten waarop de game van THQ Nordic zich toont als een heerlijk uitdagende, hectische kijk op het genre.
Spijtig genoeg zullen veel gamers echter al voor dit punt afhaken. De eerste levels zijn namelijk enkele van de lastigste en het verhaal is te oppervlakkig om als motivatie te dienen om echt moeite te willen doen. Enkel zij die een uitdaging zoeken zullen daarom blijven hangen. Die groep kan zijn lol echter wel op, want met honderd levels én een survival mode kun je heel wat uurtjes zoet zijn met de game.
Conclusie
Lock’s Quest verdiende allicht een beter lot dan dat DS-versie beschoren is, maar deze rerelease is absoluut niet de oplossing. De besturing is stijfjes, de technische problemen zijn talrijk en de game is in het begin vaak te frustrerend om leuk te zijn. Naarmate het verhaal vordert neemt dit allemaal af, met name door gewenning, maar een hoop van de schade is dan al gedaan. Doorbijters kunnen best een leuke game vinden in Lock’s Quest, maar voor dit geld zijn vele betere alternatieven beschikbaar.