Voor de vierde keer wordt de onwaarschijnlijke samenwerking van Nintendo’s Mario en Sega’s Sonic bekrachtigt in een Mario & Sonic Olympische Spelen. Dit jaar zijn dit weer de winterspelen, die plaats vinden in Sotsji, Rusland. Maar horen een tuinbroek en sneakers wel thuis in de sneeuw?
Om de winterspelen in Rusland is momenteel heel wat te doen met betrekking tot schendingen van de mensenrechten. Van deze thematiek zie je echter niets terug in deze kindvriendelijke Wii U-game. Spijtig, want het had de game er een stuk interessanter op gemaakt. Maar in plaats van te denken aan wat het had kunnen zijn, gaan we kijken naar wat Mario & Sonic Op De Olympische Winterspelen Sotsji 2014 nu wel is geworden. Dat is, hoe kan het ook anders, een verzameling minigames met de leden van de twee franchises in de hoofdrol.
De minigames in kwestie zijn uiteraard gebaseerd op de disciplines van verschillende sporten die aanwezig zijn op de winterspelen en dus zullen we onder andere gaan langlaufen, skiën en bobsleeën. In het gros van de gevallen doe je dit met behulp van je WiiMote Plus of WiiMote met Plus-koppelstuk. Bij sommige games moet je echter ook je Nunchuck aansluiten of zelfs snel wisselen tussen WiiMote en GamePad. Dit laatste voelt nogal geforceerd aan, alsof Sega zich verplicht voelde om het nieuwste stukje hardware van Nintendo volledig te benutten om zo de Japanse gigant maar niet voor het hoofd te stoten.
Maar zelfs als de GamePad gewoon mag blijven liggen, en je het houdt bij wapperen met de WiiMote Plus is het hem meestal net niet. Sowieso heb ik mijn bedenkingen als de uitleg van de besturing van een minigame langer duurt dan de daadwerkelijke game, maar als we beargumenteren dat Sega probeerde een zo goed mogelijke ervaring te simuleren, dan kan dat nog vergeven worden. Wanneer de besturing dan echter te wensen over laat kan geen roze bril dat euvel nog overkomen.
Bij het spelen van de game had ik dan ook het gevoel dat verschillende teams aan verschillende disciplines hebben gewerkt. Populaire sporten als skiën en schaatsen kwamen voor rekening van de ervaren programmeurs, terwijl underdogs als de biatlon het projectje van een groepje onderbetaalde stagiairs is. Natuurlijk is dit niets meer dan pure speculatie, welke met een korreltje zout dient te worden genomen, maar het illustreert goed hoe de kwaliteit van de games schommelt.
Bovenstaande analogie heeft overigens enkel betrekking op de gameplay. Op veel andere vlakken is de game bijzonder consequent…ondermaats. Dat Mario & Sonic geen grafisch pareltje zou worden zoals The Last Of Us was een feit dat nog voor de aankondiging vast stond. Maar dat ik tijdens het spelen enkele malen op kartelrandjes en framedrops stuitte is iets wat moeilijk te behapslikken valt.
Hetzelfde geldt voor het aanbod van Olympische winter-minigames. Niet enkel zijn er minder dan de vorige Mario & Sonic winter-game, maar veel sporten zitten er ook nog meerdere keren in, zei het met een aantal kleine variaties. Zelfs de ludieke dream events, welke meestal het hoogtepunt waren van Mario & Sonic-games, wisten mij nu koud te laten.
Buiten het spelen van de losse games zijn er nog enkele andere modi welke je kunt verkennen. Zo kun je challenges doen, enkele events achter elkaar spelen, online met andere spelers lol maken of de campaign verkennen. Maar tenzij het je hobby is om de WiiMote in frustratie in de dichtstbijzijnde muur te parkeren kan ik echter geen reden bedenken waarom je dat zou doen.
Conclusie
Het laatste wat de Wii U nodig heeft is nóg een minigame collectie, en dat geldt dubbel wanneer die van deze kwaliteit is. De enkele ‘’aardige’’ minigames wegen namelijk niet op tegen de slechtere games, soms onbegrijpelijke besturing, matige grafische presentatie en het algemene gebrek aan diepgang. Van mij hadden Mario & Sonic dan ook dit jaar in de koelkast gezet mogen worden.