Als er toch eens iemand in real life zou zijn die dezelfde talenten als Mario zou hebben, dan zou die persoon ongetwijfeld zwemmen in het geld. Op hoog niveau voetballen, een keer een kartwedstrijdje winnen, een potje golf spelen, even meedoen aan de Olympische Spelen en zo nu en dan een prinses redden uit de klauwen van een kwaadaardig persoon, niets is hem te gek. De afgelopen lente is Mario weer de tennis court op gestapt. Even een balletje slaan op de 3DS, samen met al zijn andere Nintendo vrienden. Hartstikke leuk toch?
In Mario Tennis Open kies je uit één van de vele Nintendo personages en ga je een balletje slaan. Dat klinkt simpeler dan dat het in het begin is, want er is een aantal verschillende manieren van besturen. Je kunt met de bal slaan door de knoppen te gebruiken of het touchscreen, daarnaast kun je kiezen of je richt door middel van de gyroscoop, of dat je het gewoon met de circle pad doet.
Zelf ik heb ik de gyroscoop direct uitgezet, want continu kantelen met de 3DS werkt allerminst prettig. Ik heb voor korte tijd geprobeerd met de knoppen te spelen, maar de combinaties zijn niet echt gemakkelijk, waardoor ik al vrij snel overgestapt ben naar de besturing via het touchscreen. Hierop staat een aantal gekleurde vakken die staan voor een bepaald soort slag en door op dit vak te tikken, voer je de betreffende slag uit. Deze vorm van besturing werkt erg prettig.
Mario Tennis Open laat je diverse toernooien spelen, waarin je in verschillende arena’s zult aantreden. Tijdens die toernooien speel je drie rondes tegen diverse tegenstanders. Veelal is het gewoon tennis, zoals we het kennen, maar er verschijnt zo nu en dan een gekleurde spotlight op het veld. Als je in deze spotlight gaat staan en vervolgens op het vak met dezelfde kleur slaat, dan zul je een extra krachtige slag uitoefenen. Je kunt bijvoorbeeld een lob doen, maar ook een drop of een slice. Door deze vorm van slaan krijg je een soort Guitar Hero-achtig idee, waarbij je telkens de corresponderende kleur moet aantikken om het meest effectieve schot te geven.
Hierin verschil Mario Tennis Open van de andere sportgames met de besnorde loodgieter in de hoofdrol. Mijns inziens zouden er bananenschillen op de court moeten liggen en schilden moeten rond vliegen, maar dat is hier niet het geval. In tegenstelling tot de andere sportgames ligt Mario Tennis Open te dicht bij de originele sport, waardoor het toch iets minder spectaculair is. Het is eigenlijk wat te gewoontjes waardoor het al snel gaat vervelen. Vooral in de singleplayer zul je al snel doorhebben hoe je moet reageren op de slagen van je toch al ietwat voorspelbare tegenstander.
Ook de personages verschillen op bepaalde punten van elkaar. Zo is Yoshi erg snel, maar heeft hij weinig krachtige schoten en is Donkey Kong wat langzamer, maar slaat hij wel ongelofelijk hard. Met die personages kun je het best zo snel mogelijk online gaan, want de meeste menselijke tegenstanders bieden je veel meer uitdaging Als je daar ook op uitgekeken bent, dan mag je nog een aantal minigames spelen. Sla bijvoorbeeld ballen terug die vleesetende planten op je af schieten, of tennis tegen een muur waarop Super Mario Bros. 1 is geprojecteerd. Voor een enkele keer zijn deze games wel te pruimen, maar niet meer dan dat.
De tennisbanen verschillen qua uiterlijk wel van elkaar, maar veel invloed oefenen ze niet op het spel uit. Wel mag gezegd worden dat het er gewoon goed uitziet, zoals je van Nintendo kan verwachten. Aan het geluid hoef ik eigenlijk ook geen woorden vuil te maken, want dat is als gebruikelijk erg vrolijk.
Conclusie
Mario Tennis Open speelt erg lekker en is leuk totdat je weet hoe je moet reageren op de voorspelbare acties van de computergestuurde tegenstanders. Daarna zul je je op de multiplayer moeten richten, want de singleplayer schiet gewoon te kort ten opzichte van andere Mario sportgames. Het spel komt dichter in de buurt bij realistisch tennissen dan bij het fungehalte dat we van de andere Mario games gewend zijn. Een redelijke game, maar niet meer dan dat.