Als je een game voorgeschoteld krijgt met een cheerleader in de hoofdrol, dan zul je snel denken dat het foute boel is. Als die cheerleader dan ook nog eens het hoofd van haar vriendje als sleutelhanger bij zich draagt en een kettingzaag hanteert om zombies met de grond gelijk te maken, dan wordt het helemaal spannend. Juist deze ingrediënten vormen het recept voor Suda 51’s nieuwste game: Lollipop Chainsaw. De enige vraag die ons nog rest is:’ Is deze game goed fout of fout fout?
Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik best wel naar deze game uitgekeken heb en ook blij was toen ik m in ontvangst mocht nemen. Al eerder speelde ik games van Suda 51, waarvan Killer 7 degene is die me het meest bij is gebleven, in zeer positieve zin welteverstaan. Al deze games waren apart, maar juist die apartheid zorgde ervoor dat ze erg vermakelijk waren. Lollipop Chainsaw is ook apart en ook hier geldt dat het erg vermakelijk is.
Het verhaal in het spel heeft niet erg veel om het lijf. De poort van de ‘Rotten World’ wordt geopend, waardoor er opeens honderden zombies de schoolcampus van hoofdpersonage en zombiejaagster Julliet komen bezoeken. Het enige waarnaar zij op zoek zijn is dood en verderf en daar moet jij een stokje voor steken. Het verhaal kenmerkt zich door de humor die absoluut niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Zelf heb ik enkele keren moeten lachen, maar meestal was het gewoon te flauw en te simpel. Het lag er te dik bovenop.
Het spel is op een ogenschijnlijke goedkope manier vormgegeven. De graphics zijn deels cell-shaded en de omgevingen zijn absoluut niet gedetailleerd en lijken zelfs verouderd. Je zou kunnen zeggen dat het spel er gewoon lelijk uitziet, maar ik kreeg de indruk dat het bewust op deze manier getekend is. Het past namelijk perfect bij de B-filmachtige sfeer die het spel kent. De snoeiharde rockmuziek en de ‘Lollipop’ theme song passen ook perfect bij dit über foute spel.
Lollipop Chainsaw laat je de schoolcampus en de nabij gelegen omgevingen verkennen met Julliet. Ze heeft vanaf de start van de game een kettingzaag tot haar beschikking, waarmee je het gros van de game zombies zult afslachten. Gaandeweg verdien je medailles, waarmee je upgrades, moves, kledij en muziek kunt aanschaffen. Je arsenaal aan moves en combo’s wordt steeds groter, waardoor de gameplay toch fris blijft tijdens de pak m beet zes uur die je met het spel zoet bent.
Afwisseling is er ook in de vorm van geïntegreerde minigames. Echter hebben deze dezelfde kuurtjes als die in Suda’s eerdere game No More Heroes: ze slaan helemaal nergens op. In No More Heroes moest je bijvoorbeeld katten vangen en in Lollipop Chainsaw speel je Zombie Basketball of Zombie Baseball. Bij het basketballen moet je bijvoorbeeld een achterstand van vijftig punten wegwerken door zombies te onthoofden. De hoofden vliegen automatisch naar de basket, maar kunnen nog tegengehouden worden door de verdedigende zombies. Ik had liever wat extra moves en wat extra levels gehad.
Conclusie
Ondanks dat deze game zijn mankementen kent en ongelofelijk fout oogt en klinkt, heeft het me toch bijzonder goed weten te vermaken. For the time being althans, want het spel is niet bepaald lang. De minigames zorgen voor afwisseling waarop we niet staan te wachten, maar de hoofdmoot van de game speelt gewoon erg lekker. Ik houd het er dus op dat de game meer naar goed fout neigt.