Vertrouwen is een gevaarlijk iets. Iemand die je vertrouwt kan je bijstaan in moeilijke tijden, een steunpilaar zijn of je simpelweg tot rust brengen op het moment dat je het gevoel hebt alleen te zijn. Maar als dat vertrouwen verraden wordt is er maar weinig dat pijnlijker is. Dus wat doe je in een situatie waarin je weet waar dat je verraden wordt, maar niet door wie?
Dat is de opzet van Lost Dimension, een nieuwe TRPG van uitgever NIS America. Hierin wordt de wereld bedreigd door een man genaamd The End, die dreigt om de wereld op te blazen in dertien dagen. Lachwekkend, tot je te horen krijgt dat de halve wereld al door zijn toedoen in puin ligt. En dus sturen de Verenigde Naties een team van elf mensen met bovennatuurlijke krachten naar de basis van The End in een laatste poging hem een halt toe te roepen.
Niet volgens plan
De missie van dit eliteteam, genaamd S.E.A.L.E.D., komt echter in gevaar wanneer de normale soldaten worden buitengesloten en de elf begaafde mensen vast zitten in het leeuwenhol. Al snel blijkt dat er wel meer niet in de haak is. De leden van S.E.A.L.E.D. kunnen zich hun missie nog herinneren, net als hun jeugd en hoe hun krachten te gebruiken. Geen van hun kan zich echter elkaar herinneren en hoe ze in The Pillar, de thuisbasis van The End, terecht zijn gekomen. En zo wordt de mensheid haar laatste hoop gereduceerd van een eliteteam tot een groepje mensen op dezelfde plek die niets van teamwork weten.
Tot overmaat van ramp verschijnt The End voor jullie en vertelt dat er zich een verrader onder jullie rangen verschuilt. Het is natuurlijk nooit verstandig naar de vijand te luisteren, maar zonder geheugen en enig opgebouwd vertrouwen binnen het team groeit de onrust al snel, tot het onvermijdelijke punt dat dit explodeert.
Een game in een game
Het spelletje ‘’zoek de verrader’’ is het unique selling point waar Lost Dimension mee wordt aangeprezen. Door missies te voltooien kan jouw karakter, een jongeman genaamd Sho, namelijk glimpen opvangen van de gedachten van de andere teamleden die deelnamen aan de missie. Je ziet echter niet welke gedachte bij welke deelnemer hoort, waardoor je een eliminatiespelletje krijgt waarbij je meerdere combinaties van teamgenoten moet uitproberen om de verrader te vinden. Alleen is dat zo simpel nog niet.
Negatieve gedachten betekenen namelijk nog niet direct dat iemand je een mes in de rug wilt steken en je moet dus niet enkel vinden wie dergelijke gedachten heeft, maar ook nog welke van deze personen zo ver wilt gaan dat hij of zij zich bij The End aansluit. Natuurlijk zijn er altijd spelbrekers die een walkthrough erbij gaan pakken, alleen gaan die ditmaal hard op hun neus vallen. De verraders die door het verhaal heen ontstaan zijn namelijk bij elke speelsessie willekeurig bepaald.
Een benarde positie
De oplettende lezer zal zijn opgevallen dat ik in de laatste zin in meervoud sprak, en dat heeft alles te maken met de manier waarop de game is opgezet. The Pillar die je dient te doorkruisen heeft namelijk meerdere verdiepingen, welke hun deuren alleen openen wanneer je een van je teamleden opoffert. Dit zorgt voor de nodige chaos binnen de groep en katten in het nauw maken rare sprongen, terwijl soldaten in het nauw proberen te overleven, met of zonder elkaar.
Ideaal gezien open je elk van de paden door een van de verraders op te offeren, maar je kunt het natuurlijk altijd mis hebben, en dat gaat je vanzelf duur komen te staan. Tussendoor babbelen met je teamleden om een idee van hun persoonlijkheid en drijfveer te krijgen kan je dan ook goed op weg kan helpen, al kan het heel zwaar vallen als een karakter waar je aan gehecht bent geraakt op je lijstje van verdachten komt te staan door het proces van eliminatie. Mocht je desondanks toch nog twijfels hebben, dan kun je je altijd nog beroepen op Sho’s speciale gave, die je een kijkje laat nemen in het onderbewustzijn van een van je teamleden. Hiervoor heb je wel visual points nodig, welke je in beperkte mate kunt verdienen door missies door te spelen.
Wij trekken ten strijde
Deze missies heb ik al meerdere keren aangehaald en vormen in wezen de kern van de gameplay. Want hoewel je altijd bezig bent naar het zoeken naar verraders, moet je ook The Pillar beklimmen en de wereld bevrijden van The End. Die is echter niet van plan je rustig naar boven te laten wandelen. Er moet dan ook heel wat afgevochten worden in Lost Dimension. En dat doen we in goede ouderwetse turn-based TRPG-stijl.
Aan de start van elke missie mag je vijf teamleden uitkiezen die je vergezellen. Een kaart geeft je een generale indruk van het veld en van de tegenstand die je kan verwachten en het is aan jou om de juiste mensen op de juiste plek te zetten. Aangezien elk lid van S.E.A.L.E.D. zijn eigen specialiteit, bereik en wapen heeft kan de start line-up een wereld van verschil betekenen in het heetst van de strijd. En terwijl je dat doet moet je nog altijd de mogelijke verrader(s) in het achterhoofd houden én wordt met elke vloer je groep weer een stukje kleiner. Gelukkig gaan krachten niet verloren, want de gave van een overleden teamgenoot kan worden overgeheveld naar de nabestaanden.
Eens op het strijdveld aangekomen is dit echter niet meer van belang. Dan is het simpelweg een kwestie van overleven. Je karakters mogen beurtelings hun moves uitvoeren en kunnen daarbij binnen een bepaald gebied vrij bewegen, aanvallen, items gebruiken of hun beurt doorspelen naar een teamlid dat de zijne al heeft gehad. Mochten er andere units van jouw team in de buurt zijn op het moment dat je de aanval inzet, dan zullen zij je bovendien ondersteunen.
Superkracht is lastig
Je team laten samenwerken is in veel gevallen de sleutel tot succes. Het spammen van je krachtigste aanvallen is namelijk geen optie in Lost Dimension. Behalve dat je aanvallen kosten hebben, vreten ze namelijk ook aan je gezond verstand. En wanneer je dat verliest ontsteekt je karakter in blinde woede. Zijn of haar aanvalskracht verdrievoudigd in deze staat en bovendien wordt hij of zij volledig hersteld, maar dat is niet per se goed nieuws. Een karakter in blinde woede valt namelijk zowel vriend als vijand aan. Slim gebruik van deze staat kan echter wel het tij van het gevecht keren, iets waar ik in enkele benarde situaties dankbaar gebruik van maakte.
Zo bereikte ik in om en nabij twaalf uur The End, al bleek dat niet het einde te zijn. Wanneer de credits namelijk voorbij zijn gerold, wordt al snel duidelijk dat de game nog iets verbergt wat het pas toont als je de achtergrondverhalen van alle elf karakters kent, en dat ga je niet voor elkaar krijgen in een playthrough. Persoonlijk hoop ik op de Japanse voice actors, want al is de Engelse voice over goed te pruimen, het is toch niet hetzelfde.
Conclusie
Ondanks het feit dat ik werd gedwongen de game met Engelse voice overs te spelen, heb ik me kostelijk vermaakt met Lost Dimension. De opzet waarbij je verraders uit je midden moet filteren, terwijl je net zo goed aan hun zijde moet vechten maakt het constant spannend, want een fout kan later grote gevolgen hebben. En ook al is het gevechtssysteem verre van uniek, het doet wat het moet doen zonder steken te laten vallen; en dat is ook al heel wat waard.