Dat voetbal niet altijd een serieuze aangelegenheid hoeft te zijn, zagen we al eerder in Sega Soccer Slam en in het vorige deel van Mario Strikers. Beide game bevatten een enorm verslavende multiplayer die van een grote populariteit genoten. Dit heeft er mede voor gezorgd dat Nintendo met een opvolger van één van de eerdergenoemde games komt. Mario Strikers: Charged Football voor de Nintendo Wii is hectischer dan ooit, maar of dit betekent dit dan ook dat het spel goed is? In deze review lees je onze bevindingen over de game.
Iedereen weet natuurlijk dat Mario Strikers alles behalve serieus is. In deze voetbalgame bestaat je team uit vijf personen. In het doel staat altijd een krokodil en de rest van het team kun je zelf samen stellen. Allereerst kies je een teamcaptain, dit is de aanvoerder van je team en deze heeft speciale eigenschappen. Je kunt kiezen uit verschillende personages uit het Mario-universum. Voorbeelden van captains zijn Mario, Peach en Waluigi. Naast je captain kun je een drietal sidekicks kiezen, die ook ieder elk hun unieke eigenschappen hebben. Je hebt bijvoorbeeld de keuze uit Toad, Dry Bones en Birdo. Heb je een teamcaptain en drie sidekicks gekozen, dan is je team compleet en kan het voetballen beginnen.
In het veld kun je de gekste fratsen uit halen, want een scheidsrechter in deze game is niet aanwezig. Je kunt personages omver beuken om de bal af te pakken, maar je kunt ook gewoon een tackle maken. Zo nu en dan krijg je een item die je kunt gebruiken om het je tegenstander het extra lastig te maken. Dit kan resulteren in één grote chaos op het veld, als er bijvoorbeeld een Chain Chomp (kogel met een ketting) over het veld rent en de rode en blauwe schilden je om de oren vliegen. Af en toe ben je hierdoor zo gedesoriënteerd dat je niet eens weet waar het spel zich afspeelt. En alsof deze items nog niet bizar en chaotisch genoeg zijn heeft ieder stadion ook nog eens zijn eigen kuren. In het ene stadion barst het van de lava uitbarstingen, terwijl er in de andere allerlei attributen over het veld waaien zoals koeien en jeeps. Het is één melige bende, zoals je dat van Mario’s sportgames gewend bent.
Zoals eerder vermeld heeft iedere speler zijn speciale eigenschappen. Je moet dus een gebalanceerd team samenstellen wil je zoveel mogelijk doelpunten maken. Een teamcaptain kan megastrikes uitvoeren. Tijdens een megastrike splitst de ijzeren bal zich op in drie tot zes ballen, waardoor je meerdere goals kunt maken. De keeper heeft de taak deze ijzeren gevaarten te stoppen. Met de juiste timing kun je de ballen sneller achter elkaar op de keeper af laten komen. Maar natuurlijk kun je deze strikes niet zomaar uitvoeren, je hebt er even de tijd voor nodig. Daar komt de speciale eigenschap van je captain goed van de pas. Mario kan namelijk een reus worden, dan kan hij alle tegenstanders omver lopen zodat hij de tijd heeft om zo’n megastrike uit te voeren. Maar, zoals eerder vermeld, hebben ook de sidekicks hun eigen mogelijkheden en skills. De één schiet harder, de andere is daarentegen erg snel. Ieder personage heeft ook zijn eigen schijnbeweging. Zo Toad kan bijvoorbeeld over de tegenstanders heen springen. Elke sidekick heeft ook een skillshot. Dit zijn schoten waarmee de kans op scoren groter wordt. Hiervoor moet je jouw schot ook opladen, wat weer extra tijd kost.
De besturing in de game werkt alleraardigst. Eigenlijk valt er weinig over te klagen. Tenzij je perse met de bewegingsgevoeligheid van de Wii-remote wil spelen. Hier wordt weinig mee gedaan. Met het schudden van de Wii-remote beuk je tegenstanders omver en je kunt megastrikes tegenhouden door te richten op de plek waar de bal komt en vervolgens de A-knop in te drukken. De cursor heeft hier de vorm van twee keepershanden. Persoonlijk vind ik het niet erg dat er weinig met de Wii-functies gedaan is, omdat de game erg lekker speelt in zijn huidige vorm. De graphics en het geluid in deze game zijn ook prima. De stemmen van de personages zijn origineel en de soundtracks ook.
Voor de mensen onder ons die vaak alleen spelen, is het toch aan te raden online te gaan met de Wii. De singleplayer is namelijk niet zo lang. Je kunt enkele cups uitspelen, een paar characters en stadia unlocken en daarnaast kun je ook nog wat challenges doen, die overigens niet erg boeiend zijn. Het is bij Mario Strikers: Charged Football echt de multiplayer die het zaakje overeind houdt. Je kunt één tegen één of twee tegen twee spelen, maar ook drie tegen één of met zijn alle tegen de CPU is mogelijk. Dit kan gewoon lekker op de bank, maar ook via Nintendo WiFi Connection. Als je tegen bekenden wilt spelen, moet je elkaar via friendcodes toevoegen en tegen onbekenden zul je gebruik moeten maken van de zoekfunctie. In tegenstelling tot andere online Nintendo-games zijn tegenstanders snel gevonden. Je zult wel alleen tegen Europeanen kunnen spelen. Iedere week is er een nieuw seizoen waarin je een bepaalde positie in het klassement kunt halen. Punten haal je door te winnen en door te scoren. Eerste worden in het seizoen is overigens niet of nauwelijks mogelijk als je ook nog andere dingen wil doen naast Mario Strikers. Sommige personen spelen het zoveel, dat je het haast niet in kunt halen. Dat neemt niet weg dat het online gedeelde ontzettend leuk is en dat het de speelduur aanzienlijk verlengt.
Conclusie
Mario Strikers is in het Westen de eerste onlinegame voor de Nintendo Wii. Daardoor is het ook gelijk één van de meest verslavende Wii-games die er tot op heden op de markt is. De besturing werkt goed en de game speelt prima weg. De singleplayer is helaas niet echt fenomenaal door de karigheid, maar wil je tegen anderen spelen dan is deze game een absolute aanrader. Kom maar op met die friendcodes!