Games waar wereldberoemde iconen bij elkaar komen zijn razend populair. Wat dacht je bijvoorbeeld van de Super Smash Bros.-reeks en het onlangs verschenen Dissidia: Final Fantasy? Onbegrijpelijk is dit echter niet: er zit altijd wel wat wils voor de gemiddelde gamer tussen. Zo ben ik bijvoorbeeld helemaal weg van Logan, in de volksmond Wolverine genoemd. Met zijn keiharde opmerkingen en brute aanvallen heeft hij mijn hart van kinds af aan gestolen. Toen Marvel: Ultimate Alliance 2, het vervolg op het in 2006 verschenen origineel, op de mat belandde, wist ik wat mij te doen stond.
Het spelconcept van het eerste deel is bewaard gebleven. Zo knok je nog steeds met allerlei superhelden in een team van vier tegen kwaadaardige mutanten die de wereld willen overnemen. In tegenstelling tot het eerste deel heeft ontwikkelaar Vicarious Visions een interessant verhaal in het spel verwerkt. Een verhaal, gebaseerd op de Civil War-comic van Marvel, dat door de speler zelf te beïnvloeden is. Weliswaar niet op Mass Effect-achtige wijze, maar toch is het een aangename verbetering. In een notendop: de leden van de superheldencoöperatie S.H.I.E.L.D. komen met elkaar in botsing nadat de overheid met een verplicht contract komt. De één (Iron Man) ziet het nut er wel van in terwijl de ander (Captain America) er fel op tegen is. Na een paar missies moet je al een keuze maken, welke invloed heeft op de verhaallijn en de missiestructuur.
Nogmaals gebeurt dit niet op Mass Effect-achtige wijze. Zo krijg je precies dezelfde levels als de andere factie, alleen moet je dan bijvoorbeeld bommen verwijderen in plaats van installeren. Ook dat je met een totaal ander team komt te staan wordt door de ontwikkelaar overdreven benadrukt, want teamgenoten als Spider-Man en Wolverine zullen altijd achter je staan. Hetzelfde geldt voor de gesprekken, waar je een dergelijke invloed op zou krijgen. Nou, niets is minder waar, want de uitkomst van elk gesprek is altijd hetzelfde. Alleen de bonussen die je krijgt voor een bepaald antwoord (Diplomatiek, Agressief of Verdedigend) verschillen per speler. Bij deze gesprekken kom je er overigens achter hoe tenenkrommend de voice acting van het spel is. Zelfs superhelden die een verfilming hebben gekregen zijn voorzien van een stem die niet door de originele stemacteur is ingesproken. Wel leuk zijn de unieke gesprekken die je krijgt als je op dat moment een juist personage in het team hebt staan.
In totaal bevat Marvel: Ultimate Alliance 2 24 superhelden, waarvan je er drie kunt vrijspelen door specifieke voorwerpen te verzamelen tijdens de missies. Elke superheld is van top tot teen in detail uitgewerkt. Zo verwijst de vechtstijl van Wolverine automatisch naar de X-Men-films, waar je hem bruut bezig ziet met zijn vlijmscherpe klauwen. Een leuk detail is dat je helden meer aanvallen vrijspelen nadat ze in rang zijn gestegen. Ook bepaalde attributen, zoals de gezondheid en aanvalskracht, zijn te upgraden. Verder zijn er talloze medailles, waarvan je er maximaal drie kunt gebruiken, vrij te spelen die een bepaalde teamboost aan je groep geven. Allemaal leuk en aardig, maar het geheel voelt aan als het vijfde wiel aan de wagen, aangezien het aanbod wat karig is te noemen. Voor de mensen die mijn mening delen is er een systeem ontwikkeld waarmee alles automatisch wordt ingesteld. De verzamelde kostuums zul je echter wel zelf moeten instellen.
Allemaal elementen die ook in het eerste deel werden verwerkt, dus vooralsnog niets nieuws onder de zon. Fout! Voordat het spel in de winkelrekken verscheen, bestond de werktitel volledig uit Marvel: Ultimate Alliance 2: Fusion. De term ‘Fusion’ is naast de te beïnvloeden verhaallijn misschien wel de grootste vernieuwing van het spel. Je helden kunnen in dit deel namelijk krachten onderling fuseren. Dit houdt in dat één grote superaanval door twee van je helden kan worden uitgevoerd. Een voorbeeld hiervan is een uit de grond gerukte rots van The Thing dat in een vuurbal wordt veranderd door Torch. Op deze manier blijft het leuk uit te vinden welke krachten je helden allemaal op het scherm weten te toveren.
Ook de levels zijn vernieuwd. Zo kennen ze nu meer variatie dan voorheen en zijn ze bovendien mooier qua opzet. Niet meer vecht je oersaai in fabrieken of in steden, maar prachtige jungles en torenhoge flats passeren nu de revue. Ook niet weten waar je naartoe moet is verleden tijd in dit tweede deel. Met een druk op de knop verschijnt er een cursor en je weet waar je naartoe moet. Het spel wordt er helaas wel makkelijker op gemaakt. Dit ligt trouwens niet alleen aan die ene functie, maar ook door de Fusion-aanvallen waarmee je zonder moeite door het spel raast.
Een andere vernieuwing is te vinden in opdrachten die niets met het verhaal te maken, maar puur voor het plezier zijn ontworpen. Deze variëren van het verslaan van zoveel vijanden tot het bevrijden van mensen. De nieuwe Havok Physics-technologie is ook een grotere verbetering. Hiermee wordt het mogelijk dat veel dingen in de omgeving opgeblazen en opgetild kunnen worden. Dit komt vooral tot uiting bij de tornado van Storm, waarna vervolgens alle objecten indrukwekkend in het rond banjeren.
Ook is er net zoals bij het origineel een coöperatieve online en offline multiplayermodus ontwikkeld. Net zoals het recente Guitar Hero 5 maakt Vicarious Visions gebruik van een drop in, drop out-systeem waarmee je gezellig met vrienden en vriendinnen ook jouw verhaallijn kunt spelen. Dat je in dit deel elkaar meer dan ooit nodig hebt maakt deze modus dan ook extra leuk.
Conclusie
Marvel: Ultimate Alliance 2 is een niet-wereldschokkende verbetering op het redelijke, drie jaar oude origineel. De verbeteringen, waar het verhaal en de fusion-technieken onder andere onder vallen, hebben van deze beat ‘em-up een semi-topper van formaat gemaakt. Games zijn er immers om je te vermaken en daar slaagt Vicarious Visions op veel fronten in. De actie is lekker vlot en de opdrachten zijn erg leuk en divers. Zelfs het tegenvallende gespreksysteem en het gebrek aan uitdaging kunnen niet voorkomen dat Marvel: Ultimate Alliance 2 eindigt met een verrassend cijfer.