Mafia: The Old Country brengt ons terug naar de roots van de Mafia, namelijk Italië. Om specifiek te zijn reizen we af naar Sicilië. We reizen tevens een stukje terug in de tijd, want het spel speelt zich af rond het jaar 1900. Een erg interessante setting dus.
We kruipen in de huid van Enzo Favara, een jonge jongen die in de problemen zit en bij toeval uitkomt bij de Maffia. Hij sluit zich aan bij de Torrisi en probeert daar zijn loyaliteit te bewijzen en mag in het begin vooral het vuile werk opknappen. Het verhaal klinkt erg boeiend, maar in realiteit is het gros van het verhaal hooguit vermakelijk met her en der een uitschieter. Het wist mij echter niet altijd volledig te grijpen. Dat komt vooral doordat het bol staat van de clichés en de plots die je van mijlenver ziet aankomen. Tel daarbij op dat het soms behoorlijk de tijd neemt om dit verhaal te vertellen.
Het paard is je beste vriend
In het eerste deel van de game zijn het paard en de benenwagen je beste vrienden. Je mag best wel wat afstanden op deze manier afleggen en dat deed mij best wel even denken aan Red Dead Redemption 2. Je bevindt je in een prachtig landschap terwijl je dit doet, maar soms kreeg ik toch het gevoel dat ik deze tochten had willen overslaan. Gelukkig krijg je soms de mogelijkheid om dat te doen.
Wat later in het spel ruil je het paard in voor een auto, maar dat verandert niet veel aan de reis. Gelukkig wordt het ongemak verzacht door de pracht en praal. Want grafisch is de game zeker de moeite waard.
Wie echter een open wereld verwacht komt van een koude kermis thuis, omdat de game zo lineair als wat is. Dat is echter niet erg en is iets dat ik van tevoren wist. Persoonlijk vond ik het eigenlijk juist fijn om een ouderwets lineaire game te spelen.
Totdat
Grafisch mag de game dan wel de moeite waard zijn, maar technisch is er wel het een en ander op aan te merken. Zo had ik meer dan eens te maken met framedrops, die vooral in kleine donkere ruimtes lijken plaats te vinden. Toen ik de grafische modus echter naar performance om had gezet, werd dat wel wat minder. Alleen het verschil tussen deze modi is erg goed te zien, de wereld zag er toen toch een stuk minder mooi uit. Om deze reden heb ik er uiteindelijk voor gekozen om de framedrops maar te accepteren.
Over de cinematics kan ik eigenlijk niks anders zeggen dan wat ik hierboven al heb benoemd. Al maakt daar de switch naar performance mode niet uit, want de beelden en animaties blijven soms wat schokkerig.
Het mes trekken
Als we het over schokkerig en niet vloeiend hebben, dan moet ik gelijk denken aan de gevechten die met een mes plaatsvinden, want deze gevechten voelen erg houterig en clumsy aan. Deze gevechten zijn overigens ook nog eens erg eentonig, want het is grotendeels een repetitie van zetten. Dit onderdeel voelt erg verouderd aan en dat is jammer, aangezien het een essentieel onderdeel van de game is.
De gevechten met een geweer voelen wat beter aan. Er zijn tevens voldoende pistolen en geweren beschikbaar in de game en vijanden droppen ze regelmatig. Voor deze gevechten geldt echter hetzelfde als voor de knokpartijtjes met een mes… ze zijn erg repetitief. Je ziet de schoten wisselingen vaak van kilometers afstand aankomen, want je kunt je klok erop gelijk zetten dat zodra je veel mogelijkheden ziet om jezelf achter te verschuilen, je aan de bak mag.
Ik kan wel stellen dat gameplay en met name de actie daardoor te wensen overliet. Het voldeed helaas niet aan mijn verwachtingen en het stelde me toch wel een beetje teleur. Begrijp me niet verkeerd, het is zeker geen slecht geheel, maar er had, denk ik, meer ingezeten.
Conclusie:
Mafia: The Old Country is een vermakelijke game, maar zeker geen hoogvlieger. De setting is interessant, net als de periode waarin het zich afspeelt. Grafisch is het echt prachtig, maar de framedrops en de houterige bewegingen zijn toch wel een smetje. Helaas is de gameplay en met name de combat repetitief en niet om over naar huis te schrijven. Ondanks alle gebreken heb ik me wel vermaakt.