Het is in het verleden gebleken dat een marketingcampagne veel kan bereiken door het creëren van een enorme buzz rondom games. Trailers maken is een kunst op zich geworden en de grootste games krijgen deze in overvloed. Ook Mafia III werd regelmatig aan de wereld getoond als dé grote AAA-blockbuster van 2016, maar helaas valt de game na uitvoerig gespeeld te hebben behoorlijk door de mand.
Mafia III volgt het verhaal van de donkere Vietnam-veteraan Lincoln Clay, die thuiskomt in het New Bordeaux van 1968, een eigen versie van het op een moeras gebouwde New Orleans. Lincoln is, voordat hij opgeleid werd tot gruwelijke moordenaar in de oorlog, opgenomen in een gangster-familie, nadat hij verdoemd was tot een leven op straat. Daarom is de klap extra groot wanneer de Italiaanse maffia vroeg in de game zijn familie uitmoordt en Clay alles zal doen om wraak te nemen.
Sympathy for the devil
Dit verhaal is gelijk de ster van Mafia III. Het is knap hoe de ontwikkelaar je sympathie laat voelen voor iemand die moordt en plundert door stukje bij beetje te vertellen wat voor gebeurtenissen hem tot deze persoon gemaakt hebben. Tegelijkertijd wordt het verhaal in een interessante documentaire-stijl verteld, waarin sterke personages als Father James en Donovan vertellen dat ze wel of geen spijt hebben van ‘wat er is gebeurd’. Deze flashbacks zorgen voor een verlangen naar meer toffe dialogen met sarcastische humor en verhaal, wat helaas uitmondt in urenlange arbeid om dit te krijgen.
Een ellenlange grind
Om wraak te nemen op de grootste Maffiabaas van de stad, moet je namelijk eerst alle districten overnemen van zijn onderdanen. De bedoeling is om steeds zoveel mogelijk schade te maken om een onderbaas uit te lokken en te vermoorden. Clay maakt hierbij kennis met zijn drie onderbazen, aan wie hij de districten kan toekennen om handige upgrades, zoals meer wapen of health te verdienen. De onderbazen, Cassandra, Burke en Vito (jawel, uit Mafia II) zullen protesteren en zich zelfs tegen je keren als je ze niet geeft wat ze verlangen. Mede doordat je ontzettend weinig van de personages ziet, maakt dit interessante concept de herhaling van de game niet goed.
De gameplay-loop waarin je terecht komt, is er namelijk eentje die na de eerste drie uur van de game al ontzettend repetitief wordt. Je gaat een huis in, sloopt iets of iemand en vertrekt weer. Een enkele keer moet je auto’s volgen om schade te maken, enkel om de volgende nietszeggende NPC te vermoorden. Zelfs het racen in de stijlvolle bolides komt amper aan bod. Dit gebrek aan diversiteit in de gameplay doet Mafia III meer aanvoelen als een dertig uur durende grind, dan een game die je voor je plezier speelt.
Toch laat Hangar 13 af en toe zien dat ze het wel kunnen. De drie grootste vijandige onderbazen waar je naartoe werkt, zijn niet voor niets getoond op de beurzen afgelopen jaar. Zo achtervolg je iemand in een angstaanjagend racistisch spookhuis en is de missie op de boot één groot cinematisch setpiece, gevolgd door razend sterke cutscenes. Hier is duidelijk te merken dat de serie bekend staat om zijn verhaalgedreven actie, in plaats van briljante gameplay-formules. Het is jammer dat dit maar een heel klein gedeelte van de game betreft, want al snel moet je van vooraf aan beginnen om de volgende ‘Two-Dicks’ Johnson neer te halen.
Rommelig en ouderwets
Hier bovenop komt ook nog dat de game technisch rommelig en soms zelfs ouderwets is. Gelukkig knallen de guns heel lekker, maar veel effectiever is het fluiten naar vijanden, die toch wel een voor een naar buiten komen om zich gruwelijk te laten afmaken. Als je echter schietend naar binnen gaat en je je niet middenin de groep gangsters bevindt, is erg weinig spectaculairs aan. Vijanden blijven voor het grootste deel namelijk wachten achter hun cover, totdat je ze neerschiet.
Behalve de AI zijn de graphics ook ondermaats. Het meeste hadden wij last van de pop-in op de Xbox One. Auto’s, personen en schaduwen laden tijdens het racen of dialogen een paar meter voor je in en de mist rondom de snelwegen verhult hoe mooi New Bordeaux kan zijn. De crashes en vele andere bugs kunnen wellicht nog gepatcht worden, maar de modellen van minder belangrijke karakters behoren toch echt op de vorige generatie consoles. Op enkele momenten ziet de game er echter wél goed uit, vooral wanneer de zon opkomt in het karig gevulde New Bordeaux.
Ongekende historische sfeer
Als je dan toch rond gaat rijden in de stad, dan doe je dat voor de steengoede soundtrack uit de jaren ’60. Veel bekende hits van The Animals, The Rolling Stones en Creedence Clearwater Rival blazen door de speakers van verschillende radiostations met humoristisch commentaar, maar ook minder bekende nummers deden onze Spotify-lijst bijwerken. De soundtrack wordt ook gebruikt om de sfeer te vergroten tijdens de genoemde ‘grote’ missies, die deze tot een extra groot spektakel maken.
Gelukkig maakt Mafia III op enkele andere manieren goed gebruik van zijn historische achtergrond om een sfeer neer te zetten. Zo neemt de game wat racisme betreft geen blad voor de mond. Loop je als donker persoon een winkel in, dan kan het zomaar zijn dat je snel op moet rotten, omdat ze ‘jouw soort niet dienen’, en zie je daadwerkelijk wat de Ku Klux Klan deed met slachtoffers. Andere stijl- en verhaalkeuzes, zoals de subtiele bordjes die verschijnen om de weg te wijzen en de angst voor het communisme geven de game een historische sfeer die je zelfs in een GTA niet vindt.
Conclusie
Dat maakt helaas niet goed dat Mafia III op de meeste aspecten vergelijkbaar is met een game uit 2007. De gameplay is een tientallen urenlange grind en technisch is het een zooitje en ouderwets. Daartegenover staat wel dat de game een bijzonder goed verhaal heeft, dat op een unieke manier wordt verteld en de sfeer van de jaren ’60 ademt. Voor nu raden we echter aan om hem voorlopig te laten liggen, en dat is helaas niet wat we gedacht hadden na het zien van al die geweldige trailers.