Multiplayer games zijn al vanaf het begin van het medium populair geweest. Wie heeft geen verhalen over nachten vol Super Mario Kart, 007: Goldeneye, Call of Duty: Modern Warfare of Super Smash Bros.? Gedurende de coronapandemie is de vraag naar dit soort spellen groter dan ooit, waardoor spellen als Fall Guys en Among Us ogenschijnlijk uit het niets razend populair werden. Maar die wildgroei zorgt ook voor onkruid. Dus wat is Lumberhill? Een prachtige roos of een verlepte paardenbloem?
Voor we het antwoord op die vraag kunnen vinden, moeten we duidelijk maken met wat voor soort bloem we hier te maken hebben. Of eigenlijk wat voor boom. Deze party game draait namelijk om twee dingen. Allereerst om hout kappen, zoals de naam stiekem al weggeeft, en daarna om het vangen van dieren. Beide doe je door elkaar heen in hectische levels waarin je zoveel mogelijk punten probeert te scoren, idealiter met een vriend of drie.
De hoofdrolspelers
Voor deze recensie werden we voorzien van vier keys, waardoor we uitgebreid met de multiplayer aan de slag konden. Direct na het opstarten van de game was het makkelijk om vergelijkingen te trekken met games als Overcooked of Tools Up!; eveneens party games met een lekker hectisch tintje, grotendeels statisch speelveld en het best ervaren met een groep van vier. In een heuvelachtig weiland moesten we twee soorten bomen omhakken en inleveren, schapen vangen en naar de stal brengen en zo nu en dan een opstandige geit laten zien wie de baas was. De tutorial hadden de meeste van ons overgeslagen, maar daardoor kunnen we beamen dat je geen genie hoeft te zijn om te snappen wat het spel van je wil. De controls zijn beperkt tot lopen, oppakken / gebruiken en laten vallen. Perfect voor een casual game-sessie en dus brachten we moeiteloos het level tot een succesvol einde mét drie sterren. Helaas bleek dat het hoogtepunt van de ervaring.
In de levels die volgden ervaarden we dat er feitelijk niets wijzigde. De lay-out van de levels was anders, maar de kern bleef hetzelfde. Ook op de gameplay werd niet meer voortgebouwd dan dat er een hendel of brug werd toegevoegd om het iets uitdagender te maken. Maar goed, dat is gewoon de eerste wereld. Levels met hetzelfde thema zijn een van de langstlopende clichés in videogames, dus waarom zou Lumberhill daar gezeik mee moeten krijgen?
Anders maar hetzelfde
Nou, omdat de werelden daarna ook niet veel verandering brengen. Wereld twee vervangt bomen door bamboe en schapen door panda’s en voegt het lokken van dieren toe. Het lokken is echter niet noemenswaardig veel anders dan het leiden van de schapen, hetgeen we al deden. Hetzelfde geldt voor wereld drie, Hawaii, en wereld vier, de prehistorie. De verschillen zijn vooral visueel, met minimale variaties op de mechanics. En na een level of vijftien gespeeld te hebben kwam ons dat de strot uit en kwam de aap uit de mouw: niemand had écht plezier met het spel vanwege de eentonigheid.
Lumberhill heeft echter ook een versus mode, zo leerden we toen we rondrenden in het menu. Maar daarmee is ook alles gezegd wat we weten. In meerdere pogingen, verdeeld over meerdere dagen, zijn we er niet in geslaagd om een versus match tot stand te laten komen. Steevast werden een of meerdere spelers eruit geschopt, waarna de party opnieuw moest worden gevormd. Een kwalijk probleem in welke game dan ook, maar voor Lumberhill genoeg om naar een onvoldoende te worden geschopt.
Conclusie
Lumberhill is niet zo zeer een slechte game, als dat het een eentonige is. Toegankelijkheid is goed, vooral in party games, maar moet niet ten koste gaan van diepgang en variatie. Anders raken spelers al snel de interesse kwijt en krijg je jouw party niet meer gevuld. En dat, gecombineerd met een versus mode die we niet kunnen testen, is de doodsteek voor een spel als dit.