Sinds de Nintendo 64 heeft Nintendo in rap tempo acht Mario Party-games richting de winkelrekken gegooid. Hoewel deze zeer vermakelijk waren kwam, laten we eerlijk zijn, er toch wel behoorlijk wat slijt op de formule. Gimmicks als motion controls of een gare microfoon konden hier geen verandering in brengen. Maar de grote N heeft ons gehoord en de formule eens goed onder de loep genomen.
Verwacht uiteraard geen rigoureuze veranderingen, het blijft toch Nintendo. Maar een grote verbetering is het feit dat het speltempo behoorlijk is opgekrikt. Men heeft namelijk een geniale ingeving gekregen. In plaats van om de beurt een stukje af te leggen waarbij de andere spelers verveeld zitten te wachten tot ze weer iets mogen doen, reizen alle spelers nu samen in een voertuig. De spelers zijn om de beurt bestuurder van het voertuig en oefenen zo invloed uit op waar het heen gaat of wat ze ontvangen. Om dit te compenseren zijn de maps waarop de potjes zich afspelen stukken groter dan die in vorige delen.
De andere verandering is de puntentelling. Waar je in vorige delen telkens rondjes maakte in de hoop als eerste bij de ster te komen, is het doel nu om zo veel mogelijk ministerren te verzamelen. Ministerren liggen in hoopjes over het speelveld, maar kunnen ook worden verdiend door middel van minigames.
Opmerkelijk genoeg spelen minigames in het negende deel van de Mario Party-reeks een minder prominente rol dan eerdere delen. Ze worden enkel nog gedaan op vakken die dat aangeven en niet meer aan het eind van elke ronde. Jammer, maar niet zo erg als de minigames zelf. Recyclen is het kernwoord hier, veel minigames heb ik gezien in de eerdere acht delen, vaak ook nog beter uitgewerkt. Verder is de uitleg van de besturing of bedoeling van sommige minigames soms erbarmelijk.
De maps zelf zijn stukken levendiger geworden met delen die veranderen of zelfs vijanden. Dit zorgt ervoor dat de stukken tussen de minigames geen verplicht nummertje worden, maar voelen als een interessant deel van de gameplay. Dit zorgt met name in de multiplayer voor een aangename verandering van spijs. Maar voor het eerst in de reeks hoeft de multiplayer niet perse de reden te zijn een Mario Party-game in huis te halen. Mario Party 9 kent namelijk een degelijke singleplayer met zelfs een (flinterdun) verhaal. Hier speel je punten in vrij waar je in het museum extra voertuigen, levels of sterrenbeelden kan aanschaffen.
Mario Party 9 gooit het dus over een wat andere boeg dan voorheen, maar nu rest de grote vraag; Is dit iets goeds? Helaas moet ik hier twijfelachtig op reageren. Want er is geen twijfel aan dat de game een stuk levendiger is geworden, en dat is goed, maar ook een nadeel. Doordat het bord zo ontzettend vol zit met speciale events en minigames een minder grote rol spelen is het te vaak zo dat geluk de factor is die bepaalt wie wint. Met vrienden op de bank tijdens een feestje is dit geen probleem. Maar voor een gezellig potje competitief minigamen stop ik deeltje acht wel weer erin.
Conclusie
Mario Party 9 heeft een hoop broodnodige veranderingen in de reeks ingevoerd en dit maakt het een stuk prettiger om te spelen. Maar niet voor mensen die hard tegen hard een potje op skills willen spelen, daarvoor is de geluksfactor te groot. Echter wie gewoon simpel plezier wilt maken met zijn opa, oma, vader, moeder, zus, broer, kat of hond zal geen miskoop doen.