Macrotis: A Mother’s Journey verhaalt over een moeder langoorbuideldas die zorg draagt voor haar kroost. Zij verlaat het nest niet als een overstroming haar daar eigenlijk toe dwingt. Door het wassende water wordt zij gescheiden van haar kinderen en zet zij zich in om hen terug te vinden. Een reis die zij niet alleen hoeft aan te gaan als ze een stervende magiër tegenkomt.
De game (die ik hierna verkort tot Macrotis) laat zich nog het beste omschrijven als een 2D puzzel platformer. Je begeleidt moeder Bilby, ik prefereer hier het Engelse woord voor langoorbuideldas, op een lineair pad richting haar kinderen. Hierbij loop je van puzzel naar puzzel, met een enkele mijmering hier en daar om vervolgens weer naar een puzzel te lopen. Het verhaal heeft niet veel om het lijf maar probeert bij tijd en wijle een sentimentele toon te raken. Het blijft echter bij proberen. Het pluspunt van deze onderbrekingen is letterlijk dat ze de monotonie van puzzels onderbreken.
Meer puzzel dan verhaal
Moeder Bilby belandt praktisch de hele game door in gebieden waar enkele hendels, knoppen en blokken staan. Blokken verschuif je om hoger gelegen gedeeltes te bereiken, waar je blokken weer van af kan duwen om samen met eerdere blokken knoppen in te drukken. Waarna je al dan niet hendels overhaalt om deuren te openen. Eenmaal klaar, dan wacht je een soortgelijke puzzel maar dan iets lastiger. Het zijn puzzels die veelal haalbaar zijn, al dan niet met de nodige trial-and-error en een goed gevoel geven als je er voorbij bent. Alleen de beloning is van korte duur als je letterlijk een seconde of vijf erna weer aan het begin van een volgend raadsel staat.
De game laat je personage af en toe een nieuwe kracht in zichzelf ontdekken, maar dit voegt weinig anders toe dan het lastiger en complexer maken van de eerstvolgende puzzel. Door zijn lineaire opzet kan je nergens terug of vooruit en zul je altijd te maken hebben met de uitdaging die voor je ligt. Een uitdaging die zichzelf volledig herstart als je het loodje legt. Dit betekent regelmatig dat je het verschuiven van bepaalde blokken keer op keer overnieuw moet doen omdat je in de slotfase van de brainteaser een steekje hebt laten vallen.
Jammer
Het spel oogt eentonig. Het overliggende verhaal vertaalt zich nauwelijks naar de puzzel-omgevingen waardoor een groot deel van de immersie wegvalt. Ook is het kleurgebruik, in ieder geval op de Switch, dusdanig dat schakelaars soms wegvallen in de achtergrond en lastiger te vinden zijn als oplossing van de bijbehorende puzzel. Ook viel tijdens het spelen meermaals op dat de achtergrond soms ineens van contrast wisselde als moeder Bilby zich over bepaalde punten heen bewoog. Het oogt wat slordig en onafgewerkt aan. Ook in de besturing is ditzelfde te bespeuren. De springanimatie start met enige vertraging na het indrukken van de juiste knop. Het zal in het begin regelmatig leiden tot frustratie, maar gezien het feit dat er weinig echte platformuitdagingen zijn, valt hier mee te werken.
Aan het einde van de rit blijft er een game staan die je uitdaagt om creatief te denken en dit binnen dezelfde setting steeds een stapje verder doorzet zonder in complexiteit te verdrinken. Het spel is met zijn lengte van vier tot vijf uur kort te noemen. Al is dit lang genoeg om een groot deel van je aandacht en concentratie te verliezen. Mocht je toch de aandacht kwijtraken, luister dan vooral even naar de zwaarmoedige sferische soundtrack en beeld je in wat dit spel had kunnen zijn.
Conclusie
Macrotis: A Mother’s Journey handelt over rouw en strijdvaardigheid, maar verpakt dit in de monotonie van zichzelf herhalende puzzels die hooguit wat uitdijen in hun complexiteit. Nergens weet de game zijn verhaal en de gameplay te vereenzelvigen en biedt het hooguit wat puzzelvertier voor een druilerig avondje.