Ik weet nog goed waar ik was toen de Guardians of the Galaxy-game werd aangekondigd. Zittend in mijn luie stoel volgde ik de E3 al nieuwsbericht schrijvend. Logo’s kwamen in beeld, maar werden eigenlijk niet echt geregistreerd omdat ik nog volop aan het typen was. Daar kwam snel verandering in eens Marvel in beeld stond. De instinctieve opwinding verdween echter al snel als sneeuw voor de zon. Een Marvel-onthulling van Square Enix? Zal wel een nieuwe uitbreiding voor Avengers zijn. Zo te zien van Guardians of the Galaxy. Maar met elke frame werd duidelijker dat dit zoveel meer was. Een flarking singleplayer-avontuur! En sindsdien nam met elke trailer de hype toe.
Amper een half jaartje verder is het wachten al aan zijn eind. Peter ‘’Star-Lord’’ Quill, Drax the Destroyer, Gamora, Rocket Raccoon en Groot keren terug. Niet naar het grote scherm, daar we nog wel even moeten wachten op Volume 3, maar naar de SSD van mijn PlayStation 5, waar ze weer eens in de penarie zitten. Het kan ook niet anders.
Van kwaad naar erger
Het pakweg zestien uur lange avontuur begint in de Quarantaine Zone. In een poging om snel rijk te worden, hebben de Guardians een klus aangenomen die vereist dat ze binnenvallen in het verboden gebied, om daar een zeldzaam wezen te vangen voor Lady Hellbender. De Guardians zouden echter de Guardians niet zijn als ze niet op complicaties zouden stuitten en uiteindelijk met lege handen zouden moeten vertrekken. Of toch niet helemaal.
Een klein…souvenirtje uit de QZ brengt ons team in aanraking met het Nova Corps en zadelt ons op met een fikse boete. Pogingen om die op zijn beurt te voldoen escaleren het verhaal, dat alsmaar grotere en grotere proporties aanneemt. Tegelijkertijd slaagt Eidos Montreal er wonderwel in om de focus tegelijkertijd op ons groepje te houden, hetgeen een unieke feel geeft die niet anders kan worden beschreven dan Guardians eigen.
Koppen dicht!
Terwijl je monsters bevecht en planeten verkent, is het team van Quill voortdurend met elkaar in gesprek. Soms over wat zich op dat moment afspeelt, soms kibbelend, soms denkend over het verleden of gewoon over koetjes en kalfjes. Ongeacht het onderwerp is de toon echter luchtig. De stemacteurs van het spel hebben succesvol de dynamiek neergezet die je verwacht van een hechte vriendenkring; een hoop onzin, onderlinge steken (waarvan een deel onder de gordel), sarcastische opmerkingen en inside jokes. Ook in de meest hectische gevechten blijven de kwinkslagen komen die het scherpe randje van elke situatie halen. Door die toon en stijl doen deze Guardians sterk denken aan hun MCU-tegenhangers — hetgeen in alle opzichten een compliment is — maar zonder ze simpelweg te kopiëren. Zelfs in zwaardere, emotionele momenten over persoonlijk trauma en intern conflict blijft die wisselwerking overeind, zonder dat het afbreuk doet aan het verhaal. Een indrukwekkende prestatie op zijn minst.
Wat je als speler extra betrokken maakt bij deze dialogen, is dat je jouw reacties vaak mag kiezen. Hierdoor kun je vrienden en potentiële bondgenoten tegen je in het harnas jagen, maar ook meer context en lore verkrijgen. Scènes richting het einde van het spel wijzigen zelfs, al is er maar één einde te zien. Dat maakt echter niet uit. Het schrijfwerk van Guardians of the Galaxy is zó sterk dat je er met liefde actief aan deel wil nemen, zelfs wetende dat de impact die dit heeft beperkt is.
Guns blazing
Wat ik persoonlijk minder sterk vond, waren de aanvaringen met vijanden. Niet enkel vond ik de vijanden veel te repetitief, maar combat is op momenten ook erg langdradig. Met name vijanden die schilden gebruiken halen het tempo enorm uit de game, dat het juist moet hebben van zijn momentum. Dat merk je op momenten dat je veelal kleine vijanden tegenover je hebt en de lichamen de grond vullen alsof je bij een Drowning Pool-concert bent.
Als Star-Lord ben je uitgerust met je twee geweren; high-tech van vorm veranderende wapens van Spartoi-komaf. Deze laten je vuren zonder op munitie te moeten letten, al kan het wapen wel oververhitten. Lukraak schieten is daarom geen optie. Wat wel munitie heeft, zijn de alt-fire’s die je gaandeweg vrijspeelt. Ik zal niet verklappen hoe het werkt, voor zij die enkel het MCU kennen en niet de comics, maar persoonlijk vond ik deze kogels in gevechten hooguit een leuk alternatief, maar geen enorme meerwaarde.
Wat wel echt impact heeft, zijn de skills van Quill en de andere Guardians. Met een tapje op de L1-knop kun je deze inzetten door een menu te navigeren, waarbij je in totaal twintig keuzes hebt. Rockets aanvallen zijn veelal bombastisch (pun intended) en goed voor Area of Effect-aanvallen, terwijl Gamora en haar zwaard met name elite vijanden een half kopje kleiner kunnen maken. Als het je echt teveel wordt kun je bovendien als groep samenkomen om je motivatie te boosten middels een peptalk (die je overigens kunt verkloten), waarna je skills kan spammen alsof je leven er vanaf hangt. Al doet het dat waarschijnlijk ook als je dit laatste redmiddel inzet.
Jammin!
Wat deze ‘’huddle’’ mechanic extra tof maakt, is dat het op en top Star-Lord is. De bonus geldt namelijk tot het gevecht klaar is of het nummer wat gedurende draait is afgelopen. Dit is geen vast nummer, maar een willekeurige track uit de soundtrack met bangers uit de jaren tachtig. Deze bevat rocknummers van onder andere Blue Öyster Cult, Def Leppard, Iron Maiden, Twisted Sister en KISS, maar ook hele foute nummers als Wake Me Up Before you Go Go, Never Gonna Give You Up en We Built This City. En ik kan je zeggen, weinig is bevredigender dan de eindbaas verslaan in een climactische finish, terwijl Europe’s The Final Countdown draait.
Op gebied van audio heeft Guardians mij positief verrast, maar ook visueel gezien is het zeker geen afknapper. Elk van de helden is indrukwekkend op zijn eigen manier, van Rockets vacht tot Drax zijn lichaamskunst, maar ook de cutscenes waren goed voor meerdere ‘’oehs en aahs’’ van mijn zijde. Helaas zijn de levels waar je daadwerkelijk doorheen rent vaak minder imposant, al heeft dat meer te maken met leveldesign dan grafische pracht en praal. Zo kan ik bijvoorbeeld geen glijbanen meer zien. Maar gezien eerder genoemd momentum en het feit dat je meer bezig bent met de gesprekken van de teamleden onderling, stoort dat niet noemenswaardig. Hetzelfde kan worden gezegd van een handjevol kleine bugs die binnen drie seconden konden worden rechtgetrokken. Bugs die zo nietszeggend waren dat ik ze was vergeten tot ik bij het afronden van de review mijn notities nog eens doornam.
Conclusie
Guardians of the Galaxy kan op vele fronten een geslaagd project worden genoemd. Het slaagt erin om de vieze smaak van Avengers voor een groot deel weg te spoelen. Het slaagt erin om zowel de comics als het MCU eer aan te doen. Het slaagt erin om desondanks een eigen smoel te hebben. Maar vooral slaagt het erin om een erg leuke game te zijn. Er zijn wat kleine aandachtspuntjes voor de sequel die er duidelijk aan zit te komen, maar tot die tijd zal iedere Marvel-fan erin slagen zich met dit spel te vermaken.