We dachten dat we het grootste gevaar achter de rug hadden. Maar wat zaten we mis. Hoewel de erbarmelijke kou verdwenen is, zijn onze overlevingskansen er duidelijk niet beter op geworden. Hier zitten we dan, met Akrid zo groot als een complete legerbasis, Jungle Pirates die op ieder moment kunnen toeslaan en een nieuwe ijstijd die zomaar het einde zou kunnen betekenen voor de allerlaatste leefbare planeet in het universum. En dus ook voor de mensheid.
Japanners en shooters is een combinatie die valt te vergelijken met Japanse ontwikkelaars en online multiplayer: beide gaan slecht samen. Althans, dat heeft het verleden uitgewezen. Toch neemt Capcom de gok om het opnieuw te proberen met Lost Planet 2. Dit keer overigens met een nadruk op online co-op. Dat niet iedereen dit even goed kon waarderen, wisten we al dankzij Resident Evil 5, en je hoeft niet gestudeerd te hebben om te zien dat liefhebbers van solo-avonturen ook hier uiteindelijk in de kou zullen blijven staan.
Aangezien de actie in Lost Planet 2 in de eerste plaats voornamelijk draait om de samenwerking met menselijke medespelers, is het ook geen verrassing dat je via het hoofdmenu anderen kunt uitnodigen of joinen. Maar ook wanneer je met maximaal drie bots de singleplayer campagne induikt, blijken countdowns, namen boven de hoofden van teammaten en spawnpoints gewoon nog aanwezig, terwijl de mogelijkheid de actie te pauzeren dan weer wel ontbreekt. Niet echt de beste manier om het voor de eenzame speler aantrekkelijk te maken vinden wij. Doordat ook nog eens de AI van je teammaten helemaal niets voorstelt en ze dus enkel nuttig zijn als afleiding, is de lol er in je eentje al snel af. De AI van de vijanden is gelukkig iets beter, maar laat helaas nog veel te veel steken vallen om te kunnen spreken van briljant.
Eens je online gaat is het wel aan te raden eerst te weten hoe de game in elkaar zit. Lost Planet 2 lijkt misschien een vrij normale third-person shooter, keuzes waarbij onze wenkbrauwen gaan fronzen bewijzen het tegendeel. Allereerst liggen zogenaamde Data Posts her en der verspreid over de levels en door ze met button bashen te activeren, creëer je niet alleen een extra spawnpoint, maar wordt de mini-map ook voorzien van informatie en krijgt de Battle Gauge-meter nog wat extra punten. En nu de eerste vreemde beslissing: leggen jij, je vriend op de bank via splitscreen of een van je online medespelers het loodje, dan loopt de Battle Gauge leeg. Eenmaal de meter op nul is beland, is het Game Over en aangezien checkpoints ontbreken, komt het niet sporadisch voor dat je complete levels van vaak een half uur weer opnieuw kan beginnen. Lost Planet 2 doet er alles aan om teamwork te stimuleren, maar tegelijkertijd is niets frustrerender dan iemand die een aantal keer achter elkaar sterft.
Het in de gaten houden van je levensbalk is dus niet geheel onbelangrijk. Hierbij komt de thermal energy oftewel T-ENG van pas, de geelkleurige brandstof die in het Lost Planet 2-universum niet alleen wordt gebruikt voor de aandrijving van (gevechts)machines, maar ook om de Harmonizer te activeren waarmee je je levensbalk kunt aanvullen. Dat dit met de Start-knop moet gebeuren, is niet bepaald bevorderlijk voor de controls. Zo zijn er wel meer van deze beslissingen waar je vreemd van zult opkijken. Zo werkt het wisselen tussen granaten en T-ENG niet echt lekker, staat jouw personage even stil wanneer je van wapens wisselt of van een bepaalde hoogte springt en zijn mêlee aanvallen alleen effectief als een vijand recht tegenover je staat. Begrijp ons niet verkeerd, de controls zijn niet slecht, het is alleen dat deze kleine minpunten nogal voor wat irritatie kunnen zorgen.
Zoals we al in de preview van februari aanhaalden, is het verhaal ondergeschikt aan de rest. Het is daarom des te indrukwekkender dat we tijdens de negen uur durende rit geen touw aan wat er zich op de achtergrond speelde konden vastknopen. Dat de game ook nog eens meerdere verhaallijnen door elkaar haalt om zo de speler de controle te geven over verschillende partijen, helpt ook niet echt om alles ietwat duidelijk te maken. Het komt er op neer dat de leefbaarheid van de planeet E.D.N. III in het gedrang komt terwijl de oorspronkelijke bewoners, de Snow Pirates, in een conflict raken met de NEVEC, een groep kolonisten met het plan een thuishaven in de tropische warmte neer te zetten. Geen slechte keuze, ware het niet dat behalve de Snow Pirates ook de Akrid de aanwezigheid van de NEVEC niet helemaal op prijs stellen. Confrontaties met deze - met thermal energy gevulde - insecten zijn geen zeldzaamheid in Lost Planet 2. Bovendien zijn ze in vergelijking met het eerste deel nog eens een stuk groter, wat van de schermvullende baasgevechten veruit de beste momenten van deze game maken.
Het spreekt voor zich dat het neerhalen van tientallen meters hoge monsters niet alleen een goede samenwerking, maar ook het nodige wapentuig vereisen. Gelukkig is dat laatste in Lost Planet 2 alles behalve een probleem, want naast de standaard wapens zoals shotguns en sniper rifles kun je geregeld in een mech of zelfs een helikopter kruipen, met vaak dood en verderf als gevolg. Maar ook zonder voertuigen is het niet moeilijk de uitstraling te hebben van een wandelende tank: het vinden van Gatling Guns, Rocket Launchers en laserwapens ter grootte van een mens liggen niet zelden overal verspreid over de omgevingen en zelfs al weet je ze niet direct te vinden, dan kun je nog altijd een van deze wapens van een mech plukken. De vele over-the-top cutscenes tussen de actie door maken alles nog wat spectaculairder. Misschien iets te, want ze werkten bij ons, onbedoeld of niet, nog behoorlijk op de lachspieren.
Al die wapens uit de singleplayer (of beter gezegd: co-op) zouden natuurlijk prima tot hun recht kunnen komen in de competitieve multiplayer. Ook aan de customizing opties ligt het niet. Het aantal mogelijkheden om het uiterlijk van jouw personage aan te passen is behoorlijk groot en de beschikbare vaardigheden waaruit je er twee kunt kiezen zorgen voor een extra laagje diepgang. We zijn alleen bang dat veel spelers op lange termijn hun interesse zullen verliezen, omdat de concurrentie alles net iets beter doet. En dat zou erg slecht nieuws betekenen voor een game die (te) zwaar op het multiplayer aspect leunt.
Conclusie
Wie een zwak heeft voor co-op gevechten met uit de kluiten gewassen insecten, zit met Lost Planet 2 goed. De funfactor van de middelmatige singleplayer staat helaas wel in schril contrast met die van de co-op, wat van deze sequel maar een lichte verbetering van het origineel maakt. Geen liefhebber van co-op? Dan kun je hier het beste wegblijven.