Mario is rijk! Dat wisten we natuurlijk al langer door de gigantische hoeveelheid munten die hij verzamelde in New Super Mario Bros. 2, het kasteel van de loodgieter in Six Golden Coins en het feit dat hij rond kan hangen met een prinses, zonder dat iemand daar raar van opkijkt. Het ultieme bewijs licht echter nog meer voor de hand. Mario golft namelijk, en das iets voor rijke ouwe mannen.
Natuurlijk is de intro niet meer dan een grapje, maar het feit is dat dit wel het beeld is dat golf om zich heen heeft hangen. Nintendo heeft dan een zware klus voor de boeg om deze sport leuk te maken voor het grote publiek, en een nog grotere voor sporthaters als mijzelf. Toch haat ik deze game niet helemaal. Maar laten we eens bij het begin beginnen.
Zoals je zou mogen verwachten van een golf game is er geen verhaal om te bespreken, geen prinses die gered moet worden en geen Bowser die verslagen hoeft te worden, behalve op de green natuurlijk. In plaats daarvan loopt je Mii de golfclub binnen, krijgt hij een begroeting en tour en is het vervolgens gaan met die banaan. Geen lange uitgebreide dialogen over hoe mooi deze sport wel niet is en de historie van deze fictieve club, maar snel en zakelijk. I like it!
Deze manier van uitleggen trekt door in de tutorial van het werkelijk golven. Hierin legt de altijd vrolijke Toad kort en bondig uit hoe je moet mikken en slaan, hoe je rekening moet houden met de wind en andere zaken. Wederom is er niet teveel poespas, maar kun je snel aan de slag zonder dat je de gigantische lappen tekst en statistieken probeert te verwerken die zojuist over je scherm vlogen. Dit maakt Mario: Golf – World Tour zelfs toegankelijk voor sport-noobs als mijzelf.
Eens je werkelijk aan de slag mag, krijg je de kans om een drietal banen te verkennen. Het bosthema is uitstekend voor beginners, met vrij simpele holes en weinig obstakels. Eens je aan zee belandt komen er zaken als zandbanken bij, terwijl de bergen bezaaid liggen met obstakels.
Je hoeft jezelf niet meteen in een toernooi voor schut te zetten, maar dient minimaal een keer te oefenen om zo een handicap vast te stellen. Wanneer deze handicap te hoog is, is dat ook meteen een teken dat nog wat oefening wellicht op zijn plek is. Maar vergis je niet, want een lage handicap staat niet bepaald garant voor winst.
Tegenstanders zullen vanaf het begin je vooruitgang aardig dwars zitten, waarbij je een fout heel duur kan komen te staan. Het heeft me ruim 25 pogingen gekost om de eerste plek in het bostoernooi te bekleden, al zal dit ook voor een gedeelte te wijten zijn aan mijn gebrek aan ervaring met dit genre. Maar op het moment dat ik dan denk het spel een beetje onder de knie te hebben, komt het met nieuwe functies om te leren.
Zo komen er power ups en effectballen in het spel, die het golven weer iets meer diepgang geven. De game doet dit echter op een rustig tempo, zodat je nooit overdonderd wordt door de opties die het biedt en de diepgang die het blijkt te hebben. En hoewel het geen gemakkelijke game is, zorgt de vlakke leercurve ervoor dat het nooit voelt alsof je kansloos bent.
Mario: Golf – World Tour laat zich pas van zijn beste kant zien op het moment dat je de toppositie van alle drie de banen hebt gekleed. Met extra uitdagingen is de speelduur behoorlijk op te rekken en als je online gaat is de replaywaarde in theorie eindeloos. Toch is dat nog niet genoeg voor Camelot.
Na de release worden er met regelmatig uitbreidingen uitgebracht voor Mario: Golf – World Tour, met bijvoorbeeld nieuwe banen. Voordat je alles gezien hebt wat dit te bieden heeft én alle items met statverhogingen hebt vrijgespeeld en gekocht, moet je waarschijnlijk maar eens gaan overwegen om zelf een caddie in te huren.
Conclusie
Mario: Golf – World Tour brengt een semi-realistische golfervaring naar de 3DS, maar leert je als speler langzaam genoeg om het leuk te houden. Het knappe hiervan is dat het hiervoor geen uitgebreide tutorials nodig heeft, maar je in plaats daarvan laat spelen met de opties tot je ze beheerst, waarna het de volgende set introduceert. Het is geen wereldschokkende verandering in het genre, maar goed genoeg om mij als sporthater toekomstige delen tenminste te laten overwegen, en dat zegt heel wat.