Voor mijzelf heb ik al iets heel paradoxaals ontdekt aan dit spel. Het werkt niet als ik dit lange tijd achter elkaar speel, maar wegleggen is tegelijkertijd de roep blijven voelen om het toch nog eens te proberen. Loop Hero is in alle opzichten een aparte RPG/roguelite, waarvan ik oprecht niet weet wat ik ervan vindt. Hier hoop ik al schrijvende achter en vooral ook uit te komen. Het is alsof ik de gok neem om nog één volle ronde te wandelen, zonder te weten of ik het heelhuids ga redden.
Ik zei het hierboven al. Loop Hero is één van de meest vreemde roguelites die ik gespeeld heb. Je karakter loopt ronde na ronde langs een vooraf opgesteld pad. Het lopen maar vooral ook het vechten gebeurt volautomatisch zonder enige invloed. Tijdens deze rondes versla je vijanden, waarmee je betere gear kunt verkrijgen, maar waarmee je ook tegels verdient die je strategisch kunt plaatsen in de spelwereld om deze weer wat rijker te maken. Elke tegel heeft een effect op de alsmaar lopende held. Bergen en weides vullen je gezondheid aan, straatverlichting maakt de kans op gevechten kleiner en vuurtorens zorgen dat je sneller doorloopt. Uiteindelijk wil je sterker worden, dus zul je ook vijanden langs het pad moeten brengen, zodat je deze kan verslaan voor een betere uitrusting.
Keuzes
Hier begint de eerste balans zich af te tekenen. Het pad is semi-cirkelvormig en zal de speler keer op keer langs dezelfde punten leiden. Elke keer dat je de cirkel rond bent gegaan worden vijanden in zijn algemeenheid sterker. Plaats je er te veel in het begin, dan vergroot je de kans op goede tegels en uitrusting maar je verhoogt ook de kans om een paar rondes later het loodje te leggen. Plaats je er te weinig, dan kom je wellicht nog even goed mee maar maak je te weinig progressie om het uiteindelijke baasgevecht te bereiken. De balans vinden tussen wat je aankan en aan wil gaan, is een interessante.
Daar voegt de game ook nog een meta-aspect aan toe. Na elke ronde ben je bezig om een kamp op te bouwen. Grondstoffen die je verzamelt tijdens de spelrondes (expedities) gebruik je hier om je kamp verder uit te bouwen. Hierdoor verkrijg je weer nieuwe tegels, twee extra karakters en vaardigheden die je zullen helpen verder richting de eindbaas te komen. In dit gedeelte dient een eerste kanttekening zich aan, want de game legt in eerste instantie niet uit hoe je bepaalde grondstoffen kunt verkrijgen. Zo kwam ik er door Google te gebruiken pas achter dat ik scrap metal kon verkrijgen door uitrusting niet te gebruiken, waardoor deze verdwijnt als er teveel uitrusting is. Andere grondstoffen krijg je met name weer als je bepaalde omgevingen aan je weg toevoegt met bijbehorende vijanden. Dit geeft tijdens je expedities nog een extra doel mee.
Kennis
Zover klinkt het allemaal heel interessant en dat is het in zekere zin ook. Ondanks het feit dat je veel dingen zelf moet uitvinden of opzoeken, barst de game wel van keuzes die je continu zult moeten maken. Tegels kunnen elkaar versterken of verzwakken en voegen daarmee nieuwe elementen toe aan je lus. Op welke manier breid je jouw held uit? Welke statistieken gaan hem helpen om nu toch echt verder te komen? En de belangrijkste keuze van allemaal: zodra je een ronde op het veld hebt voltooid kan je kiezen om te stoppen of nog een ronde te lopen. Stop je bij je kamp, dan behoud je alle ingezamelde grondstoffen, loop je door dan neem je een risico dat je maar 60% of zelfs 30% mee kan nemen.
Het gebeurt zelden dat ik vier alinea’s moet gebruiken om het principe van een game enigzins uit te leggen. Maar Loop Hero doet zelf erg weinig moeite om zich te verklaren en vraagt enig doorzettingsvermogen om die klik te vinden. Als de klik er eenmaal is, dan openbaart zich even een briljante game die continu om afwegingen vraagt en je met spanning laat toekijken of je karakter jouw inschattingen waar kan maken. Alleen dat briljante aspect vervalt ook langzaam in de monotonie die het geheel ook met zich meebrengt. In principe speelt elke expeditie redelijk hetzelfde. Je kunt kiezen voor een ander soort build om verder te komen en dat herbergt een zekere soort spanning, maar uiteindelijk doe je niet veel anders dan de ronde ervoor. Je selecteert en verplaatst tegels en gebruikt hun geheimen, zodra je deze kent maar uiteindelijk zul je ook hier bepaalde routines ontwikkelen die niet snel doorbroken worden. Kies je een build gericht op het beschadigen van iedereen, maar moet je uiteindelijk vooral veel tegenaanval voeren dan kan je op elk moment nog besluiten om andere gear aan te trekken. Deze game laat zich niet uren aan één stuk spelen, althans, niet door mij.
En verveling
En toch, zoals ik al in de inleiding omschreef, doet de game iets nieuws. Je kunt er niet omheen dat een zekere sleetsheid zich meester van de speler gaat maken maar die speler blijft de game, als deze de klik maakt, wel oppakken om steeds een stukje verder te komen. Hij onderwerpt zich aan een grind die maar niet lijkt te stoppen en steeds net genoeg voldoening geeft om nog één keer het pad te bewandelen. Helemaal als je het internet afstruint op strategieën en tactieken, ontdek je dat er onder die letterlijke herhaling een heel complex scala aan systemen schuil gaat. Dit maakt de game regelmatig tussen de speelsessies door intrigerender dan de uiteindelijke speeluren zelf.
Verhaaltechnisch doet de game wat het moet doen om de gameplay-mechanismen te verklaren. De held ontwaakt in een wereld waar elke actieve herinnering aan ontbreekt en het is aan hem om de wereld middels zijn herinneringen (de tegels) weer op te bouwen. Bij elke kampuitbreiding ontmoet je personages met wie er korte en prettig leesbare dialogen zijn. Grafisch brengt de game je terug naar midden jaren tachtig. Waarom hiervoor gekozen is, is mij een raadsel. Het werkt en legt de focus op de uiteindelijke gameplay maar is tevens een stijl die een hoop spelers zou kunnen afschrikken.
Switch
Genoeg over Loop Hero, een game die ik graag al eerder gespeeld had maar nu pas uitkomt op het platform waar deze mijns inziens het meest tot zijn recht kan komen: de Switch. Het wegleggen en oppakken kan letterlijk worden beoefend als de game in handheldmodus gespeeld wordt. Op het kleine scherm weet dit spel zich goed staande te houden en ook de besturing is vrij intuïtief. Met een druk op de Y-knop pauzeer je het wandelen van je held waarna je met respectievelijk ZL (voor de tegels) of ZR (voor de uitrusting) wijzigingen kan aanbrengen. Helaas kwam ik in het kampmenu af en toe een foutmelding tegen die mij teruggooide naar het HOME-screen van de Switch en kon ik op een gegeven moment een expeditie starten in een leven dat nog niet was vrijgespeeld. Het maakte de game geenszins onspeelbaar maar voelde slordig aan.
Maar wat vind ik nou uiteindelijk zelf van deze game? Het is ongelooflijk ingewikkeld om hier een goed antwoord op te geven. De game balanceert tijdens het passief klikken naar een zes toe maar weet zich door sommige ontdekkingen opeens weer richting een acht te katapulteren. Uiteindelijk zal ik de game daardoor belonen met een zeven, al geef ik hem daarmee te veel en te weinig eer en dat ook nog eens tegelijkertijd.
Conclusie
Loop Hero is één van de raarste games die ik gespeeld heb dit jaar. Het principe spreekt aan, nodigt uit maar kan ook snel in verveling vervallen. De game ontbeert vooral in het begin de nodige uitleg, die hard nodig is om zichzelf staande te houden. Toch kom je niet los van de lus die je aantrekt en afstoot. Loop Hero is één van de raarste games die ik gespeeld heb dit jaar. Het principe…